Που μυαλό για γράψιμο, όλη μέρα στην βεράντα βρίσκομαι ή σε καφέ με τραπεζάκια έξω παρέα με τις κολλητές μου να πίνουμε παγωμένους καφέδες, να μετράμε τις θερμίδες που καταναλώσαμε την προηγούμενη μέρα και να μετανιώνουμε οικτρά γι΄αυτές, να δίνουμε όρκους πως δεν θα το ξανακάνουμε, και να τους πατάμε δέκα λεπτά αργότερα, όταν επιτιθέμεθα με άγριες διαθέσεις στο παγωτό Σικάγο της λατρεμένης Παλιάς Αγοράς που είναι το απόλυτο στέκι της εποχής, και που το Σικάγο του έχει μέσα παγωτό σοκολάτα με πιπέρια πράγμα που το κάνει κυριολεκτικά ακαταμάχητο.
Κάποιες από τις φίλες μου έχουν ήδη ριχτεί στην μάχη των κιλών με σύμμαχο την διαιτολόγο Μαρία Ψωμά για την οποία άκουγα ύμνους από πέρσι από την αγαπημένη μου Φαίη Μπέη, ενώ εγώ κοιτάζω κάθε τόσο την κάρτα μέλους μου στο Planet Fitness Gym και με κοιτάζει κι αυτή, αμφότερες με αδιαφορία. Αν καταφέρω κάποια στιγμή να κρατήσω τους όρκους μου και να μπω σε πρόγραμμα έχω τον δικό μου διαιτολόγο άλλωστε, και όταν λέω δικό μου εννοώ κυριολεκτικά, μια που είναι παντρεμένος με την αδερφή μου, ο οποίος έχει αποδειχτεί αστέρι εδώ και χρόνια μια που η δίαιτα του είναι η μόνη που αντέχω να κάνω για παραπάνω από μερικές μέρες - και η μόνη με την οποία αφού χάσω ότι χάσω κάνω πολύν καιρό να το ξαναπάρω- και αυτό είναι κατόρθωμα από μόνο του. Βέβαια μετά την χαλάω πάλι αλλά γι΄αυτό δεν φταίει ο καημένος ο Γιάννης Αρκαδιανός αλλά εγώ που είμαι αδυνάμου χαρακτήρα και υποκύπτω εύκολα
Κατά τα άλλα, οι μέρες μου κυλούν με ένα soundtrack να παίζει σε λούπα μέσα στο κεφάλι μου, τραγούδια που με κάνουν να νοσταλγώ παραλίες, αγκαλιές, φιλιά που έχουν γεύση, ηλοβασιλέματα, και καλοκαίρια στο νησάκι. Όπως άλλωστε είπε κάποτε και ένας μεγάλος φιλόσοφος που δεν θυμάμαι όμως ποιος είναι, δεν είναι ανάγκη να είσαι ερωτευμένος για να συμπάσχεις όταν ακούς καψουροτράγουδα. Μεγάλη αλήθεια βγαλμένη μέσα από την ζωή, και ευτυχώς που κάθε Κυριακή βράδυ έχει το The Voice και ξαναθυμόμαστε μουσικές που έχουμε ξεχάσει, όπως ας πούμε το «Επαψες αγάπη να θυμίζεις» των Πυξ Λαξ που μιλάει για τον έρωτα με τον τρόπο με τον οποίο μόνο οι αυθεντικοί πρίγκιπες της Δυτικής όχθης ξέρουν.
Μάλιστα, με την ευκαιρία ξαναθυμήθηκα και ένα κομμάτι που είχα γράψει κάποτε σε ένα παλιό μου blog και ο συνειρμός με γύρισε χρόνια πίσω, τότε που τα blogs ήταν μέσο έκφρασης και άντε γνωριμιών και όχι διεκδίκησης εργασιακού χώρου όπως σήμερα που οι μισοί bloggers τσακώνονται με τους δημοσιογράφους παραδοσιακών μέσων για την πίτα της διαφήμισης σε έναν ανταγωνισμό που κυρίως υφίσταται μέσα στο μυαλό τους.
Ξέρω, λίγο άλλα αντί άλλων βγήκε το κομμάτι σήμερα αλλά τι να κάνουμε. Το καλό του να έχεις μια προσωπική στήλη είναι πως μπορείς να την προσαρμόζεις στα κέφια σου, και τα δικά μου είπαμε, ταξιδεύουν προς το καλοκαίρι με πυξίδα την λιακάδα..
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση