Blond (con)fusion

08 Ιουλίου 2015
Εύη Φέτση
Οι διακοπές που τόσο περίμενα όταν έγραφα την προηγούμενη στήλη μου, λιγότερο από 15 μέρες πριν, έληξαν άδοξα και ταυτόχρονα θεαματικά.


Η ανακοίνωση του πρωθυπουργού για το δημοψήφισμα μας βρήκε στην παραλία της Αφύσσου να χαζεύουμε την θάλασσα και μαζί με την καταρρακτώδη βροχή που ξέσπασε την επόμενη μέρα μας ανάγκασε να επιστρέψουμε στην Αθήνα μια μέρα νωρίτερα και ταυτόχρονα μας έδωσε αυτό που οι Βρετανοί ονομάζουν a glimpse of the future. Οι επόμενες μέρες κύλησαν και εξακολουθούν να κυλούν μέσα στην αγωνία, με τις πολιτικές συζητήσεις να κυριαρχούν σε κάθε έκφανση της ζωής μας – της κανονικής και της διαδικτυακής- με τις τράπεζες κλειστές και με την οικονομική επικοινωνία μας με τον έξω κόσμο κομμένη, με τα μαγαζιά άδεια, με την Ελλάδα να αναστενάζει στις ουρές των ΑΤΜ και να πανηγυρίζει στο Σύνταγμα, σε ένα σκηνικό απόλυτης παράνοιας που τόσο ταιριάζει και με τις περιστάσεις αλλά και με τον χαρακτήρα που έχουμε ως έθνος.

Ακόμα και εγώ, η πιο ροζ και η πιο ξανθιά που ξέρω, επιδόθηκα με πάθος στην πολιτική ανάλυση στα social media με τόση επιτυχία που μου ζητήθηκε να συμμετάσχω σε τηλεοπτικό πάνελ ειδησεογραφικής εκπομπής, ήρθαν τα ύστερα του κόσμου λέμε. Αρνήθηκα φυσικά, έχω απόλυτη συναίσθηση του τι μπορώ και του τι δεν μπορώ να κάνω όσο κι αν δεν μου φαίνεται, άλλωστε τα δεκάδες «συνέχισε να γράφεις αυτό που σκεφτόμαστε» μηνύματα που παίρνω καθημερινά στο Facebook και το Twitter μου φτάνουν και περισσεύουν για να πάρω χαρά, και ενθάρρυνση αλλά και ικανοποίηση που η άποψη μου έχει για ορισμένους μια κάποια αξία.

Πέρα από αυτά όμως, υπάρχει και η ζωή. Που οφείλει να συνεχίσει και να προσαρμοστεί στα καινούρια δεδομένα, και να κερδίσει όπως πάντα στο τέλος, γιατί στα δύσκολα είναι που πρέπει να δείξουμε όλοι και την αξία αλλά και τον χαρακτήρα μας. Οπότε προχωράμε με το κεφάλι ψηλά, και προσπαθώντας να διατηρήσουμε μια κάποια αίσθηση κανονικότητας στην ζωή μας, όση μπορεί ο καθένας μας. Το ξέρω πως είναι πάρα πολύ δύσκολο. Πως συχνά μοιάζει ακατόρθωτο. Κρίνω από τον εαυτό μου που τις νύχτες μένω ξάγρυπνη και παλεύω να σκεφτώ εναλλακτικές, πολλές όχι μια και δύο, για την περίπτωση που όλα πάνε κατά διαβόλου και εγώ θα πρέπει να στηρίξω τους ανθρώπους της ζωής μου πρώτα, το παιδί μου, την μητέρα μου, τον σύντροφο μου και τους φίλους μου, και τον εαυτό μου στην συνέχεια. Κρίνω από τα μάτια των ανθρώπων γύρω μου που έχουν χάσει το φως τους, από τα χαμόγελα που είναι βεβιασμένα, περισσότερο από υποχρέωση παρά γιατί έτσι νοιώθουν, κρίνω από αυτή την αίσθηση του μετέωρου που έχει απλωθεί πάνω από την χώρα και πάνω από τις ζωής μας λες και κάποιος έχει πατήσει το pause και εμείς περιμένουμε να γίνει κάτι, να πατηθεί ξανά το play και να αρχίσουμε πάλι να ανασαίνουμε. Παρόλα αυτά όμως, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης μου λέει να βάλω τα δυνατά μου. Να αρχίσω να κάνω πράγματα, μικρά και ασήμαντα, baby steps για μια καθημερινότητα που πρέπει να είναι ανεκτή. Ακόμα και ευχάριστη.


Μόλις τελειώσω με την σημερινή ύλη λοιπόν, θα βγω στην βεράντα και θα πιω τον καφέ μου διαβάζοντας το βιβλίο της φίλης μου την Μαρίας Κωστάκη. Μια υπέροχη ιστορία γραμμένη σε γλώσσα γλαφυρή αλλά κατανοητή ταυτόχρονα, που σε κάνει να θέλεις να ρουφήξεις τις σελίδες και που σε ταξιδεύει στην ζωή μιας κοπέλας γεμάτης θέληση να ζήσει την ζωή της με τους δικούς της όρους και τον δικό της τρόπο. Σχεδόν μεταφυσικό ανάγνωσμα για αυτές τις μέρες, και παρόλο που το Pieces το βρίσκετε δυστυχώς μόνο στο Amazon, άρα μέχρι νεωτέρας δεν μπορείτε να το αγοράσετε με ελληνική κάρτα, κρατήστε μια σημείωση στην λίστα σας με τα βιβλία, και τα πράγματα που θα κάνετε όταν η ζωή μας ξαναμπεί σε κάπως κανονικούς ρυθμούς.  Στο μεταξύ διαβάστε ότι έχετε αφήσει στοκαρισμένο στα ράφια της βιβλιοθήκης σας, ακούστε μουσικές, κατεβάστε ξένες σειρές, μαγειρέψτε για τους ανθρώπους που αγαπάτε, πηγαίνετε βόλτες, κάντε λίγο pampering στον εαυτό σας αλλά και τους φίλους σας.


Κυρίως, ονειρευτείτε. Αυτά που πέρασαν και αυτά που θα έρθουν, αυτά που θα γεμίσουν τις μπαταρίες της ψυχής σας με δύναμη και με ελπίδα. Και με θάρρος. Για μένα, η ζωή αυτές τις μέρες έχει την εικόνα αυτής της βάρκας που φωτογράφισα με το κινητό μου δεκαπέντε μέρες πριν.. Που αρμενίζει αμέριμνα σε μια υπέροχη γαλάζια θάλασσα με τον ήλιο να δύει πίσω της και να βάφει τον ουρανό ροζ. Και σας αφήνω με το τις ίδιες λέξεις που συνόδευσαν αυτή την εικόνα στον τοίχο μου στο Facebook. “Ευτυχως παντα θα εχουμε θαλασσες να αρμενισουμε και ηλιοβασιλεματα που θα βαφουν τον ουρανο μας ροζ.. Eternal Greek summer..” Καλή δύναμη σε όλους μας.

Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση