Blond (con)fusion

Όμως όσο κι αν την διαβάζω πια ευλαβικά γιατί πέφτει μέσα στα πάντα με ανατριχιαστική ακρίβεια, πάντα με πιάνουν τελικά απροετοίμαστη τα διάφορα περίεργα που μου συμβαίνουν, ειδικά όταν έχουν να κάνουν με φίλους και με ανθρώπους που αγαπώ.

Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα πως οι φιλίες και οι αγάπες στην ζωή μας είναι δώρα. Τυχαίνουν και μετά χτίζονται, και όσο περνούν τα χρόνια αντιλαμβάνεσαι πως είναι όλο και πιο δύσκολο να ανοίξεις τις πόρτες σου και να εμπιστευθείς ανθρώπους από την αρχή. Ίσως γιατί μαθαίνουμε πάντα παθαίνοντας, και από ένα σημείο και μετά τα σημάδια μας αφήνουν και ευαισθησίες. Για να μην πω δυσλειτουργίες.

Φυσικά οι κανόνες επιβεβαιώνονται από τις εξαιρέσεις τους, πάντα, και έτσι η ζωή μας φέρνει τους ανθρώπους που πρέπει έτσι κι αλλιώς ασχέτως δικών μας αποφάσεων ή timing. Και βρίσκει και τρόπους και ευκαιρίες να διασταυρώνει τους δρόμους μας, ευτυχώς, και όσο αμπαρωμένοι κι αν είμαστε, ψυχολογικά κυρίως, μπαίνουν σαν φως από τις γρίλιες και εγκαθίστανται στην καθημερινότητα μας σαν φρέσκο αεράκι. Και η ζωή συνεχίζεται. Και προχωράμε και εμείς μαζί της.

Με απώλειες. Που και αυτές έρχονται όσο κι αν προσπαθούμε να περιφρουρήσουμε τους ανθρώπους και τις αγάπες μας, και όσο κι αν εμείς δίνουμε ευκαιρίες. Μερικές φορές, δεν δίνουν οι άλλοι. Όμως στο τέλος της μέρας, αυτό που έχει σημασία είναι να νοιώθουμε πως εμείς κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε. Πως υπάρξαμε αληθινοί, και τίμιοι, και δίκαιοι, και πως αν κάποια στιγμή κάναμε λάθος, ζητήσαμε συγγνώμη. Εμπράκτως. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να έχεις ανθρώπους στην ζωή σου από αυτόν. Μόνο να είσαι διάφανος – όχι με όλους προφανώς αλλά με εκείνους που σου έχουν αποδείξει πως το αξίζουν- να είσαι ειλικρινής – να λες αυτό που νοιώθεις και αυτό που σκέφτεσαι- και να προσπαθείς να λύνεις τα προβλήματα στην ώρα τους αντί να τα αφήνεις να μένουν μέσα σου και να παίρνουν μεγαλύτερες διαστάσεις από αυτές που τους αναλογούν. Να είσαι γενναιόδωρος όχι μόνο στα λόγια αλλά και στις πράξεις, και ειδικά όσο ανεβαίνεις και εξελίσσεσαι.  

Είναι άλλωστε ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα της αυτογνωσίας αυτό. Το να μάθεις να μιλάς στους άλλους, να επικοινωνείς μαζί τους, και να τους ακούς και εσύ με την σειρά σου βέβαια. Και το να βλέπεις πάντα την πραγματική προοπτική. Την δική σου αλλά και των γύρω σου. Συνήθως κάνουμε ακριβώς το αντίθετο. Οχυρωνόμαστε πίσω από τον θυμό ή την λύπη μας και περιμένουμε από τους άλλους να μαντέψουν τι έχουμε. Και όταν δεν το κάνουν, θυμώνουμε ή λυπόμαστε ακόμα πιο πολύ. Και από την άλλη, όσο πιο πολύ πετυχαίνουμε και ανερχόμαστε - επαγγελματικά ή κοινωνικά- τόσο πιο πολύ νοιώθουμε άτρωτοι. Και τόσο πιο πολύ θεωρούμε πως έχουμε την άνεση αλλά και το δικαίωμα να αντιμετωπίζουμε τους άλλους σαν… λιγότερο ίσους. Δηλαδή, φαύλος κύκλος γιατί όλα αυτά, αντί να μας διευκολύνουν και να μας κάνουν πιο ευτυχισμένους, μας απομονώνουν και μας ταλαιπωρούν ακόμα πιο πολύ.

Γενικά μιλώντας, δεν υπάρχει τίποτα δυσκολότερο από τις ανθρώπινες σχέσεις. Που είναι περίπλοκες από μόνες τους και που φροντίζουμε και εμείς συνήθως να τις μπερδεύουμε ακόμα περισσότερο. Με τον εγωισμό μας κυρίως, που λειτουργεί πάντα με γρηγορότερα αντανακλαστικά απ΄ ότι η λογική και η καρδιά μας. Που δυστυχώς, έχουμε μάθει να την ακούμε τελευταία. Ζώντας και δουλεύοντας χρόνια τώρα ανάμεσα σε ανθρώπους με τεράστια εγώ – εκδότες, δημοσιογράφους, chefs, γευσιγνώστες, στυλίστες, marketers και υπεύθυνους επικοινωνίας-  ξέρω πως πάρα πολύς κόσμος αντιμετωπίζει τους γύρω του σαν εν δυνάμει εχθρούς και αντιπάλους. Άλλωστε οι κλίκες και οι αυλές αυτού του χώρου είναι απίστευτες όντως. Όπως και οι επιθέσεις που δεχόμαστε όλοι, δημόσια ή υπόγεια, ανάλογα με τα guts του καθενός. Και φαντάζομαι πως συχνά είναι εύκολο να σε παρασύρει η συνήθεια. Όταν πιστεύεις πως όλοι γύρω σου θέλουν να σε υπονομεύσουν, λογικό είναι να είσαι πάντα σε κατάσταση επιφυλακής.

Απλά εγώ έχω επιλέξει εντελώς συνειδητά να απέχω απ΄όλα αυτά. Και επειδή πιστεύω πως κρινόμαστε από τα έργα μας, και από την πορεία και την ιστορία μας, και επειδή η δική μου προσωπική ιστορία περιλαμβάνει περισσότερους ανθρώπους και σχέσεις ζωής παρά βαρύγδουπους τίτλους, υψηλές θέσεις και επαγγελματικές επιτυχίες, θεωρώ και πως είναι σχεδόν δεδομένο στο μυαλό εκείνων που με ξέρουν πια, έστω και λίγο, πως όταν έρχεται η ώρα της επιλογής, εγώ θα διαλέγω πάντα εκείνους που αγαπάω, που σέβομαι, που εκτιμώ και που θαυμάζω. Ποτέ τα κονέ, τις δημόσιες σχέσεις ή την ανέλιξη μου. Και όταν έχω να πω κάτι το λέω.

Διατηρώ το δικαίωμα στην γνώμη μου, όπως διατηρώ και το δικαίωμα να κάνω λάθος. Κυρίως, διατηρώ το δικαίωμα να παραμένω καλοπροαίρετη. Παρόλο που αυτή μου η τακτική μου έχει κοστίσει αρκετές απογοητεύεις. Δεν πειράζει. Στον τελικό απολογισμό βγαίνω χρόνια τώρα κερδισμένη. Και βέβαια, έχω μάθει και συγγνώμες να ζητάω όταν και όπου χρειάζεται και συνέπειες να υφίσταμαι. Όπως έχω μάθει όμως να μην δέχομαι και την αδικία. Όχι μόνο για μένα την ίδια αλλά και για οποιονδήποτε άλλον. Και αυτό είναι κάτι που δεν επιτρέπω να μου το αμφισβητήσει κανείς. Στα σοβαρά ή στα αστεία. Γιατί στην τελική, τι είναι η ζωή μας? Οι άνθρωποι που κουβαλάμε στην καρδιά μας, οι στιγμές που μοιραζόμαστε, η ενέργεια που ανταλλάσσουμε με το σύμπαν, τα όνειρα που κυνηγάμε, και η σιγουριά πως προσπαθούμε να ανταπεξέλθουμε στα όσα μας συμβαίνουν χωρίς να πατήσουμε πάνω στους άλλους. Απλά πράγματα. Που σταλάζουν στην ψυχή μας μικρές σταγόνες ευτυχίας. Σε χρώμα πάντα ροζ.