Resident alien in London - S01E02

Αυτό που ανακαλύπτεις σιγά σιγά ζώντας εδώ είναι πως ακριβώς επειδή όλοι τρέχουν διαρκώς και ο χρόνος είναι πραγματικά χρήμα και μάλιστα πανάκριβο, υπάρχουν ενδιαφέρουσες εναλλακτικές σχεδόν για τα πάντα. Παράδειγμα: Το μανικιούρ στα high street μαγαζιά όπως ας πούμε το The Chelsea Day Spa που είναι στην γειτονιά μου κοστίζει 30 λίρες το φτηνότερο και στο σούπερ ντούπερ κομμωτήριο του Richard Ward ένα λιμάρισμα και ένα βερνίκι 25, αλλά στην είσοδο του εμπορικού κέντρου Whiteleys στο Basewater μπορείτε να φτιάξετε ωραιότατα τα νύχια σας με 11 λίρες στο nail bar του ισογείου όπου τρεις συμπαθέστατες κινεζούλες με χειρουργικές μάσκες σου φτιάχνουν μια χαρά νύχι μέσα σε ένα μισάωρο. Και μετά το στεγνώνεις κάνοντας βόλτες στα μαγαζιά, πίνοντας καφέ στο χαριτωμένο Le Café Anglais του δευτέρου ορόφου ή ακόμα καλύτερα βλέποντας ταινία στις τύπου Gold Class αίθουσες του The Lounge Odeon πίνοντας το ποτάκι σου και τσιμπολογώντας finger food από ένα μενού που περιέχει και πέντε διαφορετικά, κάπως gourmet, hot dogs.

Συνεχίζοντας τα περί μπωτέ, έπαθα σχεδόν εγκεφαλικό όταν μπήκα στο site της Jo Hansford που θεωρείται η γκουρού των ασημί μαλλιών στην πόλη, διαβάζοντας πως για μια βαφή θα πρέπει να δώσω 200 λίρες. "Α ρε Αλέκο " ήταν η πρώτη μου σκέψη, "πόσο θα έπρεπε να χρεώνεις εσύ δηλαδή εδώ το χρώμα που όχι μόνο κάνεις δουλειά απίστευτη αλλά είσαι και σούπερ γκόμενος οπότε έχει άλλη χαρά το process?" Αφήστε που αν ο λατρεμένος Βαγγέλη Χατζής είχε κομμωτήριο εδώ θα έπρεπε να είναι ήδη δισεκατομμυριούχος... Βέβαια, ειδικά για το χρώμα του μαλλιού θα πρέπει να το κάνω το έξοδο μια φορά τον μήνα γιατί το χρώμα όπως ξέρετε όσες και όσοι ασχολείστε άμα χαλάσει δεν ξαναφτιάχνει εύκολα, αλλά στην τεράστια ανάγκη – ή ανέχεια- υπάρχει πάντα και η κοπελιά που ξέρει η φίλη μου η Doris και η οποία έρχεται σπίτι σου και σου περνάει μια βαφή με 20 λίρες.

Γενικά μιλώντας, το Λονδίνο ειδικά στην αρχή, μόλις ξεπεράσεις το πρώτο σοκ της μοναξιάς και της αλλαγής των ρυθμών που είχες συνηθίσει, μοιάζει με μια τεράστια παιδική χαρά. Την Κυριακή το μεσημέρι, αφού έπεισα τον εαυτό μου να ντυθεί και να βγει να πλατσουρίσει στην καταρρακτώδη βροχή την οποία έτσι κι αλλιώς θα πρέπει να συνηθίσω θέλοντας και μη, πήγα στο Victoria & Albert Museum στο South Kensington και είδα την έκθεση Ballgowns.  Δεκάδες υπέροχες τουαλέτες διάσημων σχεδιαστών που έχουν φορεθεί από πριγκίπισσες, ηθοποιούς ή βρετανίδες αριστοκράτισσες σε κάνουν πραγματικά να χαζέψεις. Ανάμεσα τους φορέματα της Lady D αλλά και δημιουργίες της δικής μας Μαίρης Κατράντζου. Την προηγούμενη μέρα, είχα πάει στο Cake & Bake Show στο Earl’s Court το οποίο όμως δεν με εντυπωσίασε.Τα προκάτ περίπτερα με είδη ζαχαροπλαστικής και τα τύπου σεμινάρια από «διάσημους» pastry chefs αλλά σε πολύ μαζική μορφή με έκαναν να βαρεθώ θανάσιμα και να φύγω τρέχοντας, έχοντας προλάβει όμως να αγοράσω ένα κουτί με χαριτωμένα σοκολατάκια- ζωάκια από το Choconchoc .

Τέλος, την προηγούμενη εβδομάδα κατάφερα να τελειώσω και με τον λογαριασμό μου στην τράπεζα. Μετά από τρία ραντεβού με τον ευγενέστατο κυριούλη που είχε αναλάβει την υπόθεση μου, δεκάδες τηλέφωνα και μέηλ στο ελληνικό υποκατάστημα της HSBC του οποίου ήμουν ήδη πελάτισσα και αφού κουβάλησα ότι είχα και δεν είχα σαν proof of address, από το συμβόλαιο και ένα cover letter από το μεσιτικό γραφείο που μου βρήκε το σπίτι, μέχρι λογαριασμούς νερού και γκαζιού, τελικά η πολυπόθητη κάρτα με το sort code έφτασε με το ταχυδρομείο προχτές και τώρα πια μπορώ να ξεκινήσω να υπάρχω επισήμως στο βρετανικό credit system.Τέτοια χαρά που πήρα, μόνο που δεν φίλησα τον ταχυδρόμο σταυρωτά..