Cross the line, μια ιδιαίτερη έκθεση

Η Αθήνα μοιάζει σαν πόλη εσωτερικού χώρου. Πατώντας σε μια λωρίδα του ένδοξου πριν και του αμήχανου τώρα, χαράζουμε στις γειτονιές, τα στέκια και τους δρόμους τους φόβους, τις ελπίδες, τους παλμούς μας. Απαισιόδοξη εισαγωγή, θα πείτε. Εξαρτάται πώς βλέπετε τη λέξη «εσωτερικεύω». Προσωπικά την αντιμετωπίζω σαν μια κατάδυση: βουτάω αργά στον κόσμο της σιωπής, παίζω με τα χρώματα και τους όγκους, βλέπω τη μαρίδα σαν καρχαρία, ώσπου σιγά σιγά αναδύομαι στο φως. Καμία στασιμότητα, κανένα πάγωμα, έτσι; Μεταφέροντας αυτή την αίσθηση στο πιο συλλογικό, αισθάνομαι ότι η Αθήνα ταξιδεύει κάπως έτσι.

Από τα καλοκαίρια των πλουμιστών εκδηλώσεων, των υπερφορτωμένων φεστιβάλ ζούμε τη λακωνική προσέγγιση της καλλιτεχνίας εξαιτίας των τελειωμένων budget και των αδειανών πορτοφολιών. Σε πείσμα των καιρών και των αριθμών όμως η τέχνη αντιστέκεται. Απόδειξη δύο γεγονότα τα οποία προσωπικά πιστεύω ότι ήταν οι πιο ενδιαφέρουσες καλλιτεχνικές αποτυπώσεις της εβδομάδας, που τους πρέπει ένα μπράβο. Από τη μια καταγράφω την ομαδική έκθεση Cross the Line, που έκανε εγκαίνια την περασμένη Πέμπτη 28 Ιουνίου και από την άλλη τις παραστάσεις μπαλέτου της Λυρικής Σκηνής στην Ρωμαϊκή Αγορά. Εικαστικοί που περνάνε τα σύνορα της δημιουργικότητας και χορευτές που κατεβαίνουν στον κόσμο. Ποιος να πει όχι; Θα μείνω στο Cross the Line γιατί η Λυρική είναι μια υπόθεση με μέλλον –κάποτε θα πατήσει και στο νέο της σπίτι στο Φάληρο από τα χέρια του Ρέντζο Πιάνο. Επιπλέον, οι παραστάσεις ήταν μόλις δύο, πάνε πέρασαν, και το Beautiful South δεν κάνει κριτική σε ληγμένα events.

Το Cross the Line λοιπόν. Στην γκαλερί Genesis. Είναι μια ομαδική έκθεση ανθρώπων από το χώρο των εφαρμοσμένων τεχνών, κοινώς ανθρώπων που εμείς, του χώρου των περιοδικών, της διαφήμισης,  του design, πιθανώς τους ξέρουμε. Αυτό που ίσως δεν γνωρίζουμε είναι μέχρι πού μπορούν να φτάσουν όταν περνάνε τη γραμμή των συμβάσεων και των περιορισμών του επαγγέλματος. Ανηφορίζοντας για τη Χάρητος και περνώντας τον πάλαι ποτέ ένδοξο πεζόδρομο που αντιστέκεται ακόμα, έστω και αν δυο τρία μαγαζιά είναι πια κλειστά, ανακαλώ το λογότυπο της έκθεσης που μέσα στη γραμμικότητά του ιντριγκάρει, όπως και ο τίτλος της έκθεσης. Έξω από την γκαλερί ο κόσμος περιφέρεται και έχει μεταβάλλει αυτό το τμήμα της Χάρητος σε έναν αυτοσχέδιο πεζόδρομο. Νέες ηλικίες, ουδόλως στημένες ή κορδωμένες με την ψευδαίσθηση του σπουδαίου. Πηγαδάκια από παρέες, κάπου δίπλα μου αναγνωρίζω τον Στέλιο Πενταρβάνη, ο οποίος συμμετέχει στην έκθεση με το δίπτυχο Devil inside color and white. Χμμ, πόση αυτοβιογραφία έχει μέσα του μαζί με το αναπάντεχο χιούμορ του; Περνάω μια γρήγορη ματιά τα έργα. Στο βάθος δεσπόζει το Σκαλίζοντας το Φως, μια εγκατάσταση του Πέτρου Αθανασίου. Δεν ξέρω γιατί, μου πέρασε μια εικόνα ψυχεδελικού φωτιστικού στο μυαλό. Συναντάω τον Βαγγέλη Κυριάκο και μου δείχνει το έργο του, που λέγεται Hunter Orion with his dog. «Είναι η δική μου εκδοχή που σταματάει σε έναν ορίζοντα που βρίσκεται στη βάση του έργου, έτσι το βλέπω κι επειδή τα αστέρια συνδέονται με αυτό, δημιούργησα δύο καρφίτσες από ασήμι με διαμάντια και ζαφείρι» μου λέει και βγάζει τις καρφίτσες από τον πίνακα. Σημειωτέον, ο Βαγγέλης σχεδιάζει κοσμήματα. Μέσα στο χαμό, η ψυχή της γκαλερί, ο Γιώργος Τζανέρης μοιράζει κάρτες για μελλοντική έκθεση στη Μύκονο. Οκ, αντέχει. Εγώ πάλι θέλω λίγο αέρα γιατί τα φώτα και η ζέστη απειλούν τη φιλότεχνη διάθεσή μου. Ανάσες, κουβέντα, κάπου δίπλα μου πέρασε και ο Φώτης Πεχλιβανίδης που «εκτέθηκε» στην προηγούμενη έκθεση με τίτλο Ένα Σάββατο στην Αθήνα. Οι εκθέσεις της Genesis τελικά αγαπάνε τους δημιουργικούς και καλά κάνουν μιας και η ματιά τους, σε πολλές περιπτώσεις είναι πιο γενναιόδωρη, χωρίς τη σφραγίδα κάποιου ρεύματος. Είναι, μου φαίνεται, πιο κοντά στην καθημερινότητα. Τόσο ώστε ο τετράποδος σκύλος Ματίς να αράξει στο πράσινο χαλάκι -υπόνοια γκαζόν- που συμπληρώνει το έργο της Δώρας Τουτζιαράκη με τον εύγλωττο τίτλο Natures walk. Και τότε το έργο γίνεται κάτι άλλο παύοντας να είναι κάτι στατικό και μονοσήμαντο. Τέλος, σημειώστε δύο πράγματα:

α) Οι καλλιτέχνες είναι συνολικά 18. O καθένας με το δικό του ύφος. Αν ανέλυα όλους τους, θα στερούσα τη χαρά της έκπληξης.

β) Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 7/7. Στην γκαλερί Genesis, Χάρητος 35, www.gallerygenesisathens.com