Είναι μηχανικός και κατασκευαστής, προερχόμενος από οικογένεια που κατέχει το μεράκι της αναπαλαίωσης διατηρητέων κτηρίων. Άλλωστε ο πατέρας του διακατεχόταν από την αγάπη για αυτά τα περήφανα «φαντάσματα» του παρελθόντος. Ο κος Αργύρης Σταθόπουλος, Ο ιδιοκτήτης της εταιρείας Silver Capital ως μηχανικός του έργου ξεκίνησε την περιπέτεια, όπως αποδείχθηκε στην πορεία, αποκατάστασης του Εμπορικόν το 2006. Το έργο «ξεκλείδωσε» το 2012 με τελική έγκριση από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεότερων Μνημείων και το ερειπωμένο κάποτε κτήριο της οδού Αιόλου στολίζει σήμερα ξανά έναν εμπορικό δρόμο που κάποτε συνδέθηκε με το εμπόριο υφασμάτων. Εκεί λοιπόν βρισκόταν το Εμπορικόν, ξενοδοχείο Δ’ κατηγορίας μεν, αλλά με μια κατασκευή, όπως υποστηρίζει ο κος Αργύρης Σταθόπουλος προσεγμένη μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια με μια υπέροχη κεντρική σκάλα-έργο τέχνης, πολλά διακοσμητικά στοιχεία και οροφογραφίες που αποκατάσταθηκαν πλήρως. Κι έτσι το αναγεννημένο Εμπορικόν έγινε μια ωραία είδηση της πόλης, ως boutiqueξενοδοχείο πλέον 4 αστέρων το οποίο νοίκιασε από τον κο Σταθόπουλο η εταιρεία New Athens Face με επικεφαλής την κα Αναστασία Παππά.Να σημειωθεί ότι το κτήριο ανήκει στο Λεκάζειο Γηροκομείο της Μητρόπολης Μαντινείας και Κυνουρίας και ο κος Σταθόπουλος είναι μακροχρόνιος εκμισθωτής του ακινήτου.
-Πώς βρεθήκατε μπροστά στην επιχείρηση «αποκατάσταση Εμπορικόν»;
Έχουμε οικογενειακώς εμπειρία στην αποκατάσταση διατηρητέων. Και ο πατέρας μας ήταν κατασκευαστής-μηχανικός με μεγάλη αγάπη στα παλαιά κτήρια. Για παράδειγμα, το Αρχοντικό Ιωαννίδη στο Πήλιο, το οποίο θα μετονομαστεί σε Αρχοντικό Σταθόπουλου προς τιμήν του πατέρα μας, αποτελεί ένα υποδειγματικό παράδειγμα αποκατάστασης ιστορικού κτηρίου, καθώς είναι ένα πραγματικό έργο τέχνης, γεμάτο οροφογραφίες και όχι μόνο. Δεδομένου ότι το δουλεύουμε ως ξενοδοχείο και έχουμε σχετική πείρα με το αντικείμενο, αποφασίσαμε να επεκταθούμε και στην Αθήνα. Για την ιστορία, το 2006 το κτήριο του Εμπορικόν βγήκε σε διαγωνισμό και μας κέντρισε το ενδιαφέρον, γιατί, όπως πιστεύω, το παν δεν είναι να βγάζεις μόνο χρήματα αλλά και να σου αρέσει αυτό που κάνεις, στη συγκεκριμένη περίπτωση η αποκατάσταση παλαιών κτηρίων και όχι μόνο. Έχουμε ένα παλαιό καΐκι που εκμεταλλευόμαστε, έργο του ναυπηγού Ψαρού, ενός από τους μεγαλύτερους καραβομαραγκούς της Ελλάδας.
-Προφανώς τα βάζετε με πολλούς «εχθρούς» μέχρι να αποκατασταθεί ένα κτήριο. Τι είδους δυσκολίες αντιμετωπίζετε;
Πρώτον, το τέρας της γραφειοκρατίας, γιατί όλα τα κτήρια προστατεύονται από ποικίλους νόμους. Να τονίσω εδώ ότι δεν αντιτίθεμαι στο πλέγμα προστασίας, απλώς υποστηρίζω ότι οι σχετικές διαδικασίες θα μπορούσαν να γίνουν πιο γρήγορες. Δεν μπορεί να χρειάζονται μέχρι 5-6 χρόνια για να εκδοθεί άδεια αποκατάστασης ενός διατηρητέου. Είναι κρίμα να υπάρχουν καλές προθέσεις και στο τέλος να εξανεμίζονται. Μια άλλη δυσκολία είναι το κόστος αποκατάστασης το οποίο είναι σαφώς πιο υψηλό από την κατασκευή ενός καινούριου κτηρίου. Επίσης απαιτούνται ειδικές γνώσεις, δεν είναι κάτι απλό, ενώ παράλληλα πρέπει να ξέρει κανείς και πώς θα εκμεταλλευτεί το ακίνητο, όταν περατωθεί. Προσωπικά ευτυχώς ήμουν τυχερός, γιατί, όταν πήγα στην Αγία Ειρήνη το 2006, μου είπαν ότι είμαι τρελός, αλλά τελικά η περιοχή ανέβηκε!
-Η πρώτη εντύπωση από την επαφή με το ερειπωμένο Εμπορικόν;
Ως κτήριο ήταν συγκλονιστικό. Ήξερα ότι απαιτούσε πολλή δουλειά η οποία δεν με φόβιζε, αν και τελικά αποδείχθηκε ότι ήθελε πολύ παραπάνω κόπο. Τώρα, ως επένδυση είναι μακροπρόθεσμη και δεν περιμένει κανείς να κερδίσει άμεσα. Από την άλλη τα πρώτα μηνύματα που έλαβα όταν πήγα στην περιοχή ήταν ενθαρρυντικά, οι άνθρωποι μου έλεγαν «ευτυχώς, βρέθηκε κάποιος να καθαρίσει και να αναδείξει το χώρο». Αλλά και την όλη προσπάθεια τη βιώνω θετικά, γιατί νιώθω σαν κάποιος που συμβάλλει στην αλλαγή της πόλης του.
-Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο στις εργασίες αποκατάστασης;
Όλο το κτήριο ήταν σε άθλια κατάσταση, ήταν πανβρόμικο και γεμάτο γάτες. Όταν τελικά βγήκε η άδεια το 2012 και ξεκίνησαν οι εργασίες είδαμε ότι στη δεξιά πλευρά του υπήρχε μια τεράστια τρύπα που ξεκινούσε από τη στέγη και έφερνε τα νερά μέχρι κάτω. Δεν μπορούσαμε ούτε καν να περπατήσουμε εκεί, ενώ τα κομμάτια από σίδερο για τη στήριξη, δεν ήταν εύκολο να μεταφερθούν στο κέντρο της Αθήνας. Επίσης είχαμε πολλούς περιορισμούς, γιατί το κτίριο είναι διατηρητέο. Στον πρώτο όροφο έπρεπε να κρατήσουμε τον κεντρικό διάδρομο, ώστε να διατηρηθεί η τυπολογία του χώρου. Παλιά το ξενοδοχείο είχε 24 δωμάτια και τώρα ενώθηκαν σχεδόν ανά δύο. Έτσι τώρα είναι λίγα παραπάνω από τα μισά.
-Σε ποιους απευθύνεται το Εμπορικόν;
Στους urban travelers, που θέλουν να ανακαλύψουν και να ζήσουν την πόλη. Ήδη το ξενοδοχείο έχει αρχίσει να λειτουργεί και θα έχει συνολικά 14 δωμάτια εκ των οποίων τα δύο θα είναι σουίτες.
-Η Αθήνα πράγματι αλλάζει ή εμείς υπερεκτιμάμε τα σημάδια;
Η Αθήνα έχει ως πόλη ενδιαφέρον και θα είχε ακόμα περισσότερο αν είχαν διασωθεί και άλλα παλαιά ακίνητα. Ακόμα και κτήρια του 1950 είναι αξιόλογα. Ασφαλώς δεν είναι Βαρκελώνη αλλά υπάρχουν πολλά εγκαταλειμμένα κτήρια, που τα περισσότερα ανήκουν σε ιδρύματα. Αυτό εμπεριέχει μια εσωτερική διαδικασία που μπλοκάρει συχνά τα πράγματα και τα δυσκολεύει, ώστε να προχωρήσουν τυχόν εργασίες αποκατάστασης. Τώρα μάλιστα ασχολούμαι, ως επόμενο σχέδιο, με ένα τέτοιο κτήριο που ανήκει σε αυτό το καθεστώς και στο μυαλό ενός επενδυτή αποτελεί βάσανο. Αυτό βέβαια είναι και σχετικό γιατί αν πιστεύεις ότι μια περιοχή θα ανέβει, αν έχεις την υπομονή, τότε τα πράγματα αλλάζουν.
-Άρα είστε θαυμαστής του νεοκλασικού ύφους; Πείτε μου κάποιους αρχιτέκτονες που θεωρείτε σημαντικούς.
Σίγουρα μου αρέσει το νεοκλασικό ύφος αλλά και το Bauhaus μέχρι το 1950, άλλωστε μένω σε ένα τέτοιο κτήριο. Από αρχιτέκτονες τώρα, ο Τσίλερ έδωσε μεγάλη ώθηση στην Αθήνα αλλά και την Ελλάδα συνολικότερα. Από τους σύγχρονους Έλληνες αρχιτέκτονες ξεχωρίζω τον Αλέξη Βαΐτσο της ομάδας Deca και τον Τομπάζη. Επίσης σημαντικό θεωρώ σε διεθνές επίπεδο τον Le Corbusier.
-Tι θα θέλατε να αλλάξει στην πόλη της Αθήνας;
Θα ήθελα η Αθήνα να γίνει μια πιο ήρεμη και πιο ανθρώπινη πόλη. Σήμερα είναι δύσκολη στο περπάτημα αλλά και στο θέμα των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. Επίσης τα πεζοδρόμια είναι στενά και γίνονται πιο απροσπέλαστα όταν ο καθένας παρκάρει πάνω σε αυτά. Πιστεύω ότι χρειάζονται περισσότεροι πεζόδρομοι – μακάρι να γίνει η πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου! Τέλος απαιτείται σεβασμός στην παράδοση και στις παλαιές κατασκευές γιατί αυτές έγιναν με μεράκι από ανθρώπους που γνώριζαν καλά τη δουλειά τους.
-Υπάρχουν ακόμα τέτοιοι τεχνίτες;
Υπάρχουν παλαιοί μαραγκοί και σιδεράδες, σίγουρα δεν είναι πολλοί, κάτι που δείχνει ότι έχουμε περάσει σε έναν άλλο τρόπο κατασκευής, πιο «άρπα-κόλλα». Κάποτε έδιναν σημασία στη λεπτομέρεια, για παράδειγμα μέχρι την πετούγια. Για του λόγου το αληθές, στο Εμπορικόν αφήσαμε τα πατζούρια τα ίδια, γιατί τέτοια ποιότητα ξύλου σήμερα δεν βρίσκεται.
-Σε ποια σημαντική προσωπικότητα θα θέλατε να κάνετε το τραπέζι;
Στον Κωνσταντίνο Καραμανλή για να τον ρωτήσω γιατί επέτρεψε το σύστημα της αντιπαροχής που κατέστρεψε τόσα αξιόλογα κτήρια!
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση