Η ταινία: 7 ημέρες στην Αβάνα

Αυτές τις μέρες παίζεται στους κινηματογράφους μια ταινία-πείραμα κι έτσι τούτη τη φορά θα μιλήσω για ιδέα. Στο 7 ημέρες στην Αβάνα, που το συνιστώ γιατί είναι μια τυχερή συνάντηση καλών μυαλών και ταλέντων, η πόλη αποκαλύπτεται μέσα από τις ματιές επτά αντίστοιχα σκηνοθετών που αναλαμβάνουν να ξετυλίξουν μια μέρα ο καθένας. Δεν θα κάνω ανάλυση της ταινίας εδώ, υπάρχουν άξιοι κριτικοί για να πιάσουν το πληκτρολόγιο και να «κομματιάσουν» την ταινία και έπειτα να τη βαθμολογήσουν. Στέκομαι μόνο στο γεγονός ότι όταν συναντιούνται ο Εμίρ Κοστουρίτσα ως ηθοποιός στο ρόλο ενός μπουχτισμένου σκηνοθέτη, ο Μπενίσιο ντελ Τόρε πίσω από την κάμερα ή ο Γκασπάρ Νοέ, αυτή η μίξη έχει παλμό και δύναμη.

Μαζί τους, εκτός οθόνης αλλά εντός των επάλξεων ως συντονιστής σεναρίου, ο σπουδαίος Κουβάνος συγγραφέας Λεονάρδο Παδούρα, εκείνος που έγραψε το μυθιστόρημα Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Καστανιώτη), για τον Τρότσκι και το δολοφόνο του. Η ταινία με γύρισε κάτι χρόνια πίσω, όταν πήγα στην Αβάνα, κάποια Χριστούγεννα. Πιστεύω ότι είναι μία από τις ωραιότερες πόλεις του κόσμου, επεισοδιακή, αντιφατική, παθιασμένη, ζηλιάρα. Είχα επίσης την τύχη να κάνω μερικές καλές συνεντεύξεις που προέκυψαν όπως προκύπτουν τα πράγματα στην Αβάνα: με καλές επαφές. Και να μπω σε μερικά σπίτια που ως τουρίστας δεν μπαίνεις εύκολα. Και να ακούσω τους ανθρώπους να μιλάνε για τον Φιντέλ Κάστρο ψιθυριστά, σαν να ήταν εκεί δίπλα τους με τη γιγάντια φιγούρα του και δεν έπρεπε να τους ακούσει.

Τότε αποχαιρετώντας την Αβάνα, μια μέρα που είχε ανοίξει ο τροπικός ουρανός της για να με διώξει πιο εύκολα, είχα πει ότι ήταν το δεύτερο άλφα της ζωής μου. Το άλλο είναι η Αθήνα, η πόλη που πρώτα έγραψε την ιστορία της και μετά υπέφερε από αυτή. Τούτο το καλοκαίρι, για προσωπικούς λόγους, έμεινα εδώ. Όχι σαν ερημίτης. Θέλησα να τη δω άδεια, σχεδόν γυμνή, άμεση. Και ξαφνικά αποφάσισα να συνδέσω τα άλφα της ζωής μου, με αφορμή το 7 ημέρες στην Αβάνα (σημειωτέον, η ταινία εντάσσεται στο project Havana Cultura που δίνει έμφαση στα νέα ταλέντα της Κούβας, υποστηριζόμενο και από το Havana Club).

Δυο πόλεις λοιπόν κάπου μεταξύ νότου και κέντρου. Στα προάστια των εξελίξεων, στην πολυσυζητημένη περιφέρεια, που με ένα μαγικό τρόπο κάνει τον κόσμο να γυρίζει. Η Αθήνα δεν είναι αυτό που θα λέγαμε ολικά ωραία όπως η Αβάνα, όμως είναι κάτι γωνιές της που σε αφήνουν άφωνο, σε συγκλονίζουν από την κορυφή έως τα νύχια, όπως η μυστική βόλτα που σε πάει από την Ακρόπολη στο Θησείο. Μπορεί να μη χορεύει με το παραμικρό άκουσμα ενός κρουστού, αλλά ακόμα και τώρα που μετράει τα ευρώ της, ο κόσμος είναι έξω και ρουφά τον ήλιο, το αεράκι που εχθρεύεται τον καύσωνα, τη θάλασσα που είναι η δική της κάθαρση.

Αν η Αβάνα έχει τη λεωφόρο Μαλεκόν που αγκαλιάζει τον ωκεανό, η Αθήνα έχει την Ποσειδώνος που καταλήγει στο πριγκιπάτο της Βουλιαγμένης, όπως έχει ονομάσει ένας καλός φίλος αυτό που κάποτε το έλεγαν αθηναϊκή Ριβιέρα. Επίσης Αθήνα και Αβάνα είναι περήφανες στην κρίση τους, νέο φαινόμενο για την πρώτη, χρόνιο για τη δεύτερη. Ομολογώ ότι δεν γνωρίζω πώς θα επιδράσει ο μεσογειακός ήλιος σε όλα αυτά, ελπίζω απλώς να γεμίσει την πόλη με βιταμίνη D που είναι αντικαταθλιπτική. Κι εντάξει, εμείς δεν έχουμε ρούμια, αλλά από κρασί και τσίπουρο καλά πάμε, αν συμφωνεί ο δικός μας Γιώργος Φλούδας. Επίσης υπερέχουμε στο φαγητό: τα περισσότερα εστιατόρια της Αβάνας είναι ουδέτερα και άνοστα ( Πάνο Δεληγιάννη, ανάλυσέ το!) και αρκετά ακριβά. Προσωπικά έφαγα καλά στη… σχολή μαγείρων της Αβάνας, που μου σύστησαν από την Ελληνική πρεσβεία, ως καλά κρυμμένο μυστικό! Όσο για τα πούρα, εδώ αφήνω στους Κουβανούς την ψευδαίσθηση της μοναδικότητας. Πέρα όμως από τα προφανή της σύγκρισης, και οι δυο πόλεις ταλανίζονται στους μύθους τους.

Σάλσα, Τσε και ρούμι από τη μια. Ακρόπολη, συρτάκι, ιστορία από την άλλη. Απλώς οι Κουβάνοι με την τέχνη -και το χεράκι που τους έδωσαν μερικά γερά ονόματα- έφτιαξαν ένα διαφορετικό οδηγό για την πόλη τους, δηλαδή μια ταινία με τον εύλογο τίτλο 7 ημέρες στην Αβάνα. Αντί να ψάχνουμε την καλύτερη δημιουργική ιδέα για να τονώσουμε την τουριστική Αθήνα, μήπως να το σκεφτούμε καλύτερα; Μόνο που εγώ αντί για 7 ημέρες στην Αθήνα θα έβαζα τίτλο 7 ζωές στην Αθήνα. Έχουμε και ωραιότερες γάτες, πώς να το κάνουμε;

ΥΓ: Στην ιστοσελίδα www.7daysinhavana.com μπορείτε να κατεβάσετε τις αφίσες της ταινίας, που είναι εξαιρετικές από γραφιστικής άποψης. Χρησιμοποιήστε τις δημιουργικά: και σαν wallpapers στα χρόνια της λιτότητας.