Χριστίνα Δάρρα, Ice dream

-Επιμένεις στο θέμα «γλυκό», όπως φαίνεται από τις δουλειές σου. Ποιος ο λόγος;

Επειδή το γλυκό ή η σοκολάτα είναι επιθυμία, είναι απόλαυση. Τα σοκολατάκια βέβαια στο Sweets are not forever είχαν έναν άλλο συμβολισμό, την κοινωνία της αφθονίας που τελειώνει. 

Τα παγωτά πάλι μοιάζουν σαν τοτέμ, ενώ άλλοτε θυμίζουν και κάτι πρωτόγονο. Παράλληλα όμως μου αρέσει και η ποπ κουλτούρα το παγωτού, κάτι σαν summer breeze, μια αίσθηση που συνδέεται με την εποχικότητα η οποία όμως έχει να κάνει με την ανεμελιά και τη χαλαρότητα.

-Τι ρόλο παίζει η γεύση στην καθημερινότητά σου;

Καταρχήν να πω ότι είμαι vegan, επίσης ότι μπορώ να τρώω κάτι συνέχεια, επομένως η γεύση δεν είναι ένα τόσο έντονο πεδίο περιπέτειας για μένα. Γενικά είμαι απλή, basic: με άλλα λόγια, θα μπορούσα να τρώω ψωμί και ντομάτα. Όπως είπα, δεν με ενοχλεί να τρώω το ίδιο φαγητό για μεγάλο χρονικό διάστημα. Όμως δεν τρώω μηχανικά, κάθε φαγητό που φτιάχνω το ευχαριστιέμαι. Και είμαι χορτοφάγος γιατί πολύ απλά με ενοχλεί να βασανίζονται τόσο φριχτά τα ζώα. Ήταν ένα σχετικό ντοκιμαντέρ που με ώθησε στη χορτοφαγία. Τέλος το να μπαίνω στο σούπερ μάρκετ και να μην με αφορούν τα ¾ των προϊόντων του είναι κάτι που το θεωρώ πολύ απελευθερωτικό. 

-Αντιμετωπίζεις το παγωτό με μια αλληγορία. Τι συμβολίζει στα έργα σου;

Πρόκειται για μια αλληγορία της ζωής η οποία ανάγεται και στα παιδικά χρόνια. Το παγωτό, αν το φας πολύ γρήγορα, παγώνει ο λαιμός σου, αν αργήσεις λιώνει. Μερικές φορές και η ζωή άλλοτε πάει αργά άλλοτε κυλάει γρήγορα. Και καθώς περνάει προσδενόμαστε στο παρελθόν ή σκεφτόμαστε το μέλλον και ξεχνάμε το τώρα. Το παγωτό λοιπόν είναι το τώρα!

-Πώς προέκυψε η ιδέα για αυτή την έκθεση; Προφανώς όχι μόνο λόγω εποχής...

Πίσω από το παγωτό υπάρχει μια βαθιά διήγηση που ωστόσο λέγεται με χιούμορ, με ευχάριστο τρόπο. Γι’ αυτό και τα εικαστικά έργα τα οποία είναι ποπ μου αρέσουν. Δεν πιστεύω ότι χρειάζεται εξεζητημένη δραματικότητα για να πεις κάτι σοβαρό. Επιπροσθέτως το Life is like an ice-cream είναι και η φιλοσοφία που με χαρακτηρίζει κατά κάποιον τρόπο.

-Φαίνεται ότι δεν φοβάσαι το χρώμα, το αντίθετο, και αυτό φαίνεται και στο παγωτό. Πιστεύεις ότι το χρώμα αρκεί ως μέσο έκφρασης;

Για μένα μέσο έκφρασης μπορεί να είναι οτιδήποτε, ακόμα και ένα κακοξυσμένο μολύβι. Στον έναν αρέσει να «χτίζει» μουσική, στον άλλο σπίτια, στον άλλο λέξεις. Το χρώμα είναι ένα δομικό στοιχείο, ένα εργαλείο. Μπορείς να κάνεις τα πάντα με οτιδήποτε, δισδιάστατα, τρισδιάστατα ή κινούμενα. Η έκφραση είναι πάντα το ζητούμενο. Σημαντική όμως είναι και η επικοινωνία, που αποτελεί τη συνέχεια της έκφρασης, εκφράζεσαι για να μοιραστείς με τους άλλους πράγματα. Καταλαβαίνω λοιπόν όταν ο θεατής αντιλαμβάνεται και αγαπά κάτι από τη δουλειά μου, όχι τόσο σε διακοσμητικό επίπεδο, που κι αυτό δεν είναι κακό, όμως μου αρέσει όταν τα έργα μου ξυπνάνε κάτι στον άλλο.  

-Έχεις μια ευρύτητα στη δουλειά σου, θα έκανες λοιπόν κάτι σχετικό με τη μόδα;

Δεν έχω σχέση με τη μόδα, όμως στο παρελθόν έχω σχεδιάσει prints για μαντήλια και για μπλουζάκια, έχω μάλιστα δουλέψει και με τους Clements Ribeiro (σημ. Βρετανοί σχεδιαστές μόδας). Άλλωστε σχεδιάζω και κοσμήματα. Αυτό που έχω να πω για τη μόδα είναι ότι όλα σχετίζονται με την έκφραση, δεν έχει σημασία αν είναι εφαρμοσμένες τέχνες ή κινούμενα σχέδια. Ωστόσο ο χώρος της μόδας είναι πολύ ανταγωνιστικός και δεν έχει τίποτα κεκτημένο. Η μόδα καταλώνεται με καταιγιστικούς ρυθμούς και αυτό απαιτεί από τους εμπλεκόμενους να πουν κάτι καινούριο ή να αναπαράγουν κάτι παλιό με μεγάλη συχνότητα –τουλάχιστον δύο φορές το χρόνο ή και παραπάνω. Κάτι τέτοιο προκαλεί μεγάλη πιέση αλλά συχνά παράγει ενδιαφέροντα πράγματα.

-Ποια η γνώμη σου για τις εικαστικές performances. Έχεις κατά νου κάτι τέτοιο;

Όλα είναι έκφραση έτσι και οι εικαστικές performances είναι ένα εργαλείο. Ωστόσο θεωρώ ότι έχουν μια θεατρικότητα η οποία, για την ώρα τουλάχιστον, δεν περιλαμβάνεται στην εργαλειοθήκη μου.

-Ποια μεγάλη προσωπικότητα της ιστορίας, των τεχνών κ.λπ. θα καλούσες για δείπνο;

Η εν λόγω προσωπικότητα, πρώτα από όλα, δεν ξέρω αν θα ερχόταν ούτε και σε τι γλώσσα θα μιλούσαμε. Είναι ο Πολ Κλέε. Η ζωγραφική του είναι φιλοσοφία, ποίηση, μουσική, ψυχανάλυση, ιστορία και όλα αυτά δοσμένα απλά, με ένα στρώμα ακουαρέλας. Βέβαια θα ντρεπόμουν να του πω «έλα να φάμε τηγανιτές πατάτες!» (γέλια)

-Ποιος είναι ο επιτυχημένος άνθρωπος;

Δεν πιστεύω στο κυνήγι της επιτυχίας, θεωρώ ότι είναι λάθος. Ωστόσο επιτυχημένος άνθρωπος είναι ο ειλικρινής, ο ακομπλεξάριστος, αυτός που δεν έχει να δώσει λογαριασμό σε κανέναν. Στην πραγματικότητα λοιπόν δεν υπάρχει επιτυχία, είναι μια υπερεκτιμημένη έννοια η οποία, εμένα τουλάχιστον, δεν με αφορά.

-Και τέλος, ποιο είναι το ρητό που σε χαρακτηρίζει;

«Δεν υπάρχει κακός κόπος». Πέφτεις, χτυπάς, συνεχίζεις και ό,τι κι αν κάνεις –και σκουπίδια να μαζεύεις- είναι σημαντικό.

Η έκθεση της Χριστίνας Δάρρα Life is like an ice-cream γίνεται στην γκαλερί Genesis (Xάρητος 35, τηλ. 211 7100566  www.gallerygenesis.com). Διάρκεια: 1/7-12/7