Μάγειρας και καπετάνιος

Τον φαντάζομαι να διαβάζει την είδηση και ν’ ανασηκώνει με σκεπτικισμό και ελαφρά ειρωνία το αριστερό φρύδι. Για τον μέγα Πλάτωνα, λέω. Αν υποθέσουμε βέβαια ότι σ’ αυτό το μυστηριώδη τόπο, πέρα από το σκοτεινό ποτάμι που άπαξ και βρεθούμε στο εξής τον κατοικούμε και μάλιστα για πάντα και που ονομάζουμε “Επέκεινα”, αν υποθέσουμε λοιπόν πως εκεί όπου συγκατοικεί ο Πλάτων μαζί με τον παππού μου τον Χαράλαμπο, διαβάζουν εφημερίδες η είδηση ότι ένας από τους μεγαλύτερους σεφ του κόσμου κλείνει το εστιατόριό του για να συνεχίσει τις σπουδές του με μεταπτυχιακά στη Φιλοσοφία και τις (λεγόμενες) Πολιτικές Επιστήμες, δεν θα περνούσε αδιάφορη. 

Είχε άποψη ο Πλάτων για τους  μάγειρες και όχι την καλύτερη. Σ’εκείνο το περιπετειώδες του ταξίδι στη Σικελία κι αφού σοκαρίστηκε από τον “συβαριτισμό” (φανταστείτε ένα μεσημέρι στην Ψαρού στα 90ies με σαμπάνιες και γαρύφαλα και τον Ρέμο να γκαρίζει, κάπως έτσι αλλά αυτό να συμβαίνει νυχθημερόν...) κατέληξε στο ότι οι  μάγειρες ήταν οι αυτουργοί κάθε ακολασίας, καθώς το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν το φαγητό, το ποτό και με ποιον θα περάσουν το βράδυ τους στο κρεβάτι.

Πέρασε πολύς καιρός από την εποχή που οι μάγειρες από απελεύθεροι δούλοι και ολίγον κατακάθια της κοινωνίας, ξεπετάχτηκαν από το... υπογάστριο της κοινωνίας κι από λούμπεν υποκείμενα αναδείχτηκαν σε αστέρες της. Δεν γνωρίζω άλλους επαγγελματίες - πλην των αθλητών και δη των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών που να αντιμετωπίστηκαν από τα media ως celebrities και σε τέτοιο βαθμό. Κι αν η φύση της δουλειάς δεν ήταν τέτοια (δύσκολη, πολύωρη, εξαντλητική, με μεγάλο οικονομικό ρίσκο) τότε, σίγουρα θα τους βλέπαμε να περιφέρονται δεξιά - αριστερά ως playboys.

Ακριβώς όμως επειδή οι επαγγελματίες της κουζίνας δεν εξαντλούνται στην “εικόνα” αλλά εργάζονται όχι απλώς σκληρά αλλά με τρόπο που συχνά ανοίγει δρόμους, πολύ πριν να εκδηλωθεί η παγκόσμια οικονομική κρίση, το είχαν στρίψει το καράβι για να μην τσακιστεί στα βράχια. Μπορώ να απαριθμήσω μια σειρά από γεγονότα που αποδεικνύουν αυτή τη θέση: από την έρευνα και στη συνέχεια τη βιομηχανία τροφίμων που ακολούθησε το όραμα μεγάλων σεφ επενδύοντας πόρους για τη δημιουργία ωφελιμότερων και καλής ποιότητας τροφών, μέχρι τον “γαστρονομικό ακτιβισμό” και τις διακηρύξεις αυτοδέσμευσης ότι θ’απέχουν από τη χρήση στη μαγειρική ειδών που είναι υπό εξαφάνιση, όσο και να τα ζητούν οι πελάτες.

Ο Τσάρλι Τρότερ, λοιπόν, κλείνει ένα εμβληματικό εστιατόριο του πλανήτη για να ταξιδέψει με τη γυναίκα του και να συνεχίσει τις σπουδές του. Είχε προηγηθεί ο Φεράν Αντριά για να βυθιστεί στις έρευνές τους. Οι άνθρωποι που ξεκίνησαν αυτό το τρελό πανηγύρι της σοφιστικέ γαστρονομίας, χαρίζοντας στην υφήλιο εκτός από απόλαυση και έμπνευση, δίνουν μια και τραβούν, οριστικά την κουρτίνα που “κλείνει” μια ολόκληρη εποχή.

Το καλό μ’αυτή την κρίση είναι πως όλοι θα επανασυστηθούμε. Θα φανεί πόσο “εξοπλισμένος” είναι ο καθένας από μας. Δεν είναι τόσο η αντοχή που θα δοκιμαστεί αλλά η έμπνευση και η ικανότητα ν’ανοίγεις νέους δρόμους που θ’αποδειχτεί. Πόση έμπνευση μπορεί να καταθέσει ο καθένας από μας στο “κοινό ταμείο” της ανθρωπότητας ώστε να βρούμε το δρόμο; Θα φανεί. Οι  μάγειρες όμως φαίνεται πως μπαίνουν ξανά στην πρωτοπορεία.

 

*Βορβορυγμός είναι το γουργούρισμα του στομαχιού