Ζω στο Παγκράτι από το 2003 και αν θέλω καμιά φορά να αναπολήσω τα πρώτα χρόνια της φοιτητικής μου ζωή στη πόλη, η ταβέρνα του Βυρίνη δε γίνεται να λείπει από το κάδρο του flash back. Αρχικά με έψησε η ιστορία της και ο έξυπνος τρόπος που μου την πλάσαραν. Όταν κάποια στιγμή πρότεινα με πυγμή στη παρέα μου να πάμε σε ένα γκουρμέ εστιατόριο με το ακλόνητο επιχείρημα ότι δεν είναι δίκαιο να τους ακολουθώ μόνο εγώ στα ουζερί, για να αποφύγουν τη γκρίνια του εγκάθετου «όχι» και να σώσουν παράλληλα και τη τσέπη τους, μου αντιπρότειναν τον Βυρίνη, ως μια ιστορική, ιντελεκτουέλ ταβέρνα για ψαγμένους με καλλιτεχνόφιλο κοινό και αρκετά καλό φαγητό. Ήταν καλοκαίρι του 2004 και ακόμη θυμάμαι εκείνο το πρώτο έμπα στην αυλή. Αν θέλετε το πιστεύετε, αυτοστιγμεί κάτι μου έκανε αυτό το μέρος. Η ενέργεια του χώρου, η δροσιά από το πουθενά, η υπαινικτική πατίνα της παλιάς Αθήνας, που μπορεί να μην την έζησα αλλά αν τη ζούσα έτσι θα ήθελα να είναι. Το «καλησπέρα» του Κωνσταντίνου Βυρίνη. Έτσι λεγόταν και ο παππούς του, που έφτιαξε τη θρυλική ταβέρνα του, στο Μεταξουργείο το 1930, για να την μεταφέρει δέκα χρόνια αργότερα στο Παγκράτι.
Βρέθηκα τις προάλλες εκεί, μια Κυριακή απόγευμα, έπειτα από δέκα χρόνια. Το 2008 σταμάτησα να πηγαίνω. Για τους ίδιους λόγους που χάνεσαι με έναν άνθρωπο χωρίς να συμβεί το παραμικρό. Απλώς χωρίζουν οι δρόμοι σας. Και είναι από εκείνες τις πολύ σπάνιες περιπτώσεις που ευχόμουνα στο δρόμο προς τα εκεί, να μην έχει χαλάσει. Και με έβγαλε ασπροπρόσωπο και έμενα και το συναίσθημα, απόνερα του οποίου μαζεύετε και εσείς σε αυτό το μικρό κείμενο. Τα τελευταία δέκα χρόνια πληροφορήθηκα ότι στη κουζίνα βρίσκεται η κυρία Μαρία. Αν κρίνω από τα μαστόρικα κεφτεδάκια της, που ξεχείλιζαν από αρώματα και νοστιμιά και αξίζουν πραγματικά εύσημα, πρόκειται για μια αξιόλογη μαγείρισσα παλαιάς κοπής. Από εκείνες τις παλιές καραβάνες που κουμαντάρουν το φαγητό με το μάτι και αν τους πέσει και λίγο αλάτι πάνω κάτω δεν έγινε και τίποτα. Ξέρετε, σε αυτά τα μαγαζιά, όντως δεν είναι και για θάνατο οι μικρές αστοχίες, αρκεί να υπάρχουν καλή πρώτη ύλη και προσεγμένα μαγειρέματα. Στο Βυρίνη θα τα βρείτε αμφότερα. Ακόμη και στα πιο αδύναμα πιάτα του, όπως για παράδειγμα στο μπριάμ της κατσαρόλας, την ένιωθες τη φροντίδα. Από εκεί και πέρα, η μελιντζανοσαλάτα ήταν όμορφα ξυδάτη, με λεπτή γεύση και ωραία υφή, οι τηγανητές πατάτες χρυσές και τραγανές, η χωριάτικη σαλάτα ευπρεπέστατη, και τα ψητά μπιφτέκια πολύ συμπαθητικά στη γεύση και έξτρα ζουμερά. Μόνο στα κολοκύθια με κιμά το αυγολέμονο θα σήκωνε μια παραπανίσια οξύτητα, αφού το πιάτο ήταν σχεδόν ανάλατο και τα έκανε κάπως βαρετά. Στα μαγειρευτά, τώρα, οι επιδόσεις ανεβαίνουν. Συμπαθέστατο είναι και το ραβανί τους. Αν βρεθείτε στο Παγκράτι και ψάχνετε μια καλή ταβέρνα, σας προτείνω τον Βυρίνη ανεπιφύλακτα. Έχει και μέσα ατμόσφαιρα, η αυλή όμως είναι άλλο πράγμα.
Info: Αρχιμήδους 11, Παγκράτι τηλ. 210 7012153, τιμή: €17-22 το άτομο