Βαθύ κόκκινο χρώμα. Μυρωδιά από βότανα και φρούτα.
Γλυκό κι ευχάριστο. Με αυτές τις λέξεις θα μπορούσα να περιγράψω το βερμούτ, ένα
ποτό που έχει σημαδέψει τις παιδικές μου αναμνήσεις. Θυμάμαι τον παππού να το
απολαμβάνει τα απογεύματα διαβάζοντας την εφημερίδα του, αλλά και τις Κυριακές
τα πρωινά να δίνει ραντεβού με τους φίλους του για ποτηράκι πριν το φαγητό. Μια
συνήθεια που μου την κόλλησε και εμένα και το διάστημα που ζούσα στην Μαδρίτη τις
Κυριακές τα πρωινά μαζί με τους φίλους παίρναμε σβάρνα τις βερμουτερίες. Μια
συνήθεια όμως που εδώ, στην Αθήνα,την σταμάτησα μιας και το βερμούτ δεν έχρηζε της
ίδια εκτίμησης και επίσης δεν υπήρχαν πολλά σημεία όπου μπορούσε κανείς να το
απολαύσει.
Παρ’ όλα αυτά τα τελευταία χρόνια γίνεται ένας επαναπροσδιορισμός του «παλιομοδίτικο» αυτού ποτού, όπως πολλοί το χαρακτηρίζουν. Φυσικά σε αυτό συνέβαλε και η μεγάλη δημοτικότητα που άρχισε να γνωρίζει το Negroni, ένα κοκτέιλ που κατά το ένα του τρίτο περιέχει βερμούτ.
Βέβαια, δεν έχουμε φτάσει ακόμα στο να απολαμβάνουμε το βερμούτ μόνο του, όμως θα τολμήσω να πω ότι δεν απέχουμε και πολύ από αυτό. Ίσως γιατί δοκιμάζοντας τα δύο νέα βερμούτ που κυκλοφόρησαν πριν από λίγες μέρες από το Κτήμα Κυρ-Γιάννη που όντως μπορούν να σταθούν και μόνα τους.
Η ιστορία τους ξεκίνησε πριν από εκατό χρόνια περίπου. Θα αναρωτηθείτε «τους πήρε τόσα χρόνια για να φτιάξουν δύο βερμούτ;». Όχι δεν είναι έτσι. Βασίζονται σε μια ιστορία αγάπης του Κωστάκη και της Βερώνης που ξεκίνησε το 1925. Ο Κώστας Νιτσιώτας ήταν εκείνος που είχε αναλάβει την οινοποιία πριν από τον παππού του Στέλλιου Μπουτάρη, του σημερινού ιδιοκτήτη του Κτήματος Κυρ-Γιάννη. Στην αγαπημένη του Βερώνη, άρεσε να μαζεύει βότανα από το Βέρμιο αλλά και να πίνει βερμούτ. Όμως τότε το κτήμα δεν έβγαζε βερμούτ. Έτσι προσπάθησε να πείσει τον άνδρα της να της φτιάξει ένα. Εκείνος λοιπόν, πήρε το Ξινόμαυρο, που με δυσκολία έπινε η Βέρωνη λόγω του ότι ήταν αρκετά βαρύ και δυνατό, και το εμπλούτισε με τα βότανα του βουνού και έφτιαξε έναν ενισχυμένο και αρωματισμένο οίνο (βερμούτ) αποκλειστικά για την αγαπημένη του.
Ο Στέλλιος Μπουτάρης λοιπόν θέλοντας να δώσει ξανά ζωή σε αυτή την ιστορία αγάπης, συνεργάστηκε με τον αποσταγματοποιό Δημήτρη Μελισσανίδη και μαζί δημιούργησαν τα δύο νέα premium βερμούτ Veroni Dry και Veroni Rossο. Όπως και στο παρελθόν έτσι και τώρα το κρασί που χρησιμοποιούν είναι Ξινόμαυρο και τα βότανα στην πλειοψηφία τους από το όρος Βέρμιο.
Το πρώτο που δοκίμασα ήταν το Dry. Φέρνοντας το στη μύτη θα εντοπίσετε έντονες νότες από χαμομήλι, δεντρολίβανο και φασκόμηλο. Αυτά εξασθενούν όμορφα δίνοντας τη θέση τους στη λουΐζα, στο δυόσμο και το θυμάρι ενώ θα διακρίνεται και φλούδες πορτοκαλιού. Με την πρώτη γουλιά θα σας μείνουν στο στόμα ευχάριστες πικρές νότες από νεραντζιού και κινίνης. Η επίγευση του είναι μακρά και έντονη αφήνοντας την αίσθηση ότι έχετε δοκιμάσει ένα έντονα αρωματικό κρασί. Στο σώμα η αλήθεια είναι ότι χάνει λίγο χωρίς αυτό να θεωρείται ελάττωμα. Αν δεν το έχετε στο ψυγείο, καλό θα ήταν να του προσθέσετε λίγο πάγο πριν το δοκιμάσετε γιατί έτσι γίνεται πιο απολαυστικό. Μπορείτε επίσης να το συνδυάσετε με ένα τόνικ που όμως να μην είναι πολύ αρωματικό για να μην καλύψει τα ήδη πλούσια αρώματα του βερμούτ. Τέλος, συμμετέχει ωραία και σε ένα Dry Martini.
Από την άλλη το Rosso που σαφώς είναι πιο γλυκό (έχει τρεις φορές παραπάνω ζάχαρα από το Dry), έχει φρουτώδη αρώματά που μπλέκονται ισορροπημένα με εκείνων των βοτάνων. Και σε αυτό θα βρείτε την παρουσία του δεντρολίβανου και του φασκόμηλου μαζί όμως μαύρο τσάι, αλλά και με τις γλυκές νότες από βανίλια και κανέλα. Έχει μια ελαφριά πικράδα που φαίνεται στην επίγευση του όπως επίσης και τα ξυλώδη χαρακτηριστικά του. Εκείνο που θα σας γοητεύσει είναι το αρωματικό προφίλ με μια ιδιαίτερη πολυπλοκότητα από νότες νεραντζιού, κινίνης και αποξηραμένων κόκκινων φρούτων. Και αυτό σκέτο και παγωμένο είναι αρκετά ευχάριστο και νόστιμο. Επίσης δοκίμασα να φτιάξω Negroni φυσικά και το αποτέλεσμα ήταν ένα ιδιαίτερα αρωματικό κοκτέιλ με μια πιο γλυκιά χροιά.
Θα σας έλεγα ότι τα βερμούτ του Κυρ-Γιάννη είναι ωραία να τα έχετε στο ψυγείο σας – είπαμε παγωμένα πίνονται πολύ ευχάριστα. Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση που μπορεί να μην φτάνουν τα ιταλικά ή ισπανικά βερμούτ όμως έχουν τον δικό τους χαρακτήρα και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Εγώ ήδη τα έχω βάλει στο ψυγείο.