Τα τελευταία 2, 3 χρόνια η Σαντορίνη μας βομβαρδίζει με καινούρια κρασιά, είτε από νέα οινοποιεία ή από guests που συνεργάζονται με ντόπιες κάναβες. Μια από τις πιο πρόσφατες αφίξεις, είναι ο Βασάλτης. Αξιοποιώντας τον οικογενειακό60χρονο αμπελώνα με τα αυτόρριζα κληματα, στον Βουρβούλο της Σαντορίνης, ο Γιάννης Βαλαμπούς, είναι ένας από τους νέους «παίκτες» που επενδύουν στο «οινικό χρηματιστήριο» της Σαντορίνης. Το οινοποιείο λειτούργησε επισήμως για πρώτη φορά εφέτος το καλοκαίρι, ωστόσο με την ομάδα των οινολόγων, Γιάννη Παπαοικονόμου και, Ηλία Ρουσσάκη, κατάφεραν να οινοποιήσουν και το 2014, προσφέροντάς μας μια πρόγευση της Σαντορίνης τους, σε μόλις 7.000 φιάλες, ντυμένες με μια εντυπωσιακή σχεδιαστικά, ετικέτα, στο χρώμα και στο ακανόνιστο σχήμα του ηφαιστειογενούς πετρώματος (βασάλτης).
Έχοντας ήδη καβαλήσει τον πρώτο χρόνο ζωής της, όσοι τυχεροί καταφέρετε να τσιμπήσετε κάποια από τις ελάχιστες εναπομείνασες φιάλες, θα δείτε πως επιβεβαιώνειτην παγιωμένη πλέον άποψη πως τα περίφημα κρασιά της ηφαιστειογενούς γης, αξίζει να τα περιμένεις. Τυπικότητα, εκφραστική γεύση, σε μια ατσάλινη, λεμονάτη Σαντορίνηπου κάνει εντυπωσιακό ντεμπούτο, παρόλο που γεννήθηκε μέσα σε μια ...κακή χρονιά (η εσοδεία του 2014 θεωρείται ιδιαίτερα κακή για όλη την Ελλάδα). Νευρική όσο χρειάζεται, αλλά με όγκο και περιεχόμενο που δεν την προδίδουν, διαθέτει μια έξοχη ισορροπία φινέτσας και ντομπροσύνης, μιας και αφενός οι 12,5 αλκοολικοί βαθμοί της επιτρέπουν να είναι κομψή κι ανάλαφρη, όμως η ευγενής οξείδωση που την αντιλήφθηκα κυρίως στο στόμα, της πάει πολύ,προικίζοντας την με ξηρούς καρπούς, κόρα ψωμιού κι αναδεικνύοντας την ορυκτότητά της.
Συνδύασα πολύ πετυχημένα το Βασάλτη με μεσαίας ωρίμανσης τυριά (βλ. γραβιέρα Νάξου, κασέρι Σωχού) και με ένα λεμονάτο κοτόπουλο με σαφράν. Ωστόσο του πάνε πολύ οι λευκές σάλτσες και τα ριζότο λαχανικών, αν καιθεωρώ πως δίνει ρέστα με ψάρια και θαλασσινά, για τα οποία προτείνω να βάλετε πλώρη αν θέλετε να απολαύσετε αυτή τη Σαντορίνη στο έπακρο.
Μαύρα λιγκουίνι με σαρδέλες
Βράζουμε αλ ντέντε ένα πακέτο (500γρ.) λιγκουίνι με μελάνι σουπιάς. Τα στραγγίζουμε, και στην ίδια κατσαρόλα ζεσταίνουμε ½ φλιτζάνι ελαιόλαδο, όπου σοτάρουμε για ένα λεπτό, 1 τσίλι ψιλοκομμένο και 1 ψιλοκομμένη σκελίδα σκόρδο. Προσθέτουμε ½ φλ. φυλλαράκια μάραθου και 1 καλής ποιότητας κονσέρβα σαρδέλες λαδιού π.χ. Ortiz (240γρ.), χωρισμένες σε φιλετάκια. Αλατίζουμε προσεκτικά, ανακατεύουμε απαλά και προσθέτουμε τα λιγκουίνι. Σερβίρουμε πασπαλίζοντας με φρεσκοτριμμένο μαύρο πιπέρι κι αν θέλουμε με ξύσμα λεμονιού.
Αν με ρωτάτε ποιός θα
μπορούσε να ντουμπλάρει το Βασάλτη, θα σας απαντούσα, ασύρτικο και πάλι
ασύρτικο γι’ αυτά τα λιγκουίνι. Μια οποιαδήποτε Σαντορίνη αποτελεί εναλλακτική,
ή αναλόγως με την περίσταση, το αφρώδες Brut της Santo ή το Δάκρυ του Πεύκου (η υπέρκομψη Ρετσίνα από
ασύρτικο) του Κεχρή.
* Φωτογραφίες Μαριάννα Ρούσσου