Συζητήθηκε πολύ η μεταφορά του Βασίλαινα στο κέντρο της πόλης. Συνδέθηκε βλέπετε, για αρκετές δεκαετίες με το λιμάνι του Πειραιά. Εκεί γεννήθηκε το 1920 ως μπακαλοταβέρνα, εκεί το αγάπησαν ολόκληρες γενιές, εκεί το στιγμάτισαν με την παρουσία τους μεγάλες περσόνες της εποχής όπως ο Καζάν, η Λώρεν ή ο Σεφέρης και εκεί, στα χέρια του νεότερου Θανάση Βασίλαινα, μετεξελίχθηκε τα τελευταία χρόνια σε σύγχρονο ελληνικό εστιατόριο. Στην κουζίνα του θήτευσαν κατά καιρούς αξιόλογοι μάγειρες που έδωσαν σε γενικές γραμμές πολύ ενδιαφέροντα γευστικά δείγματα γραφής. Το κοουτσάρισμα όμως του Θανάση Βασίλαινα, ήταν πάντα σφιχτό και συγκρατούσε επίμονα την διάθεση για γαστρονομικές εξτραβαγκάντσες, στις οποίες φυσικό και επόμενο είναι, να αρέσκονται σε κάποιο σημείο της πορείας τους οι περισσότεροι σεφ. Τον δικαίωσε βέβαια εδώ που τα λέμε και αρκετές φορές το αποτέλεσμα, αφού παρά τις όποιες αντιξοότητες, κατάφερε να κρατήσει το εστιατόριο του σε ένα πολύ ικανοποιητικό επίπεδο, ανεβάζοντας συνεχώς και σταθερά τις επιδόσεις του.
Φτάσαμε αισίως στο 2017 και ο Βασίλαινας, έτσι όπως τον θυμάστε, τον ξέρατε ή τον γνώρισα και εγώ είναι πλέον παρελθόν. Στην θέση του, λειτουργεί το "1920 Βασίλαινας" ως μια απλούστερη γαστροταβέρνα και ο ίδιος μεταφέρθηκε στην περιοχή του Χίλτον, σχεδόν μεσοτοιχία με το Vezene, εκεί δηλαδή όπου υπήρχε το Αλάτσι του Σταύρου Θεοδωράκη. Δεν θυμίζει όμως σε τίποτα ούτε το Αλάτσι, ούτε τον Βασίλαινα. Η Μαρία Κοκκίνου και ο Ανδρέας Κούρκουλας, σχεδίασαν ένα υπέροχο και λαμπερό μητροπολιτικό εστιατόριο, μεταφέροντας διακοσμητικά, νοσταλγικά κομμάτια της Αθήνας του 1960 και αποδίδοντάς τα με σύγχρονη αισθητική που καθηλώνει. Στην κεντρική αίθουσα, ο τοίχος που παραπέμπει στην αρχιτεκτονική του γειτονικού Χίλτον είναι από μόνος του ένα μικρό έργο τέχνης, ο φωτισμός είναι ο καλύτερος που έχω συναντήσει μέχρι στιγμής σε αθηναϊκό εστιατόριο και η άψογη ακουστική του χώρου για την οποία έγινε ειδική μελέτη, στα προτερήματα του νέας έδρας του.
Ο εντυπωσιακός διάκοσμος τώρα, προϊδεάζει με κλειστά μάτια τον ανυποψίαστο γκουρμέ για ένα high end restaurant, αλλά το μενού του Βασίλαινα κινείται στα βατά μονοπάτια της αστικής κουζίνας, χωρίς να απουσιάζουν οι δημιουργικές πινελιές. Για τις τρεις εβδομάδες που είναι το εστιατόριο στο on, το φαγητό είναι αρκετά καλό με ξεκάθαρη δυναμική να στοχεύσει και υψηλότερα αφού το ταλέντο των σεφ Δήμου Μπαλόπουλου, Μάνου Γαρνέλη και Νίκου Βλαχάκη, οι οποίοι επωμίστηκαν το γαστρονομικό rebranding του εστιατορίου, είναι πασιφανές. Όσα πιάτα πλησιάζουν τον πυρήνα της αστικής κουζίνας, είναι σαφώς καλύτερα από εκείνα που δείχνουν να μην έχουν βρει ακόμα την τελική τους ταυτότητα. Θεωρώ όμως ότι είναι θέμα χρόνου να κατασταλάξουν. Η θάλασσα όπως ήταν αναμενόμενο, φιγουράρει ασφαλώς και εδώ σε περίοπτη θέση. Ιδανική αρχή λοιπόν είναι η απολαυστική ψαρόσουπα, αλλά την παράσταση από τα ορεκτικά κλέβει ένα φανταστικό ταρτάρ από γαρίδες Κοιλάδας, προζυμένια μπρουσκέτα με καπνιστή μαγιονέζα και πίκλες σέλερυ. Έχω την αίσθηση ότι οι ονειρεμένοι λαχανοντολμάδες που δοκίμασα στον Βασίλαινα, δύσκολα θα βρουν ανταγωνιστή στην πόλη αν και για να σας πω την αμαρτία μου, και τι δεν θα έδινα για να αντικατασταθεί ο πουρές κουνουπιδιού, με ένα αριστοτεχνικό αυγολέμονο. Από τα κυρίως και περνώντας στο ψάρι, η έλλειψη μαγιάτικου αντικαταστάθηκε μοιραία με τόνο, ο οποίος ατύχησε ελάχιστα στο ψήσιμο που θα έκανε όμως την διαφορά ενώ το διάφραγμα, αν και ήρθε περισσότερο ψημένο και αυτό από όσο θα του ταίριαζε, ήταν τόσο ζουμερό και άλλο τόσο νόστιμη και εθιστική η bordelaise σάλτσα του, που το medium well, παραδόξως μου φάνηκε πταίσμα.
Info: Βρασίδα 123, Χίλτον, τηλ: 210 7210501, τιμή: €40-50 / άτομο