Η Τήνος δεν δημιουργεί ντόρο μόνο με την γαστρονομία αλλά και με τα κρασιά της, με το οινοποιείο T-Οίνος να είναι το πρώτο που την έβαλε στον οινικό χάρτη προσφέροντας ετικέτες που οι τιμές τους ζαλίζουν. Ο …rookie Vaptistis έχει μπει σχετικά πρόσφατα στο παιχνίδι επιλέγοντας και αυτός σχετικά υψηλές τιμές που “πατούν” πάνω στη ακριβή καλλιέργεια, την τουριστική ζήτηση αλλά και την μοναδικότητα των ποικιλιών.
Και σπανιότερες από αυτές που προσφέρει η ερυθρή ετικέτα του δύσκολα θα βρει κανείς, μια και το blend του αποτελείται από Μαυροτράγανο και Μαυραθήρικο· δύο Αιγαιοπελαγίτικες ποικιλίες που αμφότερες καλλιεργούνται σε εκτάσεις αντιστρόφως ανάλογες με το buzz που έχουν δημιουργήσει.
Το δεύτερο πάντως ρεφάρει τις σχετικά φτωχές χρωστικές του πρώτου, με αποτέλεσμα ένα πυκνό πορφυρό χρώμα που είναι κορνιζαρισμένο με τις καφετιές ανταύγειες της 5ετίας.
Η ένταση του αρώματος είναι εντυπωσιακή όχι όμως και η θελκτικότητά του, αφού η αρχική εντύπωση στιγματίζεται από έντονα ζωικά στοιχεία, σχεδόν καμένα φρούτα και μια δόση πτητικής οξύτητας που θα ενοχλούσε ακόμα και τους λάτρεις αυτού του “προβλήματος ” ανάμεσα στους οποίους ανήκω και εγώ. Όμως ο αερισμός –κατά προτίμηση 1-2 ώρες σε καράφα- μεταμορφώνει το ασχημόπαπο σε ένα οινικό κύκνο, που σε ένα ποτήρι σαν το Burgundy Grand Cru θα φέρει φίνα ανθώδη αρώματα, ορυκτά και άγριο βύσσινο σε ένα μπουκέτο που μυρίζει “σκληρές” Κυκλάδες.
Πάντα ένα κρασί με καλή συμπύκνωση και χαμηλό αλκοόλ με ιντριγκάρει, οπότε δεν έβλεπα την ώρα να φέρω στο στόμα τον Βαπτιστή των 11,5 μόλις βαθμών! Κατ’ αρχήν η ωριμότητα του flavor ξεγελά, όμως 1-2 γουλιές φέρνουν την βεβαιότητα του ελαφριού σώματος. Όμως η δομή δεν είναι καθόλου ελαφριά και βασιζόμενη πάνω σε εξαιρετική οξύτητα, λιγοστές τανίνες και έλλειψη γλύκας δημιουργεί καταστάσεις που ακροβατούν ανάμεσα σε ένα Sangiovese και ένα Nerelo Mascalese.
Οι 17-18°C θα το κολακεύσουν ακόμα και σε μια 4ετία που θα φθάσει στην κορύφωσή του, όμως τώρα θα χρειαστεί επιπλέον ένα στήθος πάπιας με αποξηραμένα φρούτα, μια bistecca η ακόμα και ένα κοκκινιστό κατσικίσιο χεράκι.
Ο Ερυθρός Vapristis είναι ακριβός και δύστροπος, αφού και ζητάει περίπου 20€ και απαιτεί ντάντεμα (μετάγγιση, ιδιαίτερα ποτήρια) προκειμένου να ξεδιπλώσει όλες τις χάρες του. Ακόμα και έτσι πάντως ποτέ δεν θα γίνει το pop χιτάκι που θα σε κάνει να χτυπάς το πόδι από τις πρώτες νότες αλλά μια jazz σύνθεση που θα εκτιμήσεις μόνο αν την ακούσεις και την ξανακούσεις προσεκτικά. Συνεπώς μπορεί να …βαπτιστεί ως “ένα ιδιόρρυθμο, λίαν ενδιαφέρον κρασί”…
Βαθμολογία: 8/10.