Το Τρίκερι και το Παλαιό Τρίκερι, είναι περιοχές που μοιάζουν βγαλμένες από το χρονοντούλαπο της ιστορίας, αφού δεν υπάρχουν καταλύματα και δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα. Οι μετακινήσεις γίνονται κατά κύριο λόγο μέσω θαλάσσης, ενώ είναι πασίγνωστες σε όσους αγαπούν το ψάρι και τα θαλασσινά γενικότερα. Η φήμη τους πια, ξεπερνά τα σύνορα, αφού αυτή την περίοδο πραγματοποιούνται στην περιοχή κινηματογραφικά γυρίσματα από Ισπανούς παραγωγούς. Εμείς όμως τους προλάβαμε και σας ξεναγούμε πρώτοι στον όμορφο αυτό τόπο, πριν έρθει....η "άλωση"!
Το Παλαιό Τρίκερι είναι ένα νησάκι, τόσο δα μικρό, που σου φτάνουν 3 ώρες περπάτημα για να το διανύσεις και να το εξερευνήσεις απ’ άκρη σε άκρη. Θα το βρεις στις νότιες απολήξεις του Πηλίου στην είσοδο του Παγασητικού κόλπου. Εκεί η ζωή μοιάζει να έχει μείνει πολλά χρόνια πίσω. Οι μετακινήσεις γίνονται μόνο με τα πόδια, αφού στο νησί δεν έχει πατήσει ποτέ αυτοκίνητο, ενώ όσοι φτάνουν εκεί, φτάνουν μόνο μέσω θαλάσσης. Είναι ένα νησί στο οποίο δεν υπάρχουν καν καταλύματα . Αν βέβαια θελήσει κανείς να διανυκτερεύσει, θα βρει κάποιο δωμάτιο και πιο συγκεκριμένα κελί, στο μοναστήρι του νησιού. Στο Μοναστήρι της Ευαγγελίστριας, όπου πλέον δεν έχει μοναχούς και οι γυναίκες του νησιού φροντίζουν να είναι πάντα καθαρό και περιποιημένο για τους ελάχιστους τουρίστες που θα θελήσουν να μείνουν εκεί, με αντίτιμο που δεν ξεπερνά τα 15 ευρώ.
Πολλοί, ακόμα και μόνιμοι κάτοικοι της Μαγνησίας, μπερδεύουν το Τρίκερι, με το
Παλαιό Τρίκερι. Το Τρίκερι είναι ο τελευταίος σταθμός του Νοτίου Πηλίου. Είναι χωριό, αλλά έχει ξεκάθαρα αέρα νησιού. Μόλις το 1970 απέκτησε σύνδεση με την
χερσαία Μαγνησία και έτσι πλέον φτάνει κανείς εκεί και με αυτοκίνητο, μέσα από
μια διαδρομή, που οι περισσότεροι κάνουν πολλές στάσεις για να
φωτογραφίσουν και να φωτογραφηθούν στα υπέροχα τοπία. Το πιο φωτογραφημένο
σημείο της διαδρομής είναι η παραλία "Τζάστενη" όπου
πραγματικά κάθε χρόνια γίνεται viral στο Instagram. (Φωτό εξωφύλλου)
Έχοντας φτάσει πια κανείς στο Τρίκερι, κατηφορίζει για την παραλιακή τοποθεσία
Αλογόπορος, όπου από εκεί με θαλάσσιο ταξί, σε λιγότερο από 15 λεπτά είναι στο
γραφικό νησάκι Παλαιό Τρίκερι, με τα γαλαζοπράσινα νερά, τους 20 μόνιμους
κατοίκους, τα 2-3 ψαροταβερνάκια και τα....αγριογούρουνα! Ναι, καλά διαβάσατε,
τα αγριογούρουνα που κανείς δεν γνωρίζει πως έφτασαν εκεί και που πολλές φορές εγκαταλείπουν
τους αμπελώνες και φτάνουν μέχρι την θάλασσα-κυρίως τις ζεστές μέρες- για να πιούν
νερό!!!
Ο δρόμος για να φτάσει κανείς στο Τρίκερι, είναι αρκετά μακρινός, αφού από τον
Βόλο απέχει πάνω από 100χλμ. Αν και τόσο ο Δήμος, όσο και η Περιφέρεια έχουν
φροντίσει η κατάσταση των δρόμων να είναι καλή, λόγω πολλών και δύσκολων
στροφών, είναι πολλοί αυτοί που δεν έχουν φτάσει ποτέ εκεί τελικά! Δεν σας
κρύβω πως και εγώ, αν και Βολιώτισσα, για πρώτη φορά επισκέφθηκα την περιοχή
πριν από λίγες μέρες και αν με ρωτάτε, θα έκανα ξανά αυτή την διαδρομή, για να
ζήσω ακόμα μια φορά όλες αυτές τις τόσο αυθεντικές και "αφτιασίδωτες"
εμπειρίες που έζησα εδώ.
¨Ενας ή μάλλον δύο γαστρονομικοί προορισμοί
Πρόκειται ξεκάθαρα για έναν γαστρονομικό προορισμό, που αγαπούν ιδιαίτερα και
τιμούν όσοι αγαπούν πολύ το ψάρι και τα θαλασσινά. Δεν είναι βλέπετε μόνο τα
πιάτα που θα φτάσουν στο τραπέζι και οι γεύσεις τους, είναι όλο το τελετουργικό
που ζεις και βιώνεις. Θαρρείς πως συμμετέχεις σε θεατρική παράσταση, αφού θα
δεις του ντόπιους ψαράδες να φτάνουν με τα βαρκάκια τους μπροστά στα μαγαζιά
και να προμηθεύουν με ψάρια που σπαρταρούν τους ιδιοκτήτες. Θα δεις
δίπλα ακριβώς ή σε όλο τον δρόμο που θα διανύεις, τις γυναίκες των μαγαζιών να
τα καθαρίζουν ένα- ένα!
Οι περισσότεροι που φτάνουν στο Τρίκερι, σταματούν για φαγητό στην Αγία
Κυριακή και στις Κόττες . Ειδικά τα Σαββατοκύριακα γίνεται
μια μικρή μάχη δια θαλάσσης, αφού τα σκάφη που φτάνουν εκεί από τον Βόλο
(για να αποφύγουν την διαδρομή με το αυτοκίνητο), μόνο και μόνο για να γευτούν τις
γεύσεις εδώ, εμποδίζουν την έλευση των μικρών βαρκών, που φτάνουν στα
μαγαζιά για να τα προμηθεύσουν με ψάρια!
Σας είπα, θα είναι σα να παρακολουθείτε, αλλά ταυτόχρονα να παίρνετε μέρος σε
μια θεατρική παράσταση!
Η δική μας πρώτη στάση, έγινε στην Αγία Κυριακή, όπου συναντήσαμε τον άνθρωπο
που έχει παίξει πολύ μεγάλο ρόλο στην ανάδειξη της περιοχής σε γαστρονομικό
προορισμό. Ο λόγος για τον Μανώλη Γιαμμαρέλο τον ιδιοκτήτη της
ταβέρνας "Μανώλας" ιδιαίτερα γνωστής για την
αστακομακαρονάδα και την κακαβιά!
Ο Μανώλης Γιαμμαρέλος γεννήθηκε το 1975 και όταν ενηλικιώθηκε ήθελε να γνωρίσει
τον κόσμο και έτσι αποφάσισε να μπαρκάρει. Ήταν ανθυποπλοίαρχος όταν ο πατέρας
του, που διατηρούσε καφενεδάκι στην Αγία Κυριακή έφυγε από την ζωή. Έτσι λοιπόν
το 1999 γύρισε πίσω για να στηρίξει την μητέρα του Ελένη και να βοηθήσει στο
καφενεδάκι που σιγά σιγά έβαζε τσιπουρομεζέδες και τελικά κατέληξε να πάρει την
σημερινή μορφή του και να γίνει η αιτία να δένουν δεκάδες σκάφη στο λιμάνι της
Αγίας Κυριακής για την αστακομακαρονάδα της κυρίας Ελένης.
"Ήθελα να γνωρίσω τον κόσμο, γι’ αυτό πήγα στα καράβια, τελικά κατάφερα να
φέρω τον κόσμο στον τόπο μου", μας είπε συγκινημένος. Συνεχίζοντας σημείωσε πως νιώθει περήφανος για τον τόπο του και για τους
συναδέλφους του, αφού όλοι τους κάνουν ότι καλύτερο μπορούν και έτσι όλοι μαζί
καταφέρνουν να διατηρούν την φήμη τους ως γαστρονομικός προορισμός.
Ακριβώς δίπλα στην ταβέρνα "Μανώλας" συναντήσαμε ένα νέο παιδί, τον
33χρονο Κώστα Πατσά ιδιοκτήτη της ταβέρνας "Καρνάγιο" . Ο Κώστας Πατσάς γεννήθηκε, μεγάλωσε και έμεινε από επιλογή στο Τρίκερι και
συγκεκριμένα στην Αγία Κυριακή που δεν μετρά πάνω από 20-30 μόνιμους κατοίκους.
Δούλευε μέχρι και το 2017, που άνοιξε το "Καρνάγιο" ως σερβιτόρος στα
μαγαζιά της περιοχής.
Μιλώντας στο FNL με παράπονο σημείωσε: "Στεναχωριέμαι που στο Τρίκερι έρχονται
μόνο για φαγητό. Έχουμε μεγάλη ομορφιά και ηρεμία. Όμορφες παραλίες και
τοποθεσίες για διαδρομές και περιπάτους. Είναι ένα μέρος που μπορεί να χαρίσει
όμορφες διακοπές. Δεν θέλω να είμαστε άλλο μόνο προορισμός για φαγητό". Ορμώμενη απ’ όσα μου είπε, τον ρώτησα που πιστεύει ότι οφείλεται αυτό και αν ο
ίδιος προσπαθεί με κάποιο τρόπο να το αλλάξει, με το Κώστα Πατσά να μου απαντά:
Σίγουρα το ότι δεν είχαμε καταλύματα. Τώρα τελευταία νέοι άνθρωποι δημιούργησαν
κάποια Airbnb. Πιέζουμε Δήμο και Περιφέρεια και γενικά είμαστε σε επικοινωνία
και συνεργασία όλοι οι επαγγελματίες μαζί για να δημιουργήσουμε δραστηριότητες
στο νησί, ώστε να έρχεται ο κόσμος και να μένει.
Αφήνοντας πίσω μας την Αγία Κυριακή, με τα μικρά στενά δρομάκια της και τα
σπιτάκια της που θυμίζουν παλιές ελληνικές ταινίες, πήραμε τον δρόμο για τις
Κόττες. Εκεί θα συναντήσετε μόνο 2-3 ταβερνούλες, αλλά ταυτόχρονα πολλά
βαρκάκια, ψαράδες και γιαγιάδες, μαζί με τα εγγόνια τους να ξεμπερδεύουν στην
στεριά τα δίχτυα.
Η πιο γνωστή από όλες τις ταβέρνες, είναι και η πιο δύσβατη. Ο λόγος για την
ψαροταβέρνα "Άγγελος" που οι περισσότεροι φτάνουν εκεί με το
σκάφος τους. Μπορεί κανείς να φτάσει και από την στεριά, απλά καλό θα είναι να
φοράει αθλητικά παπούτσια και να γνωρίζει ότι θα κάνει μια μικρή διαδρομή
δύσβατη όπως προανέφερα, αλλά όχι επικίνδυνη.
Το ακίνητο στο οποίο στεγάζεται η επιχείρηση, χτίστηκε το 1884 και ήταν μέχρι
σχετικά πρόσφατα ελαιοτριβείο. Το 2006 ο Άγγελος Λεμονής, που σήμερα δεν
βρίσκεται στην ζωή, με πολύ μεράκι και αγάπη για τον τόπο του άνοιξε αυτή την
ταβέρνα, που σήμερα έχει περάσει στα χέρια του γιού του Γιώργου Λεμονή. Ο Γιώργος νιώθοντας βαθιά ευγνωμοσύνη για το όνομα που του άφησε ο πατέρας
του, έχοντας στο πλευρό του την μητέρα του που δεν βγαίνει από την
κουζίνα, συνεχίζει στα ίδια χνάρια πιστός στην ποιότητα και στο φρέσκο ψάρι.
Όση ώρα ήμασταν εκεί, τον είδαμε να προμηθεύεται τα φρέσκα ψάρια
τους μέσω θαλάσσης, να πετάγεται έξω από το μαγαζί κάθε που έφτανε ένα σκάφος
για να καλωσορίσει και να βοηθήσει όσους έφταναν στο μαγαζί, να βγουν
από αυτό με ασφάλεια, ενώ κάποια στιγμή πήρε την βαρκούλα του και έφυγε,
γιατί....τελείωσαν οι προμήθειες!
Λίγο πριν φτάσουν στο τραπέζι μας τα πρώτα τσίπουρα, κάναμε μια βουτιά στα
πεντακάθαρα γαλαζοπράσινα νερά και βρήκαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε λίγο
περισσότερο με τον Γιώργο, ο οποίος μεταξύ άλλων μας είπε: "Εδώ όλα τα μαγαζιά ανοίγουν λίγο πριν το Πάσχα και μένουμε ανοιχτά μέχρι
και τον Οκτώβρη. Όπως είδες και εσύ όλα τα θαλασσινά είναι φρεσκότατα.
Προμηθευόμαστε ψάρια από τους ντόπιους ψαράδες. Πολλοί ξένοι και εγχώριοι
τουρίστες που φτάνουν στην περιοχή, αγοράζουν και αυτοί ψαράκια από τα βαρκάκια
κατευθείαν. Ανέλαβα το μαγαζί το 2016 και νιώθω μεγάλο το βάρος της ευθύνης.
Υπάρχουν πελάτες από κάθε απομακρυσμένο μέρος της χώρας που έρχονται εδώ, για
να φάνε επειδή ήξεραν τον πατέρα μου. Θέλω να κρατήσω το όνομα που μου άφησε.
Σκέψου ότι ο κόσμος που φτάνει εδώ, κάνει τόσο δρόμο και δύσκολο δρόμο ή
έρχεται μέσω θαλάσσης μόνο για φαγητό. Δεν μπορούμε να τον
απογοητεύσουμε."
Επέστρεψα στο τραπέζι μας και άρχισα να δοκιμάζω τους μεζέδες.
Έσκαγα μικρά χαμόγελα, χωρίς όμως να μιλάω. Παρατηρούσα τα σκάφη που έφταναν,
τα παιδιά που έπαιζαν στην παραλία και απολάμβανα την κάθε στιγμή σε αυτό το
μαγικό μέρος. Κάπου εκεί έφτασε η καραβιδομακαρανόδα. Ίσως είναι η
πρώτη φορά στην ζωή μου που ανακαλύπτω την πεμπτουσία, την αξία της απλότητας
και της αυθεντικότητας, τόσο έντονα. Καθαρές γεύσεις. Χωρίς περιττά υλικά.
Χωρίς "φτιασιδώματα". Δεν χρειάζονταν άλλωστε....Τι να το κάνεις το
τριμμένο τυρί στην καραβιδομακαρονάδα όταν η καραβίδα μυρίζει θάλασσα; Όταν το
μακαρόνι είναι τόσο σωστά βρασμένο και η ντομάτα του έχει τόση γεύση, που
σκέφτεσαι να τους ζητήσεις μερικές ντομάτες για το σπίτι...ναι, όντως το
σκέφτηκα!
Ελπίζω να σας γεμίσαμε εικόνες και να σας ανοίξαμε την όρεξη....
Αν θέλετε να το ζήσετε, να βιαστείτε, γιατί φεύγοντας έπεσα σε ένα συνεργείο
Ισπανών παραγωγών. Το Τρίκερι και η γαστρονομία του, θα πρωταγωνιστήσει σε μια
ταινία που ετοιμάζεται να βγει στους κινηματογράφους το 2023 και για την οποία
δυστυχώς, όσο και αν πίεσα δεν μπόρεσα να μάθω περισσότερα! Επισκεφθείτε το...πριν "αλωθεί"!
Και αν μπορώ να ευχηθώ κάτι σε αυτούς τους ανθρώπους, θα είναι μόνο αυτό: Να
μην χάσουν ποτέ την ταυτότητα τους. Την μοναδικότητα τους.