Ελάχιστες είναι οι αλλαγές στον χώρο που όμως έχει «ζεστάνει» σημαντικά χάρη στους πίνακες, κάποια παλιά έπιπλα και την πιο ενδιαφέρουσα art de la table. Κατά τα άλλα, η γυάλινη κάβα δίνει πάντα το στίγμα και με χαρά διαπίστωσα ότι έχει εμπνεύσει και μια πολύ ενδιαφέρουσα λίστα κρασιών. Ωραίες επιλογές, πρωτότυπες ετικέτες, διδακτική δομή λίστας και πολύ καλές τιμές είναι τα βασικά ατού της.
Όμως το κυριότερο ατού του Trapezaria είναι πάντα η κουζίνα του. Ο chef-patron Δημήτρης Παναγιωτόπουλος εξελίσσεται ήσυχα, διακριτικά και χωρίς τυμπανοκρουσίες και αποδεικνύεται ένας από τους πιο ώριμους και κατασταλαγμένους Έλληνες σεφ της γενιάς του. Η κουζίνα του προτάσσει την βαθιά νοστιμιά στον εντυπωσιασμό και τα πιάτα του σφύζουν από ένταση και προσωπικότητα, ενώ η επαφή τους με την παράδοση είναι γερή.
Από την προηγούμενη κριτική μου είχα μείνει πολύ ευχαριστημένος, αυτή την φορά όμως διαπίστωσα πολύ μεγαλύτερη σταθερότητα στα πιάτα και πραγματικά το δείπνο μας κύλησε πολύ καλά. Θα ξεχωρίσω από όλα τα πιάτα το «Φουά γκρα α λα Γρεκ», ένα βαζάκι γεμάτο με μια υπέροχη τερίνα από συκωτάκια πουλιών (θύμιζε πραγματικά την γέμιση του περίφημου meat-fruit του Blumenthal στο λονδρέζικο Dinner) που συνοδευόταν από μια μπάρα δημητριακών και σύκα. Ένα έξοχο πιάτο που βλέπω να γίνεται από τα signature dishes του σεφ! Οι σαλάτες του είναι ολόδροσες, άψογα ανακατεμένες και άριστα ζυγισμένες, τα –γνωστά- σπαράγγια «σοφρίτο» με ροζ πιπέρι ήταν γευστικότατα (παρόλο που δεν είναι Άνοιξη) και μόνη παρατήρηση είναι ότι είχε πέσει λίγο περισσότερο ροζ πιπέρι και καπέλωνε το πιάτο. Η ανοιχτή πίτα με cecina και παλαιωμένο κασέρι ήταν πεντανόστιμη, ενώ από τα κύρια πιάτα θα ξεχωρίσω τα άριστα βρασμένα και γευστικότατα ζυμαρικά «παστιτσάδα» με πεσκανδρίτσα και σος καραβίδας. Ο λούτσος «γκιούλμπασι» με φρέσκια ντομάτα, μύδια, κρεμμύδι και λίγο μετσοβόνε ήταν ζουμερότατος, με βαθιά νοστιμιά και μόνο του μειονέκτημα …τα κόκκαλα. Σε μαγειρευτά πιάτα ιδιαίτερα, το να έρχεται το ψάρι ακαθάριστο είναι πρόβλημα. Τρυφερή και γευστική και η αργοψημένη τουρτουγκίτα (κοπή για μοσχάρι γάλακτος σαν το «ποντίκι») με άγρια μανιτάρια.
Η baked Alaska με παγωτό παρφέ κρέμας και το πληθωρικό εκλέρ με την ζύμη «τσουρεκένιας» αίσθησης έκλεισαν ιδανικά ένα δείπνο όλο γεύση. Ή μάλλον όχι …ακόμη καλύτερο κλείσιμο ήταν ο λογαριασμός που έμεινε κάτω από τα €40 το άτομο με το κρασί!
Φωτογραφίες Alexandros Karavaselas