Μερικές σκέψεις για το τι σημαίνει τελικά αυτή η τόσο πολύ χρησιμοποιημένη λέξη, με αφορμή το ξεφύλλισμα του Paper. Ωραίο το τελευταίο τεύχος του Paper (της Ημερησίας) που ήταν αφιερωμένο στη γαστρονομία. Πάντα βρίσκω ενδιαφέρον στον τρόπο που περιοδικά και δημοσιογράφοι που δεν έχουν σχέση με τον χώρο, τον αντιλαμβάνονται, τον περιγράφουν και τον σχολιάζουν. Συχνά διαφωνώ με τις προσεγγίσεις τους, αλλά στο συγκεκριμένο τεύχος βρήκα ενδιαφέρουσες απόψεις, συχνά αντικρουόμενες και αυτό ήταν το πιο ενδιαφέρον.
Ξεχώρισα τα άρθρα της Ελένης Ψυχούλη και της Αθηναΐδας Νέγκα. Με την πρώτη διαφωνώ συχνά στην προσέγγιση διαφόρων θεμάτων, αλλά αυτή την φορά η ανάλυσή της για τα νέας γενιάς τοπικά προϊόντα και η παραίνεσή της να δούμε τον αγρότη με έναν άλλο τρόπο με βρίσκουν εντελώς σύμφωνο και κάτι παραπάνω. Όσο για το άρθρο της Αθηναΐδας Νέγκα έχω να πω το εξής. Βρήκα αποκαλυπτικό και απολύτως to the point το πρώτο μισό και απολύτως παραστρατημένο και λάθος το δεύτερο μισό! Σίγουρα όμως δίνει αφορμή για κουβέντα. Τι είναι αλήθεια gourmet;
Θα διαβάσετε άπειρους ορισμούς και η αλήθεια είναι ότι η απάντηση στο πολύ απλό αυτό ερώτημα πολύ συχνά υπαγορεύεται από μόδες και τάσεις. Το βέβαιο είναι πάντως πως επειδή χρησιμοποιούμε έναν γαλλικό όρο δεν σημαίνει ότι gourmet είναι μόνο τα εξεζητημένα προϊόντα ή γεύσεις, μόνο το διεθνώς καταξιωμένα delicatessen. Gourmet μπορεί να είναι οποιοδήποτε τρόφιμο ή συνταγή που έχει αληθινή ποιότητα και προσοχή στην λεπτομέρεια. Είναι πολύ εύκολο για κάποιον, μέσα στην άγνοια και τον μικροαστισμό του, να απορρίπτει τον χαρακτηρισμό οποτεδήποτε συνοδεύει κάτι ελληνικό, κάτι προσιτό, κάτι «καθημερινό». Gourmet είναι ένα κορυφαίο ζυμωτό ψωμί με εξαιρετικό ελαιόλαδο, gourmet είναι το άγριο σταμναγκάθι, gourmet είναι μια κορυφαία φέτα. Δεν είναι gourmet μόνο ό,τι είναι ξένο, διάσημο ή έχει φανταχτερή συσκευασία!
Μην ξεχνάτε άλλωστε ότι όσο και αν έχει προχωρήσει η εποχή της παγκοσμιοποίησης, τα καθημερινά του ενός είναι τα εξεζητημένα του άλλου. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα που μου έρχεται πάντα στο μυαλό είναι το πολύ καλό εστιατόριο Milos. Στην Αθήνα δεν το αντιμετωπίσαμε ποτέ με τον θαυμασμό που το αντιμετώπισε η Νέα Υόρκη πολύ απλά γιατί στο Μανχάταν, μια από τις γαστρονομικές μητροπόλεις του κόσμου, το Milos είναι κάτι εξωτικό και εξεζητημένο με τα ολόφρεσκα ψάρια και θαλασσινά του φερμένα από το Αιγαίο καθημερινά. Για εδώ όμως όλο αυτό είναι υπερβολικά οικείο για να το θαυμάσουμε. Το ίδιο συμβαίνει και με ένα σωρό προϊόντα. Καλό είναι όμως να ξεχωρίζουμε την εντύπωση από την ουσία.
Φωτογραφία του Βαγγέλη Πατεράκη