Πριν από 10 χρόνια ο Ζαννής έβαλε στην παραλία τις πρώτες ξύλινες ξαπλώστρες του νησιού και μετά ακολούθησαν όλοι οι υπόλοιποι. Και από τότε κάθε χρόνο ανεβάζει τον πήχυ ακόμα πιο ψηλά.. Μπορεί να είναι συμπαθής ή αντιπαθής, καλό παιδί ή όχι, κοινωνικός ή να έχει τον ανθρωποδιώκτη, όμως αυτό ελάχιστα ενδιαφέρει τον οποιονδήποτε άλλο πέρα από εκείνους που τον κάνουν παρέα. Σαν επαγγελματίας έχει όραμα, είναι τελειομανής και δεν εφησυχάζει με την επιτυχία του ποτέ. Πάντα ψάχνει τρόπους να βελτιώσει το μαγαζί του και να προσφέρει στους πελάτες του το extra pampering. Να διορθώσει το παραμικρό λάθος, την παραμικρή λεπτομέρεια. Να αφήσει άφωνους εχθρούς και φίλους... Γιατί αυτός είναι ο Ζαννής, και αν δεν ήταν έτσι, δεν θα ήταν έτσι και το Nammos.
Και ναι, μέσα σ` αυτά τα δέκα χρόνια έχει κάνει και λάθη. Εννοείται αυτό... Και τα έχει πληρώσει trust me, και θα συνεχίσει να τα πληρώνει και στο μέλλον απ΄ότι δείχνουν όλα γιατί οι έλληνες μπορεί να έχουν μνήμη χρυσόψαρου γενικά, αλλά ειδικά, όταν πρόκειται για την επιτυχία και την προκοπή των άλλων μετατρέπονται σε μνησίκακες καμήλες... Όμως άσχετα απ΄όλα αυτά, για το Nammos έχουν γράψει διθυράμβους όλα τα μεγάλα έντυπα του εξωτερικού, το service στην Ψαρού είναι impeccable, το φαγητό εξαιρετικό παρόλο που σερβίρουν πάνω από 500 άτομα την μέρα, κάθε μέρα, και μπορείς να φας μια χαρά και με 30 ευρώ το άτομο όπως μπορείς να φας και με 500, όλα εξαρτώνται από το τι θα παραγγείλεις και το τι θα πιεις.. Οι κεφτέδες και η μπύρα έχουν άλλη τιμή από τον αστακό και την σαμπάνια, όχι μόνο στο Nammos αλλά σε όλα τα μαγαζιά του κόσμου. Απλά στο Nammos και οι κεφτέδες και ο αστακός είναι το ίδιο κορυφαία σε ποιότητα.
Όσο δε αφορά στις ξαπλώστρες, επειδή έχω ακούσει τέρατα κατά καιρούς, η τιμή τους είναι συγκεκριμένη και ορίζεται από τον δήμο Μυκόνου όπως άλλωστε και σε όλες τις υπόλοιπες παραλίες του νησιού. Αν όμως αντί για καφέ και club sandwich -ας πούμε- κάποιος θέλει να φάει sushi on the beach και να πιεί cocktail, τότε δεν είναι ακριβή η ομπρέλα, είναι ακριβά τα γούστα του... Και ναι, είναι απολύτως λογικό να προηγούνται στο sitting - και στις ξαπλώστρες και στα τραπέζια- οι μόνιμοι ή οι επώνυμοι πελάτες μια που αυτοί είναι η μαγιά του μαγαζιού. Κρατήσεις όμως στις ξαπλώστρες γίνονται παντού, όχι μόνο στην Μύκονο, αλλά και στο Yabanaki στην Αθήνα ας πούμε...Δεν είδα να κόπτεται κανείς όμως με τόση ζέση!
Επίσης, ναι, οι πελάτες του Nammos είναι κατά κύριο λόγο πια ξένοι και μάλιστα ξένοι με πολλά λεφτά. Που φτάνουν στο νησί για να τα σκορπίσουν. Που είναι το κακό; Σε όλα τα μέρη του κόσμου υπάρχουν μαγαζιά που δεν απευθύνονται σε όλους. Που για να μπεις χρειάζεσαι χρήμα και άκρες, όπως το The Box στο Λονδίνο και στην Νέα Υόρκη για να δώσω ένα μόνο παράδειγμα. Αν το Nammos καταφέρνει να ανταποκρίνεται στα ακριβά τους γούστα και να τους προσφέρει την ποιότητα στην οποία είναι συνηθισμένοι κάνοντας τους να επιστρέφουν ξανά και ξανά, και αν οι αποδείξεις κόβονται κανονικά, τι ζόρι τραβάει και ποιος; Αν κάτι μας έφερε εδώ που είμαστε, είναι αυτή ακριβώς η λογική του ότι τα πάντα πρέπει να είναι για όλους. Ε δεν είναι έτσι λοιπόν! Και όσο πιο γρήγορα μάθουμε να απλώνουμε τα ποδια μας μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμα μας τόσο πιο σύντομα θα μπούμε στην διαδικασία να ψάξουμε να βρούμε τρόπο να μακρύνουμε το δικό μας πάπλωμα αντί να αναλωνόμαστε στο πως να κοντύνουμε αυτό του διπλανού μας... Η Ελλάδα παράγει τουρισμό. Και όσο κι αν μας στεναχωρεί που δεν μπορούμε να afford πια την αγαπημένη μας ομπρέλα στην Ψαρού, μακάρι να συνεχίσουν να έρχονται εκείνοι που μπορούν να την χαρούν και κυρίως, που μπορούν να την πληρώσουν. Γιατί αυτό μόνο καλό κάνει στο νησί...
That being said, θεωρώ πως τα events με Ρέμους και λοιπούς καραγκιόζηδες αδικούν το concept του μαγαζιού κατάφορα... Κυρίως γιατί δίνουν "πίστα" σε διάφορα τελειωμένα και καταχρεωμένα λαμόγια για να ψυχοραγήσουν χύνοντας τις τελευταίες τους σαμπάνιες πριν το καταποντισμό και μαζί, λαβή για να σχολιάσει ο κάθε πικραμένος... Όμως ακόμα κι αυτό έχει να κάνει με τους πελάτες και όχι με το μαγαζί το ίδιο που παραμένει μια επιχείρηση oriented στο κέρδος , όπως πρέπει να είναι όλες οι υγιείς επιχειρήσεις.. Και έτσι, ακριβώς επειδή τα λεφτά τα βάζει και τα ρισκάρει ο επιχειρηματίας και όχι έγω, περί αποφάσεων, κολοκυθόπιτα.. Εμείς ως πελάτες - και φίλοι- δικαιούμαστε απλά να έχουμε άποψη και να πηγαίνουμε ή να μην πηγαίνουμε. Τα υπόλοιπα, περιττεύουν...
Υ.Γ. Αναφέρομαι στoν Ζαννή γιατί αυτός συνήθως φιγουράρει στα media και μάλιστα με τρόπο που τον αδικεί πολύ, αλλά η επιτυχία του Nammos οφείλεται φυσικά και στους άλλους δυο συνιδιοκτήτες.. Τον Σάμμυ Ιμπραήμ που επιμελείται την καταπληκτική κουζίνα, το catering και όλα τα γαστρονομικά και τον Κωνσταντή Κουσαθανά - από τους καλύτερους δύτες και ψαράδες του νησιού -που το χαμόγελο και η καλή του ενέργεια δίνουν από μόνα τους boosting στο μαγαζί. Και βέβαια, δεν μπορώ να μην αναφέρω τον αγαπημένο μου φίλο Γιώργο Παπαγεωργίου που δίνει χρόνια τώρα μάχη στα χαρακώματα των κρατήσεων και του management και την κερδίζει με flying colours..