Η θεωρία θέλει την Ελλάδα να είναι μια χώρα κόκκινου κρασιού, όμως στην πράξη και διαθέτει περισσότερες λευκές ποικιλίες και παράγει καλύτερα λευκά από ότι κόκκινα. Τα αίτια για την “επικράτηση” των λευκών σε έναν αμπελώνα του οποίου το κλίμα ευνοεί σαφώς την παραγωγή ερυθρών δεν είναι αντικείμενο αυτού του άρθρου, όμως η αλήθεια είναι η προ μηνών ανάλογη λίστα για τα Top 10 ντόπια λευκά σταφύλια σίγουρα με δυσκόλεψε περισσότερο στο κομμάτι της επιλογής.
Όμως αυτή εδώ με παίδεψε ιδιαίτερα ως προς την σειρά κατάταξης, αφού η κυριαρχία των ξενόφερτων σταφυλιών ελάχιστο χώρο έχει αφήσει για την παρουσία των δικών μας στη φιάλη. Γιατί τι συμπεράσματα μπορείς να βγάλεις όταν οι 7 από τις 10 ποικιλίες που ακολουθούν είναι διαθέσημες σε λιγότερες από 5 (!!) ποιοτικές ετικέτες για να τις δοκιμάσεις;
Μέχρι λοιπόν ο Ελληνικός αμπελώνας να φέρει περισσότερους ντόπιους σκουρόχρωμους θησαυρούς στα ποτήρια, η αίσθησή αποτυπώνεται στην παρακάτω λίστα.
Ξινόμαυρο
Η σπουδαία δουλειά που έχει γίνει στο κομμάτι της κλωνικής επιλογής σε συνδυασμό με την νέα γενιά σπουδαίων οινοποιών που έχουν αναλάβει τα ηνία, διατηρούν τον βασιλιά στο θρόνο του παρά τον ανελέητο ανταγωνισμό! Με εξαιρετική πλέον συμπύκνωση, άφθονο φρέσκο φρούτο και εξευγενισμό των απάνθρωπων τανινών, η σπουδαία ποικιλία της ΒΔ Ελλάδας αναδεικνύει όλες τις πτυχές του χαρισματικού δυναμικού της, κλείνοντας υπερβολικά την ψαλίδα από το μυθικό alter ego της, το Πιεμοντέζικο Nebbiolo!
Μαυροδάφνη
Η ποιοτική έκρηξη της ΒΔ Πελοποννήσου και της Κεφαλονιάς βασίζεται εν πολλοίς στην εκπληκτική αυτή ποικιλία, της οποίας οι ξηρές εκδοχές κόβουν την ανάσα περισσότερο και από τις γλυκές. Η ικανότητα του βαθύχρωμου σταφυλιού να επιτυγχάνει τρομακτική συμπύκνωση με χαμηλούς αλκοολικούς βαθμούς συνεισφέρει τα μέγιστα στο επίπεδο της ευγένειας και της ισορροπίας, ενώ ο συνδυασμός του σταφιδιασμένου χαρακτήρα με την βασισμένη στην οξύτητα φρεσκάδα εκτινάσσει την πολυπλοκότητα. Ξινόμαυρο, μπορείς να ανησυχείς!
Λιάτικο
Με κρασιά σαν την Σητεία του Οικονόμου και τον Δάφνιο του Δουλουφάκη –για να μην αναφερθούμε στα παγκόσμιας κλάσης γλυκά κρασιά που προσφέρει- το Λιάτικο δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτή τη λίστα. Η ειρωνεία βέβαια είναι ότι οι πρώτοι από όλους που απαξιούν το υπέροχο αυτό Κρητικό σταφύλι με την τρυφερή παρουσία είναι οι ίδιοι οι Κρητικοί παραγωγοί. Βλέπετε ζούμε σε μια χώρα που (τουλάχιστον στο κρασί) φωνάζει “black is the color” και συνεπώς η …βορειοευρωπαϊκή ωχρότητα του Λιάτικου δεν έχει θέση…
Αγιωργίτικο
Στην συνείδηση των περισσοτέρων το Αγιωργίτικο εκφράζει το απόλυτο κόκκινο και σίγουρα παραγωγοί όπως ο Αϊβαλής, ο Μητραβέλας, ο Σκούρας, ο Μπίζιος, ο Αθανασίου και η Γαία κρατούν τα ποιοτικά λάβαρα της ποικιλίας ψηλά. Όμως για μένα το καμάρι της Νεμέας είναι “too easy for my love”, όχι με την έννοια της έλλειψης πολυπλοκότητας όσο λόγω του προβλέψιμου του χαρακτήρα του και της αδυναμίας του να κάνει την καρδιά μου να χτυπήσει δυνατά, ακόμα και όταν βρεθώ μπροστά σε κορυφαίες εκφράσεις του. Είμαι όμως σίγουρος ότι το ξεκαθάρισμα των κλώνων θα φέρει μια νέα δυναμική την επόμενη 15ετία.
Μούχταρο
Πως μπορείς να ξέρεις που μπορεί να φτάσει αυτό το ξεμυαλιστικό σταφύλι, όταν μόνο το οινοποιείο που το διέσωσε προσφέρει μια σοβαρή μονοποικιακή εκδοχή του; Βέβαια η σύγκριση με τα ομόσταβλα ερυθρά –που προέρχονται μάλιστα από ποικιλίες μέγιστου δυναμικού όπως το Cabernet Sauvignon και το Merlot- μας δίνει μια ιδέα του μεγαλείου του, όμως αυτά το αξέχαστο άρωμα λευκού και οι μεταξένιες τανίνες του είναι τελικά ίδιον του Μούχταρου ή μήπως του Κτήματος Μουσών;
Λημνιώνα
Η φινέτσα και η ευγένεια των κρασιών του Χρήστου Ζαφειράκη σου δίνουν την εντύπωση ότι έχουν συμπαρασύρει το σπάνιο αυτό σταφύλι του Τυρνάβου, μιας και τα ίδια χαρακτηριστικά απαντώνται σε όλα του τα κρασιά. Όμως και η εξαιρετική inox εκδοχή του Domaine Monsieur Nicolas πιστοποιεί ότι η Λημνιώνα διαθέτει πολλά από τα στοιχεία του Pinot Noir-όντας φρέσκια, ντελικάτη και ιδιαίτερα φιλική στο κομμάτι των τανινών- κάνοντας μας να περιμένουμε με ανυπομονησία και άλλες εκδοχές της!
Βλάχικο
Οι επιδόσεις της ποικιλία των Ιωαννίνων και της λοιπής δυτικής Ελλάδας έχουν τόσες διακυμάνσεις ανάλογα με την χρονιά, που θυμίζουν καρδιογράφημα αθλητή! Πολλές φορές παρουσιάζεται τελείως άδειο και στυφό, όταν όμως η ωρίμανση είναι τέλεια το Βλάχικο μόνο …βλάχικο δεν είναι αφού πίσω από την ανοιχτόχρωμη παρουσία του κρύβεται μια ευγένεια και ένας μαλακός, πιπεράτος χαρακτήρας που θυμίζει νότιο Ροδανό. Μια κάθετη δοκιμή των υπέροχων Βλάχικο του Γκλίναβου και Rossiu di Munte Βλάχικο του Κατωγιού Αβέρωφ θα σας καταδείξουν την “Dr. Jekyll and Mr Hyde” προσωπικότητα που το ιντριγκαδόρικο αυτό σταφύλι παρουσιάζει από τρύγο σε τρύγο!
Μαυροτράγανο
Για να είμαι ειλικρινής δεν είμαι σίγουρος αν το Μαυροτράγανο θα είχε δημιουργήσει τόσο ντόρο αν δεν προερχόταν από την Σαντορίνη. Όμως ο μύθος του νησιού και η ανάγκη για ένα ποιοτικό ερυθρό από τα ηφαιστειακά εδάφη του, του έχουν προσδώσει μια υπερβολική κατά την γνώμη μου αξία. Από την άλλη προτάσεις όπως του Σιγάλα, της Santo Wines αλλά και του Τ- Οίνος δε μπορούν να με αφήσουν αδιάφορο, παρόλο που οι στυλιστικές τους διαφορές από χρονιά σε χρονιά παραείναι μεγάλες…
Μαυροκουντούρα/ Μανδηλαριά
Μέχρι οι γενετιστές να αποφανθούν αν οι δύο ποικιλίες είναι οι εν τέλει οι ίδιες εγώ θα απολαμβάνω το βαρύ άρωμα δέρματος και λουλουδιών που θυμίζει λίγο το νοτιογαλλικό Mourvedre. Τι ίδιο πράττουν πάντως και οι τρομακτικές τανίνες, που συνεισφέρουν σε ένα σύνολο που πάντα θα απευθύνεται σε λίγους. Αυτοί πάντως που καταφέρνουν να τιθασεύσουν το σκληρό του χαρακτήρα –όπως το Κτήμα Αβαντίς και η Οινοποιία Λυραράκη- μας χαρίζουν κρασιά με ισχυρή προσωπικότητα.
Κοτσιφάλι
Το Κοτσιφάλι δυστυχώς έχει την άχαρη αποστολή να ηρεμεί το Μανδηλάρι ή άλλες άγριες ποικιλίες όπως το Cabernet Sauvignon. Κρίμα, γιατί με τον φρουτώδη χαρακτήρα, τις μαλακές τανίνες και την πικάντικη τσαχπινιά του θα μπορούσε να είναι το κρητικό Αγιωργίτικο. Δυστυχώς ελάχιστοι παραγωγοί το οινοποιούν μόνο του και αυτοί συνήθως το προορίζουν για απλά κρασιά δεξαμενής. Πόσο θα ήθελα να δω πάντως ένα μονοποικιλιακό old vine Κοτσιφάλι από χαμηλές αποδόσεις…