Όταν έρχεσαι σε αυτό τον κόσμο και από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής σου συγκρίνεσαι με κάποιο θρύλο, τα πράγματα είναι δύσκολα. Όταν πρόκειται για άνθρωπο συνήθως χρειάζονται πολλές ώρες ψυχοθεραπείας για να διαχειριστεί κάποιος το τεράστιο πρόβλημα του να είναι παιδί ή εγγόνι ή αδέλφι ή τέλος πάντων πολύ κοντινός συγγενής κάποιου θρύλου. Όταν τώρα πρόκειται για κάποιο προϊόν, τότε το ρόλο του ψυχαναλυτή τον παίζουν οι άνθρωποι του μάρκετινγκ και της διαφήμισης αφού βέβαια οι άνθρωποι της παραγωγής έχουν κάνει το καλύτερο δυνατόν. Γιατί τι να κάνει το μάρκετινγκ όταν το πράγμα χωλαίνει από τα αποδυτήρια! Γνωστό παράδειγμα η περιπέτεια τη Coca Cola με την προσπάθεια για νέα γεύση την δεκαετία του ’80, που έτρεχαν να μαζέψουν τα αμάζευτα όταν ανακάλυψαν ότι απλά ο κόσμος την σιχαινόταν και έψαχνε σαν τρελός την παλιά γεύση.
Πού θέλω να καταλήξω; Στον θρύλο που λέγεται Johnnie Walker Black Label.
Το απόλυτο deluxe blended ουίσκι. Το ουίσκι του W. Churchill, ο οποίος μάλιστα είχε τέτοιο κόλλημα με αυτό, που είχε την συνήθεια σε στιγμές χαλάρωσης να κάνει σκίτσα με βάση το μπουκάλι του! Όταν λοιπόν αποφασίζεις να βγάλεις στην αγορά ένα ουίσκι με βάση το όνομα Black Label και μάλιστα διπλασιάζεις το πρόβλημα λέγοντάς το Double Black Label τότε είσαι in deep shit που λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι. Το blending το ανέλαβε ο Master Blender, Jim Beveridge, ο οποίος έκανε θαύματα. Κρατώντας την φιλοσοφία του Black Label έφτιαξε ένα πλούσιο, παχύ, πολύπλοκο και συγχρόνως πολύ φιλικό blended που δεν τρομάζει με τα έντονα αρώματα ιωδίου ενός Islay Malt ή τον καπνό και την τύρφη ενός Highland Malt. Δεν τρομάζει αλλά καταφέρνει τα αρώματα να είναι εκεί, γλυκά και ευγενικά, κάτι σαν εμφιαλωμένο εγχειρίδιο των χαρακτηριστικών των malt.
Διαβάζοντας τα διάφορα δελτία τύπου που έχουν ήδη γραφτεί για το Double Black ξεχωρίζω κάποιες κοινές λέξεις ανθρώπων του marketing όπως, κομψότητα, μυστήριο, σκοτεινός χαρακτήρας, υψηλών απαιτήσεων και κάποια ακόμη. Μπερδεύομαι λίγο με όλα αυτά και για να πω την αλήθεια, μιας και είμαι ουισκάς, δεν μου πολυαρέσουν. Πίνω ένα διπλό σκέτο Double Black ακούγοντας Τζαζ. Τότε ακούγοντας την μυστηριώδη φωνή της Billie Holiday στο P.S. I Love You σε μουσική του Gordon Jenkins και στίχους του τεράστιου Johnny Mercer σε μια ηχογράφηση του 1954 βλέπω το φως το αληθινό! Αυτό είναι το Double Black. Ένα ταξίδι σε άλλη εποχή. Δεν μπορείς να το πιεις στην κουζίνα σου που φτιάχνεις και τον φραπέ σου. Δεν μπορείς να το πιεις σε ένα καναπέ γεμάτο κουτάκια μπύρας, κουτιά πίτσας και τσαλακωμένες εφημερίδες. Δεν μπορείς να το πιεις ακούγοντας φασαριόζικη μουσική. Είναι μυστηριώδες γιατί όταν το μυρίζεις και σου έρχονται τα γλυκά αρώματα κέικ πορτοκαλιού και μελιού και πιστεύεις ότι αυτό που έχεις μπροστά σου είναι ένα Rusty Nail, το βάζεις στο στόμα και σοκάρεσαι από τον καπνό και την πολυπλοκότητα.
Είναι το ουίσκι του Humphrey Bogart στην ταινία The Big Sleep του 1946, η πρώτη του ταινία ως ντετέκτιβ Philip Marlowe βασισμένη στο βιβλίο του Raymond Chandler ( διάσημου πότη της εποχής) και επίσης η πρώτη του με την Lauren Bacall. Είναι ακριβώς το ουίσκι που θα έπινες αν είχες μπροστά σου αυτά τα τεράστια μυστηριώδη μάτια της. Το Double Black ανοίγει νέα κεφάλαια αναμνήσεων από άλλες πιο κλασάτες εποχές. Έχει την κομψότητα και το μυστήριο του Clark Gable στην ταινία After Office Hours του 1935 όπου η παρουσία του ποτού είναι παραπάνω από έντονη. Και τότε, θυμήθηκα την ατάκα της απόλυτης γυναίκας μυστήριο. Στο Anna Christie του 1930 μία από τις πρώτες ομιλούσες ταινίες η Greta Garbo δίνει παραγγελία σε barman λέγοντας: Give me a whisky, ginger ale on the side, and don’t be stingy baby. To Double Black δεν είναι το ποτό του φασαριόζη Hemingway αλλά το ποτό του James Joyce. Είναι για απαιτητικούς πότες όπως η καυστική και πολυτάλαντη Dorothy Parker.
Σκέφτομαι ότι είναι κάπως δύσκολο σήμερα στην αποστειρωμένη κοινωνία μας, όπου το «ορθό» είναι αυτό που μας επιβάλλεται, όπου δυστυχώς οι διάσημοι όταν υπερβάλλουν συνήθως το κάνουν με χυδαίο τρόπο, όπου οι καταχρήσεις είναι σχεδόν ποινικοποιημένες, να μιλάς για ανθρώπους που έκαναν εντελώς το αντίθετο. Το Double Black μας δείχνει μια άλλη κουλτούρα, όπου ¨ο δρόμος της υπερβολής οδηγούσε στον δρόμο της σοφίας¨ όπως έλεγε o William Blake (επίσης ηρωικός πότης) στις αρχές του 19ου αιώνα. Όλα μπορούν να συνυπάρχουν σε πλήρη αρμονία όπως τα αρώματα του θαυμάσιου αυτού ουίσκι.
Και επειδή ούτε ο Bogart, ούτε ο Churchill ή ο James Joyce θα το απολαύσουν, σκεφτείτε, τώρα στις γιορτές, ένα Double Black δώρο στον εαυτό σας, τους Χρήστους, τους Βασίληδες, τους Γιάννηδες και όλους τους φίλους σας που αξίζουν μια τέτοια εμπειρία!
Η ώρα είναι 2.00 το πρωί, το διπλό Double Black έχει από ώρα τελειώσει και ενώ ακούω το σαξόφωνο του Stan Getz να παίζει το σημαδιακό Thanks For The Memory σε ηχογράφηση του 1952, θυμάμαι αυτό που είχε πει ο Sir Winston: ¨Πήρα από το spirit πολύ περισσότερα από όσα πήρα αυτό από εμένα¨. Mr Prime Minister λυπάμαι που δεν μπορείς να δοκιμάσεις το Double Black. Double Black σε ευχαριστώ για τις αναμνήσεις μιας εποχής που δυστυχώς δεν έζησα.