Οφείλω να ομολογήσω ότι εδώ και αρκετά χρόνια “κατηγορώ” τον Βαγγέλη Γεροβασιλείου για οινικό κατενάτσιο. Ναι, νομίζω ότι αυτός ο ποδοσφαιρικός όρος εκφράζει –η μάλλον εξέφραζε- καλύτερα από όλους την πορεία του εμβληματικότερου Έλληνα οινοποιού, μια πορεία που βασίστηκε στην απόλυτη ασφάλεια του υποδειγματικού σε όλα τα επίπεδα κτήματος της Επανομής.
Πάντως η χρήση των εισαγωγικών δεν είχε ως σκοπό να κάνει την κριτική λιγότερο αυστηρή αφού πιστεύω ότι αν το Ελληνικό κρασί πάσχει από κάτι είναι από υπομονή, συνέπεια και ορθολογισμό, αρετές τις οποίες κανείς οινοποιός της χώρας δεν διαθέτει στο δικό του επίπεδο. Έτσι, ως σκοπό είχαν να υποδηλώσουν όχι μια κριτική ως προς το πρόσωπό του αλλά μια δική μου ανυπομονησία και προσμονή να δω μια τέτοια προσωπικότητα από την μία να τολμά και (ενδεχομένως) να τσαλακώνεται και από την άλλη να προσφέρει το ολόλαμπρο φως του και σε άλλους αμπελώνες της χώρας.
Βέβαια τις τελευταίες δύο δεκαετίες ο σπουδαίος βορειοελλαδίτης παραγωγός φροντίζει να με διαψεύδει με τον δικό του απόλυτα συστηματικό τρόπο, πρώτα με την συμμετοχή του στο λίαν επιτυχημένο Κτήμα Βιβλία Χώρα όσο και με την απόπειρα του στην μακρινή Νότια Αφρική. Όμως προσφάτως πραγματικά έχει ξεχυθεί σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου και με τα Four Terroirs προσφέρει χορταστικό θέαμα που σε κάνει να θες να πας και να ξαναπάς στο γήπεδο!
Με συνοδοιπόρο τον Βασίλη Τσακτσαρλή, το ταξίδι πλέον περιλαμβάνει και άλλους δύο εγχώριους προορισμούς -την Ηλεία και την Σαντορίνη- οι οποίοι προς το παρόν βρίσκονται στα αρχικά στάδια της δημιουργίας αμπελώνων αλλά και οινοποιείων. Όμως αν και στην αρχή τους, το αποτύπωμα των δημιουργών είναι εμφανές και οι υποσχέσεις για το μέλλον μεγάλες.
Η πρόσφατη παρουσίαση των Four Terroirs έδωσε την ευκαιρία για μια πρώτη επαφή με το σύνολο της δουλειάς τους που σίγουρα θα διεκδικήσει την μερίδα του λέοντος του οινικού ενδιαφέροντος κάθε σοβαρού οινόφιλου.
Κτήμα Γεροβασιλείου
Καμία λαβή για κριτική δεν δίνουν και πάλι τα λευκά του κτήματος, αν και όλα απαιτούν από 3 έως 10 χρόνια παλαίωσης. Το Γεροβασιλείου Λευκό 2018 ( 8/10 ) διαθέτει χειρουργική καθαρότητα στα αρώματα αχλαδιού και πράσινης πιπεριάς και παιχνιδιάρικο στόμα, ενώ η Μαλαγουζιά 2018 ( 8,5/10 ) θυσιάζει λίγη εξωστρέφεια προς όφελος του γευστικού μάκρους προτιμώντας άνοιγμα μετά το ΄24.
Το Sauvignon Blanc 2017 ( 8,5/10 ) είναι τελείως “πατημένο” αρωματικά απαιτώντας μετάγγισης 1 ώρας. Όμως το στόμα διαθέτει φοβερό μάκρος και flavor που πατά σε τέλειο βαρέλι. Κλειστό και το Viognier 2017 ( 8,5/10 ) που όμως αφήνει πολλές χαραμάδες για να θαυμάσει κανείς το πυκνό άρωμα του βερίκοκου αλλά και την πληθωρική δύναμή του, ενώ το πλουμισμένο με λευκό σπαράγγι, ανανά και καρύδα Chardonnay 2017 ( 8,5/10 ) είναι πιο εκφραστικά αλλά και πιο ασύνδετο ζητώντας πίστωση δεκαετίας.
Το Ξινόμαυρο 2018 ( 8,5/10 ) μπορεί να είναι το πρώτο ροζέ στην ιστορία του κτήματος όμως με την απόλυτη ακροβασία ανάμεσα στην γλύκα, την οξύτητα, την ωριμότητα και την φρεσκάδα σε κάνει να αναφωνήσεις “βρε αγόρι μου γιατί δεν το έκανες νωρίτερα;”!
Τα ερυθρά πάντως αποδείχτηκαν και πάλι η αχίλλειος πτέρνα του κτήματος της Επανομής όντας κοινότυπα και όχι αρκούντως πυκνά, με το μαλακό, γλυκόπιοτο ξεκίνημα να καταλήγει σε μια πιο σύντομη και στεγνή επίγευση από όσο κανείς ανέμενε. Καλύτερο πάντως όλων το Άβατον 2016 ( 7,5/10 ) και λιγότερο πειστικό το άλλοτε εντυπωσιακό Syrah, εδώ από την εσοδεία του 2015 ( 6,5/10 ).
Το τελείωμα πάντως ήταν πέρα για πέρα ηδονιστικό, αφού η late harvest Μαλαγουζιά του 2015 ( 9/10 ) με την απίθανη ισορροπία και το εκρηκτικό flavor βερίκοκου - δυόσμου είναι η κορυφαία ever.
Κτήμα Βιβλία Χώρα
Δυστυχώς τα αισθήματά μου απέναντι στα κρασιά του πλέον πολυσυζητημένου οινοποιείου της τελευταίας 10ετίας είναι ανάμεικτα. Από την μια πλευρά υπάρχουν κρασιά που σκέφτεσαι πως μπορεί να υπάρχουν αυτή τη στιγμή στο ράφι, όπως το γεμάτο αναγωγικά Λευκό 2018 ( 3/10 ) , το άδειο, απροσδιόριστο Αρετή Βιδιανό 2018 ( 3,5/10 ), ή το απογυμνωμένο από φρούτο, επιθετικό Αρετή Αγιωργίτικο 2011 ( 3,5/10 ).
Από την άλλη μεριά δεν ξέρεις τι να πρωτοθαυμάσεις. Το Πλαγίως Λευκό 2018 ( 8/10 ) μπορεί ακόμα να είναι κλειστό και άγριο, όμως σε 5 χρόνια θα σε κάνει να τρίβεις τα μάτια σου με την τροπική φρεσκάδα του ενώ το Sole Pinot Noir 2017 ( 8,5/10 ) είναι το κορυφαίο εγχώριο δείγμα της ποικιλίας και αποτυπώνει τέλεια τον γλυκόξινο χαρακτήρα και τον αμίμητο συνδυασμό ωριμότητας και φρεσκάδας του απόλυτου σταφυλιού.
Για τα ροζέ τι να πει κανείς; Το Ροζέ 2018 ( 8,5/10 ) κάθε χρόνο γίνεται ολοένα και καλύτερο, έχοντας γεμίσει μάκρος, αγριάδα και άγουρα αρώματα φραγκοστάφυλου και marshmallow. Ο δε Βίβλινος Magnum 2018 ( 9/10 ) είναι ένα ροζέ παγκόσμιας κλάσης με ορυκτά, χαμομήλια και λεμόνια να ντύνουν το παντοδύναμο στόμα σε ένα λίαν σοφιστικέ σύνολο.
Μάλιστα παρόλο που τα υπόλοιπα ερυθρά του κτήματος μπορεί να μην με κερδίζουν λόγω των άγριων τανινών τους –τανίνες που πιστεύω ότι ποτέ δεν θα μαλακώσουν- αναγνωρίζω ότι προσφέρουν καλή συμπύκνωση, γευστική δύναμη και ώριμο φρούτο, με χαρακτηριστικές αποδείξεις το Πλαγίως Ερυθρό 2015 ( 7,5/10 ) και το Όβηλος Ερυθρό 2013 ( 7/10 ).
Δεν ξέρω, είμαι πολύ μπερδεμένος…
Κτήμα Μικρά Θήρα
Η Θηρασιά αποτελεί το νεότερο project του ντουέτου, και τα …εγκαίνια της Μικράς Θήρας έγιναν με δύο κρασιά. Η Σαντορίνη 2018 ( 7,5/10 ) –με σταφύλια κατά βάση από τον Πύργο- είναι τόσο φρουτώδης που θα φέρει σε πολύ δύσκολη θέση αυτούς που κατηγορούν τον Απόστολο Μούντριχα για το φρούτο το οποίο χαρακτηρίζει και την δικιά του απόπειρα στο νησί. Το πρόβλημα βέβαια στην περίπτωσή μας δεν είναι τα αρώματα μπανάνας και αρμπαρόριζας όσο το σύντομο (για Σαντορίνη) μάκρος.
Στον αντίποδα, η απίθανη Terrasea 2018 ( 9/10 ) τερματίζει την αγριάδα, την αυστηρότητα και την αίσθηση του ιδιαίτερου terroir που φαίνεται ότι έχει η Θηρασιά, με ατελείωτο θειάφι και αλμύρα αλλά και τόνους οξύτητας που η μερική ωρίμανση σε βαρέλι δεν κατάφερε να εξημερώσει.
Κτήμα Δύο Ύψη
Η πλαγιά από την οποία ο Χρήστος Κόκκαλης παρήγαγε την περίφημη Τριλογία του μαζί με τον πρόσφατα φυτεμένο αντικριστό αμπελοτόπι οριοθετούν την προσπάθεια της Ηλείας ενώ παράλληλα ευθύνονται και για το όνομα της Δύο Ύψη. Παρόλη την νεαρή ηλικία των αμπελιών, το Διάλογος Λευκός 2018 ( 7,5/10 ) από τα γεμάτα όστρακα κοκκινοχώματα διαθέτει σώμα, νεύρο και ορυκτότητα που καθιστούν αυτό το blend Ασύρτικου και Κυδωνίτσας πιο …Σαντορίνη από πολλές Σαντορίνες, ενώ το Ερυθρό αδελφάκι από την εσοδεία του 2017 ( 6,5/10 ) είναι σοκολατένιο αλλά σκληρό απαιτώντας 2-3 χρόνια παλαίωσης. Το Mova 2013 ( 6,5/10 ) βάζει Cabernet αντί του Syrah πλάι στο Αγιωργίτικο σε ένα rustic σύνολο που μόλις αρχίζει να μαλακώνει.
Η ναυαρχίδα Trilogia 2015 ( 8/10 ) από την άλλη διαθέτει τυπική μύτη κέδρου και μαύρου ώριμου φρούτου, εντυπωσιάζει ωστόσο περισσότερο στο στόμα λόγο της τέλειας αναλογίας οξύτητας –τανινών, της αχαλίνωτης δύναμης και του 10χρονου δυναμικού της.