Προέρχεται από το αποστακτήριο Woodford Reserve Distillery του Kentuky, που λειτουργεί από το 1812. Παράγεται κατά κύριο λόγο από σίκαλη, μ’ ένα μικρό ποσοστό κριθάρι και ένα τρίτο, αρκετά αισθητό, ποσοστό καλαμποκιού, που του προσδίδουν ένα πολύ ευχάριστο γευστικό προφίλ, από όπου διακρίνονται πιο έντονα νότες σίκαλης και μαύρου πιπεριού. Στο στόμα τα δημητριακά παίζουν το ρόλο τους κάνοντας το ουίσκι ευχάριστο κι «ευκολόπιοτο». Σε αυτό συντελεί και το πέρασμα του από το βαρέλι, που πρόσθεσε τις βανιλάτες νότες του.
Το προφίλ του με μια ματιά.
Χρώμα: Παλιού χρυσού, με χάλκινες ανταύγειες.
Μύτη: Λεπτή, φίνα, με διακριτικά αρώματα βανίλια, και μπαχαρικών (μοσχοκάρυδο και γαρύφαλλο),, αλλά ξηρών καρπών (πεκάν αμυγδάλο), καθώς και κάποιες νότες αχλαδιού. Σε δεύτερο επίπεδο ξεχώρισα αρώματα λουλουδιών, φλούδας πορτοκαλιού και καρδάμωμου, ενώ όσο περνούσε η ώρα ξεδιπλώνονταν τα κόκκινα φρούτα, το κουκουνάρι κι ο άρκευθος. Ζεστές ξύλινες νότες.
Στο στόμα: Μια ευχάριστη, ισχυρή κι ισορροπημένη παρουσία. Μόνο που εδώ δίπλα στη βανίλια «ακούγεται» κι η σοκολάτα, το μαντολάτο και μαζί τους μια μαρέγκα που μόλις βγήκε ζεστή από το φούρνο. Και πάλι τα πιπέρια και τα μπαχάρια.
Η επίγευση: Μακριά κι ήπια, όπως θα περίμενε κανείς από τη σίκαλη.
Μου άρεσε πολύ στο κλασικό julep, που ετοίμασε για την παρουσίαση ο bartender Γιάννης-Πέτρος Πετρής, αλλά εξ ίσου καλό ήταν και στο Manhattan που ζητάει τη γλυκιά αίσθηση ενός bourbon.