Αν κάτι το κρατάει κάπως στο μεταίχμιο με το wine bar, αυτό είναι ο τρόπος που έχει δομηθεί το μενού, το οποίο από όσα διαπίστωσα, όντως παίζει περισσότερο έναν υποστηρικτό ρόλο στο κρασί. Αυτό βέβαια συμβαίνει εννιά στις δέκα φορές και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό: αντί το φαγητό, μέσα στην απλότητα του, να συμπληρώνει το κρασί και να στέκεται δίπλα του ισάξια, απλώς το συνοδεύει, το σιγοντάρει, υπάρχει γιατί πρέπει να υπάρχει, πως να το πω; Κάτι τέτοιο συνήθως - δε λέω πάντα - οδηγεί σε ένα άνισο αποτέλεσμα που υποβαθμίζει την εμπειρία και τελικά φτάνεις να μην ευχαριστιέσαι ούτε το κρασί. Για αυτό κι εγω όταν ακούω «wine bar» ξέρω λίγο πολύ τι να περιμένω. Στην περίπτωση όμως του Terroirist είχα μεγαλύτερες προσδοκίες, μια και ο Άγγελος Λάντος δεν είναι ένας οποιοσδήποτε σεφ. Τον γνωρίσαμε στη Σπονδή, όπου για πολλά χρόνια και μέχρι πρότινος κρατούσε τον κεντρικότερο ρόλο στη κουζίνα της. Έχω φάει από τα χέρια του κατά καιρούς εξαιρετικά πιάτα, και για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω πολλούς στην εστίαση που να έχουν την τεχνική επάρκεια του.
Το όνομα του λοιπόν στην επιμέλεια του μενού έχει ένα ειδικό βάρος, το οποίο για να είμαι ειλικρινής δεν το αισθάνθηκα στο βαθμό που θα περίμενα από έναν μάγειρα αυτού του επιπέδου. Καλές στιγμές υπάρχουν: το μοσχαρίσιο, «πιρουνάτο» ταρτάρ ήταν βουτυράτο και με εκφραστική, κρεάτινη γεύση και στη μπρουσκέτα - παρότι περίμενα ένα καλύτερο ψωμί - η καυτερούτσικη σομπρασάδα μαζί το Brie κάνουν παρέα έναν ωραίο μεζέ. Νόστιμες ήταν και οι κυδωνάτες, τριπλοτηγανητές πατάτες με γκρεμολάτα, χωρίς ωστόσο να έχουν εκείνη την θεοτράγανη κρούστα, ενώ φτάσαν στο τραπέζι λίγο κρύες. Εκεί που απογοητεύτηκα πάντως ήταν δοκιμάζοντας τα μίνι μπέργκερ με άχαρο, ξερό ψωμάκι και παραψημένο μπιφτέκι. Ο τραχανάς πάντως ήταν μελωμένος και βαθιά νόστιμος, το δε αρσενικό Νάξου έγραφε με τις πικάντικες νότες του στην επίγευση. Όμως τα κεφτεδάκια από κοτόπουλο στο ίδιο πιάτο τα βρήκα αρκετά στεγνά και με πλαδαρή γεύση. Κλείσαμε με ένα ψημένο σε άψογο rare inside skirt από Black Angus με πιπεράτο βούτυρο και μια ευχάριστη πολέντα με μανιτάρια, σπανάκι και γραβιέρα.
Από τα δυο μοναδικά επιδόρπια στο μενού, η φλαν που περιχύνουνε με ζέστη σοκολάτα μπαχαρικών είναι σαφώς ανώτερη από τον αποδομημένο μπακλαβά με ναμελάκα φυστίκι, ο οποίος χρειάζεται επειγόντως βελτιώσεις στην τεχνική. Η οινολόγος Χρύσα Γιατρά έστησε τη λίστα κρασιών με 80 ετικέτες κυρίως από τον ελληνικό αμπελώνα, 40 απ’ τις οποίες μπορεί να δοκιμάσει κανείς και by the glass. Έχει κάνει προσεγμένη δουλειά, δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό, αλλά για το είδος του εστιατορίου, αξίζει μελλοντικά να την εμπλουτίσει με ακόμη περισσότερες επιλογές. Έμεινα πολύ ικανοποιημένος από το σέρβις και ιδιαίτερα από την έμπειρη και διακριτική σομελιέ που σε λιγότερο από ένα λεπτό μου πρότεινε ακριβώς το κρασί που έψαχνα: διέλεξε το Μοσχόμαυρο από το Κτήμα Magoutes και η αλήθεια είναι πως το καταχάρηκα.