Από το 2000, το «Tartare» σερβίρει κλασική γαλλική κουζίνα -όπως την αντιλαμβάνονται παραδοσιακά τα γαλλικά εστιατόρια της Αθήνας εδώ και 40 χρόνια- σε μια ήσυχη γωνιά της Γλυφάδας. Ο χώρος είναι λιτός, κομψός, μοντέρνος με τα τραπέζια πιο στριμωγμένα από ότι θα έπρεπε και ένα σέρβις αβρό και φιλικό ταυτόχρονα που συμβαδίζει περισσότερο με την κουζίνα και την παράδοση του αδελφού «Σπύρος & Βασίλης» παρά με τον χώρο και την σημερινή πραγματικότητα.
Το μενού και η λογική του είναι αναλλοίωτα εδώ και χρόνια. Στα κύρια πιάτα, δίνει έμφαση στις αντρεκότ με διάφορες, καλοφτιαγμένες σάλτσες (café de Paris, ροκφόρ, πιπεράτη, μπεαρνέζ κλπ) που συνοδεύονται με άφθονες, τραγανοτηγανισμένες και ψιλοκομμένες πατάτες και το κλασικό –λιωμένο δυστυχώς- σπανάκι σοτέ.
Από καιρό σε καιρό επιθυμώ ένα τέτοιο φαγητό και εδώ το χαίρομαι, έχω όμως μία βασική ένσταση. Η ποιότητα του κρέατος (μοσχάρι γάλακτος) είναι απλά αποδεκτή, αλλά βασικά ασήμαντη. Επιπλέον, συνολικά βρήκα τις τιμές ένα 20%,, υψηλότερες από ότι θα «έπρεπε» σε ένα τέτοιο εστιατόριο. Και αυτό ισχύει και για την αρκετά καλή λίστα κρασιών.
Κατά τα άλλα το φαγητό είναι ευχάριστο και καλοφτιαγμένο. Δοκίμασα μια πολύ αφράτη ομελέτα με μυρωδικά, ωραία κρέπα με ζαμπόν και τυρί, αλλά και άψογο πατέ με φρυγανισμένο ψωμάκι (θα ήθελα μπριός). Πέρα από τις αντρεκότ και τα φιλέτα, θα βρείτε και μερικά «μαγειρευτά» πιάτα και μερικές φορές φρέσκια και γευστικότατη γλώσσα μενιέρ. Στα ατού της κουζίνας είναι πάντα και το αυθεντικό σουφλέ σοκολάτας.
Αν ένα καλοσιτεμένο βοδινό κρέας αντικαθιστούσε το μοσχαράκι γάλακτος και αν η μέση τιμή κατ’ άτομο, μαζί με το κρασί, κυμαινόταν γύρω στα €40-45 τότε ελάχιστα πράγματα θα είχε να προσάψει κανείς στο «Tartare». Άλλωστε η οικειότητα των γεύσεων και του σέρβις είναι πολύτιμα ατού για ένα εστιατόριο σε αυτές τις δύσκολες εποχές.