Η σκηνή με τη Ρένα Βλαχοπούλου στην ταινία Παριζιάνα που απειλεί τη Σούζυ ότι θα της σκίσει το φόρεμα και θα την στείλει σπίτι με το βρακί επειδή έφαγε, είναι τόσο iconic που η ατάκα έχει γραφτεί με ανεξίτηλο μελάνι στο υποσυνείδητο του Έλληνα.
Σούζυ τρως λοιπόν και αυτό είναι το πανέξυπνο όνομα που διάλεξε η ομάδα του εστιατορίου Μαζί στο Λονδίνο για να μας συστήσει το κανούριο εστιατόριο-μπιστρό που βρίσκεται λίγα μέτρα παρακάτω.
Υπάρχει όμως λόγος για ένα ακόμα Ελληνικό εστιατόριο στο Λονδίνο και ποιά είναι η ιδέα; Είναι γκουρμέ, πειραγμένη Ελληνική κουζίνα ή παραδοσιακή; Ή μήπως σουβλάκι και πίτα- γύρος; Τίποτα απ’αυτά αλλά και όλα αυτά μαζί. Γιατί ο Adrien Carre και η Χριστίνα Μουράτογλου κατόρθωσαν να δημιουργήσουν κάτι που είναι κατηγορία από μόνο του: Απλό Ελληνικό παραδοσιακό φαγητό, με εξαιρετικά υλικά και έξυπνα παρουσιασμένο χωρίς τρικ και μοντερνισμούς που η ποιότητα του το ανεβάζει στην κατηγορία του γαστρονομικού ενώ είναι ουσιαστικά η τέλεια ταβέρνα.
Η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί και το καλό εστιατόριο από το ψωμί, που εδώ έρχεται ζεστό και καψαλισμένο στον ξυλόφουρνο με ελαιόλαδο και ρίγανη. Βάζεις επάνω το φρέσκο αχινό αρωματισμένο με λεμόνι και μιλάμε για το πιο συγκλονιστικό πρώτο πιάτο στο Λονδίνο αυτή τη στιγμή. Για τους μαξιμαλιστές υπάρχουν και κολοκυθάκια τηγανητά που είναι πραγματικά αέρινα και τραγανά και συνοδεύονται με μια τυροσαλάτα από κατίκι δομοκού αλλά και Ρώσικη σαλάτα που ως γνωστόν είναι κλασσική Ελληνική κουζίνα.
Στην κατηγορία με τα ωμά μια υπέροχη γαρίδα συναγωνίζεται άξια τον Τραβόλτα και από την κατηγορία «Κήπος» του μενού ο ντάκος με τη ντομάτα εμφανίζεται σαν τσιζκεικ με υπέροχα ντοματίνια, μους φέτας και μια τραγανή βάση από παξιμάδι.
Στην κατηγορία «Ψαραγορά» γίνεται άψογη χρήση του ξυλόφουρνου με ένα ολόκληρο καλαμάρι να φτάνει τέλεια ψημένο στο τραπέζι με λίγο λαδολέμονο και οι γαρίδες στο σαγανάκι αντί να έχουν βράσει είναι περασμένες από τη φωτιά και ακουμπάνε πάνω στη σάλτσα της ντομάτας με τη φέτα και το άρωμα του ούζου να τις απογειώνει. Το μυδοπίλαφο είναι εξαιρετικό αν και λίγο παραπάνω αλμυρό για τα γούστα μου και το ψάρι ημέρας ήταν μια επική σφυρίδα στον ατμό συνοδευμένη με χόρτα βραστά.
Από κρέατα οι κεφτέδες της γιαγιάς ήταν αυτό που λέει το όνομα και ο γύρος κοτόπουλο φτιαγμένος σαν τακος ήταν νόστιμος και ισορροπημένος αλλά σαν εικόνα δεν είχε fun. Αντίθετα εξαιρετικά ήταν τα αρνίσια παϊδάκια με άψογο ψήσιμο και αρωματισμένα με δεντρολίβανο.
Γλυκά το «Σουζι Τρως» έχει μόνο δύο αλλά αυτό που είναι ασυναγώνιστο είναι το Αρμενοβίλ ένα Θεσσαλονικιώτικο γλυκό υπερπαρπαραγωγή- παγωτό παρφαί με μπεζέδες και καραμελωμένους ξηρούς καρπούς με σως ζεστής σοκολάτας, αμαρτωλό και ακαταμάχητο.
Να πάτε λοιπον, να φάτε τα πάντα και μπορείτε να χρησιμοποιείτε τη δικαιολογία της Σουζυς ότι παχαίνει η στενοχώρια.
Βαθμός: 7,5/10