Αν, τώρα, ξέρετε και τον Νίκο Τσάκο, ξέρετε γιατί ποτέ δεν θα σας πουλήσει φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες. Αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο παράσημο. Ούτε θα προσπαθήσει να σας φουσκώσει τον λογαριασμό φορτώνοντας το τραπέζι σας με ψαρούκλες. Αντιθέτως, μάλιστα, εσείς θα βάζετε κι αν το παρακάνετε, αυτός θα βγάζει. Έχει μέτρο, αισθητική, είναι διακριτικός, φιλόξενος. Ένας εστιάτορας με έψιλον κεφάλαιο. Και μπορεί το ψάρι που ψήνεται στο αλάτι, το οποίο έδωσε στο μαγαζί, δικαίως αν θέλετε τη γνώμη μου και το όνομά του μετά την αλλαγή φρουράς, να παραμείνει η κλασικότερη σπεσιαλιτέ του εστιατορίου, πλέον όμως υπάρχουν ένα σωρό καλοφτιαγμένα εδέσματα, ορισμένα εξ’ αυτών και σύγχρονης αισθητικής αντίληψης, τα οποία ολοκληρώνουν την εικόνα της μοντέρνας ψαροταβέρνας, που χωρίς να απαρνείται τα ιερά και όσια της θαλασσινής κουζίνας, έχει πλέον και εμφανή διάθεση για κοντρολαρισμένους πειραματισμούς. Επίσης αξίζει να σημειώσετε ότι εδώ διαμορφώνεται και μια πολύ καλή σχέση ποιότητας-τιμής. Αυτό σημαίνει ότι αν δεν λιμπιστείτε τίποτα μεγάλα κομμάτια από πρωτοκλασάτα ψάρια, θα κρατήσετε εύκολα τον λογαριασμό κάτω από τη ζώνη των €40 το άτομο με αρκετό φαγητό και κρασί.
Τα εύσημα στη κουζίνα δίνει πρώτη και καλύτερη εκείνη η ταραμοσαλάτα τους με την ωραία οξύτητα και τη μεταξένια υφή. Έχει προηγηθεί μια πλούσια και πυκνή κακαβιά που σερβίρουν για καλωσόρισμα, η οποία πέρα από τη γευστική απόλαυση προσωπικά με πήγε στα οικογενειακά τραπέζια της παιδικής μου ηλικίας. Βγάζει αυτή τη βελούδινη ζεστασιά και την συναισθηματική δύναμη, οπότε αξίζει να την απολαύσετε και σε κανονική μερίδα. Σας προτείνω με κλειστά μάτια και τη βενετσιάνικη χταποδοσαλάτα τους, η οποία ήταν καρυκευμένη με μεράκι και μου άρεσε πολύ. Στη κουζίνα ο νεαρός σεφ, Χρήστος Τζούμας, έχει ωραίες ιδέες και η άνεση με την οποία κινείται από τα κλασικά εικονογραφημένα μέχρι τα πιο αντισυμβατικά, μου λέει ότι μπορεί και να έχει μέλλον σε αυτή τη δουλειά.
Αγάπησα την αρωματική καβουροσαλάτα του με ελληνικό μπλε καβούρι για το πανέμορφο ραφινάρισμά της, ενώ ένα από τα πιάτα που αξίζει να δοκιμάσετε οπωσδήποτε είναι το ωμό μπαρμπούνι που «ψήνεται» σε μοσχολέμονο και ακτινοβολεί φρεσκάδα και θάλασσα. Θα εκθειάσω επίσης τη ψητή γάμπαρη από το Ιόνιο, για το φανταστικό ψήσιμο που κοντράρει στα ίσια τις σχάρες από τα δυο τρία κορυφαία εστιατόρια του είδους στην Αθήνα. Τα καλύτερα έχω να πω και για το βαθιά νόστιμο χυλοπιτάκι με μικρές γαρίδες και ντοματίνια κονφί, ένα πιάτο πιάτο που ταΐζει άνετα δύο άτομα και στα €15 ευρώ δίνει τη πραγματική διάσταση σε αυτό που λέμε value for money. Τους έπεσε βέβαια λίγο παραπάνω αλάτι, τόσο όμως που ήταν πταίσμα στο γενικό σύνολο. Από τη ψαριέρα διάλεξα δύο υπέροχες γλωσσίτσες και ένα μικρό ροφό. Τις μεν πρώτες μας τις πρότειναν α λα μενιέρ και ήταν πραγματικά υποδειγματικές. Άψογα τηγανισμένες, βουτυράτες, σκέτη απόλαυση. Όταν ήρθε ο ροφός είχαμε ήδη εξαντλήσει τις αντοχές μας. Σκέτο λουκούμι ήταν ο άτιμος! Δεν σας κρύβω ότι έπεσα με τα μούτρα στο κεφάλι, ενώ δυο τρεις πιρουνιές που πήρα κι από τη σάρκα με έκαναν να διαπιστώσω ότι στο ψήσιμο έχουν ντοκτορά. Τα επιδόρπια είναι συμπαθέστατα, χωρίς να διεκδικούν παρ` όλα αυτά δάφνες.
Συνοψίζοντας, το Stalati βρίσκεται ήδη πάνω από τον αξιόλογο βαθμό του, φλερτάροντας έντονα αυτή τη φορά και με το επόμενο βαθμολογικό σκαλοπάτι του 7/10. Είναι ωραία εδώ, χαλαρωτικά, ανθρώπινα, πρόκειται με λίγα λόγια για ένα πολύ τίμιο μαγαζί και δεν το λες καθόλου τυχαίο ότι το επιλέγουν από επιχειρηματίες, πολιτικοί, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, μέχρι φοιτητές, οικογένειες, αλλά και τουρίστες. Η καλή φήμη βλέπετε, όχι, δεν έχει σύνορα.