Μια μυδομακαρονάδα μου ζήτησε να της φτιάξω κάποια στιγμή η Sophie που τρελαίνεται για μύδια. Η πρώτη σκέψη για συνταγή ήταν εντελώς κλασική: λευκό κρασί, σκόρδο, κρεμμύδι, μαϊντανός και μπούκοβο να δώσει εντάσεις, ίσως και λίγο σέλερι μια και πάει πολύ με τα μύδια και για πάστα, μάλλον linguine. Λίγες μέρες μετά συμπτωματικά βρήκα στο σούπερ μάρκετ ένα νέο ζυμαρικό της Barilla που μου φάνηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρον, Spaghetti Rigati, δηλαδή ένα κανονικό σπαγγέτι αλλά με ρίγες κατά μήκος.
Ομολογώ ήταν η πρώτη φορά που είδα σπαγγέτι ριγκάτι και αμέσως σκέφτηκα ότι αυτό το ζυμαρικό με τις λεπτές αυλακώσεις ήταν ιδανικό για σάλτσα ντομάτα, γιατί θα μπορούσε να την μεταφέρει σε μικρές δόσεις σε όλο του το μήκος.
Οπότε στη συνταγή για τα μύδια προστέθηκε και η ιδέα να μπει σάλτσα ντομάτα. Η έρευνα που έκανα σε Ιταλικές συνταγές ζυμαρικών με μύδια (spaghetti con le cozze) δεν μου έβγαλε κάτι που να με εκπλήξει, να με κάνει να το λιγουρευτώ ιδιαίτερα! Όμως με βοήθησε στο να καταλάβω ότι τεχνικά το να χρησιμοποιήσει κανείς φρέσκα μύδια, του προσφέρει το ζουμί που κρατούν μέσα τους. Και αυτό κάνει διαφορά στη θαλασσινή γεύση του πιάτου.
Κατά σύμπτωση εκείνες τις μέρες που ετοιμαζόμουν για την συνταγή ήρθα σε επαφή με τον Ίνο Ιωσήφ, που είναι γιος φίλου και στη πρώτη του χρονιά σε σχολή μαγειρικής, έχοντας από πιτσιρικάς πάθος μ’ αυτή. Ο Ίνο παρακολουθούσε το blog και ήθελε να έρθει σε επαφή μαζί μου, να λειτουργήσει ως συνεργάτης μου, γιατί ήθελε να εμπλουτίσει τις γνώσεις και τα ερεθίσματά του πάνω σε κάτι που έχει πάθος και έχει βάλει σοβαρούς στόχους, αντί να χαζεύει σε καφετέριες στον ελεύθερό του χρόνο.
Έτσι του έβαλα ως πρόκληση να μελετήσει το θέμα της μυδομακαρονάδας, πριν έρθει να την φτιάξουμε παρέα. Αν ήταν καλή, θα έμπαινε στο blog, αν ήταν απλά μέτρια, θα διασκεδάζαμε μαγειρεύοντας και θα μαθαίναμε απ’ την αποτυχία μας. Λίγες μέρες μετά είχα την χαρά να ακούσω απ’ τον Ίνο την ιδέα να βάλουμε ούζο αντί για κρασί. Και ενθουσιάστηκα, όπως κάθε φορά που ακούω ένα νέο παιδί να ψάχνεται και να σκέφτεται πέρα απ’ τα προφανή, προτείνοντας λογικά αλλά πρωτότυπα πράγματα! Γιατί η ιδέα με το ούζο στη μυδομακαρονάδα δεν είναι κάτι το επαναστατικό, έχει προφανώς ξαναγίνει σε συνταγές, αλλά έχει αυτό το “ναι ρε συ, πως δεν το σκέφτηκα πιο πριν”.
Το καλό λοιπόν ήταν ότι ο συνδυασμός μυδιού με ούζο είναι οικείος, αλλά ταυτόχρονα λίγες φορές τον έχουμε ακούσει σε συνδυασμό με ζυμαρικό. Που σημαίνει ότι με μια εύκολη και ισορροπημένη συνταγή, η γεύση του πιάτου θα είχε ευρεία αποδοχή.