Το Sani Gourmet ξεκίνησε τη πλεύση του το 2006 και μέσα σε αυτά τα δεκατρία χρόνια κατάφερε με τις υψηλού επιπέδου διοργανώσεις του να καταξιωθεί, να αγαπηθεί, να γίνει θέσμος, ένα magnum opus της ελληνικής γαστρονομικής σκηνής. Πέρυσι πάνω κάτω τέτοια εποχή που βρέθηκα στο Λονδίνο, συνομιλώντας με την Claire Smyth στο Core, μου έκανε φοβερή εντύπωση όταν διαπίστωσα ότι έχει κρατήσει στο σκληρό της δίσκο την συμμετοχή της στο Sani Gourmet το 2010, όταν ήταν ακόμα ήταν head chef στο τριάστερο εστιατορίου του Gordon Ramsey. Το γαστρονομικό φεστιβάλ του Sani Resort υπήρξε πρωτοπόρο και διορατικό, μια και τόλμησε να προτείνει στο παρελθόν ανερχόμενους τότε σεφ από την Ελλάδα που αργότερα έλαμψαν κανονικότατα, όπως μεταξύ άλλων ο Νίκος Καραθάνος, ο Γιώργος Βενιέρης, ο Δημήτρης Δημητριάδης, ο Γκίκας Ξενάκης ο Παναγιώτης Γιακαλής και ο Σωτήρης Κοντιζάς. Και στα διεθνή όμως ύδατα το Sani Gourmet έκανε τις μαντεψιές του καλώντας στη Χαλκιδική μάγειρες όπως ο διάστερος πλέον Konstantin Filippou, o Ryohei Kawasaki που συζητιέται με διθυραμβικά σχόλια για το εστιατόριο Ken Kawasaki στο Παρίσι κ. α.
Φέτος, το μαγειρικό line up του Sani Gourmet έκρυβε πολλές εκπλήξεις και μια σειρά από μεγάλα ονόματα που έχουν καταφέρει να αποσπάσουν διεθνείς μνείες, με αποτέλεσμα η φήμη τους να έχει αποβιβαστεί πριν από τους ίδιους στην πιο γκουρμέ μαρίνα της Ελλάδας. Δοκίμασα, λοιπόν, τις σπεσιαλιτέ δυο σεφ: του Fredrik Berselius από το διάστερο Aska στο Brooklyn της Νέας Υόρκης και του Γερμανού Thomas Buhner, που διακρίθηκε επί σειρά ετών με τρία αστέρια από τον οδηγό Michelin για το εστιατόριο La Vie, στο Osnabruck. Σχολιάζοντας την εμπειρία μου μόνο καλά λόγια έχω να πω. Η νέα σκανδιναβική κουζίνα του γεννημένου στη Σουηδία Berselius γιορτάζει τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση, είναι μια σπουδή στην καθαρότητα των υλικών και στην ανάδειξη τους με τεχνικές όπως η ζύμωση και το κάπνισμα αλλά με απόλυτο σεβασμό στο γευστικό τους DNA, βάζοντας την εποχικότητα σε πρώτο πλάνο. Τα αριστουργηματικά φύκια bladderwrack με μπλε μύδια και ξύδι βύνης συμπύκνωσαν με θεσπέσιο τρόπο αυτή τη ιδιοφυή κουλτούρα που μπορεί να μην βασίζεται τόσο στη αμεσότητα της νοστιμιάς, αλλά έχουν έναν αβίαστο συναισθηματισμό και μια γοητεία που ξέρει να σε καθηλώνει. Σου λέει: «Αυτό σημαίνει για μένα θάλασσα. Δεν μοιάζει σίγουρα με την ελληνική, αλλά σου μεταφέρω την αλήθεια μου. Το δικό μου βιώμα. Την προσωπική μου σχέση μαζί της». Στο ντελικάτο λαυράκι του με το υποδειγματικό ψήσιμο δεν έκανε πουρέ την αγγινάρα Ιερουσαλήμ κι έτσι στο δάγκωμα της ρίζας, αισθανόμουν όλη αυτή τη πυρετική δύναμη που έχει ατόφιος αυτός ο βολβός. Τις εντυπώσεις έκλεψε και στο φινάλε ένα θεϊκό παγωτό συμήδας, με τρομπέτες, μανιτάρια του δάσους και σιρόπι από ανθό bedstraw.
Από την άλλη, τώρα, ο Thomas Buhner που μαγείρεψε στο εστιατόριο Water του Sani Asterias Suites μετέφερε την αύρα της φημισμένης «τρισδιάστατης» κουζίνας του στην οποία αποτυπώνει την αγάπη του για τον «νατουραλισμό» της πρώτης ύλης με ακρίβεια και χωρίς ωραιοποίηση, τον οποίο όντως αισθάνθηκα στην γλυξοφάγωτη κόκκινη γαρίδα του που τη συνόδευε με μύδια, κυδώνια και στο πλάι με ένα συναρπαστικό γκασπάτσο από μάνγκο. Είναι όμως και από τους δεξιοτέχνες του sous vide το οποίο όπως μου εξήγησε χρησιμοποιεί με έναν πολυεπίπεδο τρόπο στα κρέατα για να αποτυπώσει το γευστικό τους βάθος τους, όπως έκανε και στο στήθος περιστεριού με foie gras, χυμό καραμελωμένης κολοκύθας και άγρια μουστάρδα. Μεγάλη φινέτσα, πάντως, είχε και ο αέρινα ψημένος μπακαλιάρος του με τον τόνο, ενώ λειτούργησε πολύ και το τολμηρό ζελέ από Coca Cola πάνω σε μια βελούδινη κρέμα foie gras που άνοιγε το δείπνο. Το δείπνο συνόδεψαν σαμπάνιες από τον Οίκο Perrier Jouet με την συγκλονιστική Belle Epoque Rose Millesime να καίει καρδιές χάρη στον εκπληκτικά πλούσιο χαρακτήρα και την πολυπλοκότητά της. Έξτρα ατού στο σκηνικό ότι τη σέρβιρε ένας από τους κορυφαίους Έλληνες οινοχόους, ο Άρης Σκλαβενίτης.
Σημειωτέον δε, ότι το μεσημέρι του Σαββάτου φάγαμε εκπληκτικά για ακόμη μια φορά στη Ντομάτα, από τα χέρια του σπουδαίου Χρύσανθου Καραμολέγκου. Εκείνη η ψητή μελιτζάνα με τη μελωμένη σάρκα και τη φοβερή μπουράτα αλλά και οι ανεπανάληπτοι λαχανοντολμάδες του με θαλασσινά και σάλτσα από dry martini και σαφράν σου φέρνουν δάκρυα στα μάτια.