Το επίσημο προσωπικό report από τον οργανωτή του Concours Mondial de Bruxelles ήρθε προ ημερών και σε αντίθεση με την αίσθηση μου (που δημοσιεύτηκε σε προγενέστερο άρθρο μου με τίτλο “Τι γυρεύει ένας Ευρωπαίος στην Κίνα;”) ήταν απόλυτα θετικό για τις επιδόσεις μου, την εγγύτητα μου στον μέσο όρο των βαθμολογιών, την συνέπεια μου στην βαθμολόγηση 2ου δείγματος του ίδιου κρασιού κοκ. Φαίνεται επομένως ότι ακόμα και αν δεν είμαι καμιά γευσιγνωστική ιδιοφυία είμαι τουλάχιστον ένας μέσος άνθρωπος που του αρέσει το κρασί και όχι κανένα εξωγήινο UFO που έπεσε στην γη και βρίσκεται σε άλλο μήκος οινικού κύματος.
Προφανώς κάποιος θα σκεφτεί τι σχέση έχουν όλα τα παραπάνω με το κρασί της εν λόγω δοκιμής, όμως έχουν γραφτεί σαν μια εσωτερική ανάγκη να εξηγήσω τι είναι αυτό που δεν καταλαβαίνω γύρω από τα κρασιά του ΕΟΣ Σάμου και το καταλαβαίνει όλος ο υπόλοιπος κόσμος!
Νέα απόπειρα με το χρυσοκίτρινο Grand Cru, την ετικέτα που θεωρητικά προέρχεται από τα πιο εκλεκτά αμπελοτόπια, τα οποία φιλοδοξεί να εκφράσει σε όλο τους το μεγαλείο χωρίς το φτιασίδωμα του βαρελιού.
Η μύτη δεν βασίζεται στο κλασικό βερίκοκο αλλά περισσότερο στην καραμέλα λεμόνι, το βασιλικό αλλά και την μπανάνα για τα δώσει με μέτρια ένταση -αλλά όχι με ανάλογη συμπύκνωση- ένα απλό μπουκέτο. Ανάλογα υδαρές όμως είναι και το στόμα το οποίο ξεκινάει με διακριτική γλύκα, όμως κατόπιν η έλλειψη οξύτητας αλλά και φρούτου αφήνουν τους 15 αλκοολικούς βαθμούς σαν μόνη, σύντομη τελική αίσθηση.
Οι 9-10° C περιορίζουν την κυριαρχία του οινοπνεύματος ενώ το Stolzle Classic Large White κατάφερε να “δέσει” καλύτερα από όλα τα άλλα ποτήρια το σύνολο. Στο τραπέζι πάντως το Grand Cru έχει περισσότερα να δώσει, ιδιαίτερα πλάι σε τάρτες με μπλε τυριά, φρουτοσαλάτες, πίτες με κίτρινη κολοκύθα και γλυκόξινα πουλερικά.
Είμαι σίγουρος ότι η συμπύκνωση και η γευστική διάρκεια για ελάχιστους πλην εμού αποτελούν πρωταρχικής σημασίας αρετές ενός κρασιού. Όμως είναι αυτές που κάνουν ένα κρασί να ξεχωρίζει από το νερό, να προσφέρει έντονες συγκινήσεις και να αναδεικνύει το εκάστοτε terroir. Και δυστυχώς σε αυτούς τους τομείς το Grand Cru παίρνει χαμηλό βαθμό, καταδεικνύοντας πόση δουλειά πρέπει να γίνει σε έναν από τους ομορφότερους αμπελώνες της χώρας, προκειμένου ακόμα και αυτά τα 7€/500ml να μην φαντάζουν υπερβολικά.
Ελπίζω ο ΕΟΣ Σάμου να αποκτήσει κίνητρο από τον ανταγωνισμό των αξιόλογων ανεξάρτητων οινοποιείων που έχουν αρχίσει να δραστηριοποιούνται στο νησί και όχι απλώς να παραθέσει μια χούφτα μεταλλείων για να αποδείξει ότι έχω άδικο!
Βαθμολογία: 5/10