Το Σάββατο 22 Ιουλίου, λίγο πριν τα μεσάνυχτα και ενώ στα γύρω χωριά του νότου οι φωτιές μαίνονταν κάποιες μέρες ήδη, ήχησε για άλλη μια φορά εκείνο το ανατριχιαστικό μήνυμα από το 112 που μας καλούσε να εκκενώσουμε τη Λίνδο. Προφανώς για προληπτικούς λόγους καθώς ο οικισμός βρισκόταν πάνω στη «διαδρομή» της φωτιάς.
Ποιος όμως ήταν σε θέση να το εκτιμήσει εκείνη την ώρα; Κινηθήκαμε όσο γρήγορα γινόταν. Δεν μπορώ να πω αν μας κινητοποίησε ο φόβος ή αν επιδείξαμε κάποια ψυχραιμία, ούτε μέτρησα πόσο μας πήρε για να μαζέψουμε τα πράγματά μας και να βρεθούμε στην είσοδο του ξενοδοχείου (Ceasar’s Gardens) απ´ όπου, χάρη στην άμεση παρέμβαση των ιδιοκτητών, επιβιβαστήκαμε σε Ι.Χ. αυτοκίνητα για να μεταφερθούμε ασφαλές μέρος για να διανυκτερεύσουμε.
Ενόσω συνέβαιναν όλα αυτά, σταδιακά, συνειδητοποιούσα με πόσο γνήσιο ενδιαφέρον και αυθεντικά αλτρουιστική διάθεση συμπεριφέρονταν σε όλους μας οι Ροδίτες – άνθρωποι που έβλεπαν τα χωριά και τις περιουσίες τους να κινδυνεύουν – ενώ ταυτόχρονα οργάνωναν τις δικές τους ομάδες πυροπροστασίας και πυρόσβεσης, με τη σοφία των ανθρώπων του βουνού, που δεν έχασαν ποτέ την επαφή τους με τη φύση.
Σκεφτήκαμε να πάμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο Elysium, το οποίο μιάμιση μέρα μετά θα φιλοξενούσε το γαστρονομικό φεστιβάλ για το οποίο είχαμε έρθει στη Ρόδο. Θα σας μιλήσω σύντομα και χωριστά για αυτό.
Φτάσαμε στις Αμμούδες τις πρώτες πρωινές ώρες. Στο συνεδριακό του ξενοδοχείου φιλοξενούντο ήδη πάνω από διακόσια άτομα. Ευτυχώς κάτι βρέθηκε και για μας…
Τις ημέρες που ακολούθησαν άρχισα να συνειδητοποιώ πως κάτι άλλαζε μέσα μου… αισθανόμουν πως δεν ήμασταν πια απλώς οι τουρίστες που φιλοξενήθηκαν από τους Ροδίτες – στα υπερπλήρη ξενοδοχεία τους, στα στάδια, στα σχολεία και στα ιδιωτικά τους γυμναστήρια, αλλά και στα σπίτια τους. Με κάποιο τρόπο ο τόπος αυτός γινόταν «τόπος μας».
Μας «πολιτογραφούσε» η αυταπάρνηση σχεδόν όλων των εργαζόμενων που συναντούσαμε – μαγείρων, σερβιτόρων, ξενοδοχειακών υπαλλήλων και τόσων άλλων που δεν βλέπαμε – οι οποίοι μετά τη βάρδια τους, κι ενώ η ζωή στο νησί συνεχιζόταν σε πείσμα των αντίξοων συνθηκών, έσπευδαν στα μέτωπα της φωτιάς για να βοηθήσουν στην πυρόσβεση ή για να μεταφέρουν τρόφιμα, νερά και εφόδια όπου υπήρχε ανάγκη. Ξαφνικά θυμηθηκα εκείνο το «je suis Charlie», που το 2015 ένωσε τους ανθρώπους μπροστά στην τρομοκρατία και ένιωσα πως ήμασταν ένα, πως ήμουν κι εγώ Ροδίτισσα. Ένιωσα όμως και την επιθυμία να σας παρακινήσω να μην «ακυρώσετε». Η Ρόδος παραμένει πανέμορφη και η ζωή πρέπει να συνεχιστεί απρόσκοπτα.
Αν, λοιπόν, σχεδιάζετε έστω και λίγες μέρες διακοπών, επιλέξτε αυτό το νησί που ενώ δοκιμάστηκε σκληρά από τις καταστροφικές πυρκαγιές, λίγες μέρες μετά βρίσκεται ήδη σε διαδικασία αναγέννησης. Επιλέξτε το πανέμορφο αυτό το νησί των φιλόξενων ανθρώπων, που όταν άδειασε το δικό του κουτί της Πανδώρας κατάφερε, εμπράκτως, να κρατήσει ζωντανή την Ελπίδα του. Επιλέξτε το νησί που ονειρεύεται τα δάση του να πρασινίζουν και πάλι και φροντίζει με κάθε τρόπο να γυρίσουν ξανά τα πλατόνια του, τα όμορφα ελάφια του, στο φυσικό τους βιότοπο. Ας βοηθήσουμε, λοιπόν, τα όνειρά των ανθρώπων του να υλοποιηθούν.