Η φετινή σεζόν έφερε αρκετές αλλαγές στο μυκονιάτικο ξενοδοχείο Rocabella. Έφερε κι ένα καλό κάρμα που προϋπήρχε βέβαια, αλλά σε συνδυασμό με την σκληρή δουλειά και την επίμονη διάθεση της Ρόης Καλφοπούλου να το αναβαθμίζει χρόνο με τον χρόνο, η πρόοδος σε όλα σχεδόν τα επίπεδα είναι πλέον θεαματική. Το Reeza «φύτρωσε» στο Rocabella το 2016 και μπήκε κατευθείαν σε μια πολύ ενδιαφέρουσα γαστρονομική τροχιά χάρη στον Γκίκα Ξενάκη και την εκφραστική γαλανόλευκη κουζίνα που παρουσίασε εκεί ως executive chef. Έδειξε από την αρχή τις μεγάλες δυνατότητες του και τα πρώτα δείγματα γραφής έπεισαν σχετικά γρήγορα την κριτική επιτροπή των FNL Best Restaurant Awards να το συμπεριλάβει με ένα αστέρι FNL, στη λίστα με τα καλύτερα εστιατόρια της Μυκόνου. Ήταν τότε μια ψήφος εμπιστοσύνης που στηρίχτηκε από την ομάδα του Reeza, μια και αποτέλεσε στη συνέχεια παράδειγμα σταδιακής εξέλιξης προς μίμηση. Περνώντας όμως η σκυτάλη από πέρυσι στον ταλαντούχο head chef του λονδρέζικου Meraki, Μιχάλη Κίκη, το ξενοδοχείο άλλαξε σελίδα. Και μπορεί το 2018 να ήταν μια μεταβατική χρονιά για το γκουρμέ κονσεπτ του Rocabella, αλλά το χαρτί τους βγήκε. Και με το παραπάνω, θα έλεγα.
Ο Κίκης υπογράφει ένα μενού με κοσμοπολίτικη στόφα, πολλές
αναφορές στην ελληνική κουζίνα και κάποιες στη μυκονιάτικη παράδοση όπως η κρεμμυδόπιτα Μυκόνου σε ένα τραγανό μικρό ταρτάκι με τυροβολιά, ραφινάροντας παράλληλα με
ενσυνείδητη λεπτότητα ακόμη περισσότερο τις γεύσεις του. Τα πιάτα του έχουν
σκέρτσο, πολλή νοστιμιά, καλοζυγισμένες εναλλαγές, ωραίες εντάσεις. Η μαθητεία
δίπλα στον Αθηναγόρα Κωστάκο έπιασε τόπο και η επιρροή μπορεί να είναι εμφανής,
αλλά αισθάνθηκα σε πολλές σεκάνς ότι του βγαίνει με έναν αβίαστο τρόπο, γιατί αφομοίωσε τη
μαγειρική κουλτούρα του μέντορά του με σεβασμό και εμφανή διάθεση να
διαμορφώσει πλέον το προσωπικό του γευστικό προφίλ. Για να διασφαλίσει
μάλιστα το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα βάζει στη κουζίνα, τον ταλαντούχο σεφ
Παναγιώτη Ζαφείρη με θητεία σε πολύ καλά εστιατόρια της βρετανικής πρωτεύουσας.
Η Αφροδίτη Μπονάτσου της Stones & Walls που ανέλαβε στην ανακαίνιση του ξενοδοχείου, επεμβαίνει αισθητικά και με μια ολική ανανέωση του Reeza με φυσικά υλικά, γήινες αποχρώσεις, λείες γραμμές και φόντο πέρα από την μεγαλύτερη ξενοδοχειακή πισίνα στο νησί, τη Χώρα, τη Δήλο και το Αιγαίο. Ναι, το Reeza είναι καλύτερο και ομορφότερο από ποτέ. Αφήστε που αν συνεχίσει έτσι μέσα στην επόμενη διετία βλέπω να βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για δύο αστέρια.
Περνώντας στο φαγητό, από τα πρώτα πιάτα με εντυπωσίασε η πανέξυπνη και άρτια εκτελεσμένη-να το πω έτσι-κρύα εκδοχή του «γαρίδες σαγανάκι»: η σάρκα της ωμής γαρίδας από την Κοιλάδα ήταν απίθανα κρουστή και ελκυστικά νόστιμη, ενώ πλαισιώνεται από μια δροσερή και λεπτοδουλεμένη σάλτσα ντομάτας, με τσίλι και εσπεριδοειδή που της ταιριάζει γάντι. Δυνατό πιάτο και το ζεστό ταρτάρ με μανιτάρια και τυρί μετσοβόνε που του δίνει μια σπιρτόζικη πινελιά στο σύνολο. Παρόλα αυτά θα το προτιμούσα ίσως κι ένα κλικ πιο αλατισμένο. Μια πολύ καλή περίπτωση είναι και οι ψητές καραβίδες με φουντούκι, κουνουπίδι και μια φανταστική κρεμμυδάτη σάλτσα από τη μπισκ της καραβίδας. Αλλά ακόμα και τα κανόλι από παντζάρι με φουντούκια και πράσινο μήλο τα βρήκα πολύ επιτυχημένα και παρότι vegetarian και αέρινα, δεν σου πάει η καρδιά να αφήσεις ίχνος στο πιάτο. Κι άμα θέλετε να ευχαριστηθείτε ψάρι, επιλέξτε το υπέροχα ψημένο μπαρμπούνι escabeche με την εθιστική σάλτσα από αγγινάρες, πίκλες λαχανικών, vinaigrette ντομάτας και πουρέ ελιάς. Βαθιά νόστιμο πιάτο κι εκτελεσμένο με προσοχή. Όπως και η οσκαρικά ψημένη αρνίσια σέλα με πουρέ καρότου, γιαούρτι και ένα εκπληκτικό jus από τους χυμούς του κρέατος που αποκλείεται να σας αφήσει αδιάφορους ακόμα κι αν δεν είστε φαν του αρνιού.
Ο Σπύρος Αρτελάρης, τώρα, τον οποίο συναντάμε και στο ζαχαροπλαστείο του Scorpios επιμελείται και φέτος τα επιδόρπια: το pre dessert βελουτέ φράουλας με λάιμ δυόσμο και ζελέ από λευκό ρούμι είχε μια πολύ ζωντανή, πολύ βαθιά, πολύ αληθινή γεύση που με έκανε να αργήσω για να φύγω από εκεί. Εκτίμησα όμως ιδιαίτερα και το φίνο καρπάτσο από ροδάκινα δίπλα σε ένα εξαιρετικό σορμπέ χαμομηλιού. Όσο για το σοκολατάκι με το σουσάμι από τα mignardises, του προτείνω και δημόσια να το εξελίξει κάπως σε ένα κανονικό επιδόρπιο. Δεν ξέρω αλλά μου άφησε μια γεύση που με συγκίνησε και το θυμόμουν ακόμα και το πρωί της επομένης μέρας.