Το Quartier d’ Athènes, όπως θα θυμάστε ίσως, μας το σύστησε, τον περασμένο Φεβρουάριο, ο Τάσος Μητσελής κι αργότερα το είδαμε ανάμεσα στους 12 Best New Comers των FNL Best Bar Awards 2016. Από τότε πολλά άλλαξαν στο όμορφο αυτό μπιστρό/μπαρ και πρώτα από όλα, αφού αυτό αφορά τη στήλη μας, άλλαξε η λίστα κι ο μπαρτέντερ-δημιουργός της. Για το ταλέντο του Αλέξανδρου Γκικόπουλου στην τέχνη της mixology έχω εκφράσει το θαυμασμό μου και παλιότερα, οπότε δεν θα με επαναλάβω. Θα ήθελα, όμως, να εξηγήσω τι με ώθησε να φτάσω στο μπαρ περίπου μια ώρα πριν την παρουσίαση της λίστας, ώστε να έχω το χρόνο να συζητήσω μαζί του και να ακούσω όλες τις λεπτομέρειες, όχι απλώς για τον τρόπο που χτίζει τα κοκτέιλ του, δίνοντάς τους αυτή τη μοναδική, στιβαρή ταυτότητα (a.k.a. ευχάριστη αλκοολικότητα), που επιτρέπει σε όσους τα δοκιμάζουν να αναγνωρίζουν το στιλ που, ακόμα και με κλειστά μάτια, που λέει ο λόγος, αλλά και για το story που θα είχε να μου διηγηθεί, το οποίο πάντα λειτουργεί σαν ένας φαντασιακός καμβάς πάνω στον οποίο συνθέτει τις λίστες του, χωρίς να μας ζητάει, ευτυχώς να τον ακολουθήσουμε για να απολαύσουμε τα ποτά του.
Αυτή τη φορά το story αφηγείται το ταξίδι ενός τουρίστα στην
Αθήνα, ο οποίος, κουρασμένος όπως είναι, ξυπνάει τη δεύτερη μέρα του ταξιδιού
του, αλλά τη βιώνει ως πρώτη, πιστεύοντας πως όσα ονειρεύτηκε συνέβησαν
πραγματικά, σε ένα déjà vu.
Κι εδώ μου εξηγεί ο Γκικόπουλος για εκείνη την «καλώς εννοούμενη
ψυχεδέλεια», η οποία δεν συνδέεται με τη λήψη παραισθησιογόνων ουσιών, αλλά οδηγεί-καθώς
αντιλαμβάνομαι- στην ονειρώδη κατάσταση,
στην οποία περιέπεσε ο ταξιδιώτης του, εξαιτίας πολλών και διαφόρων ερεθισμάτων.
Δεν του το λέω, αλλά σκέφτομαι πως εκφράζει τις δύο αρχαίες ελληνικές λέξεις
ψυχή + δῆλος, που συνθέτουν την αγγλική* λέξη psychedelia και φανερώνουν μια
κατάσταση του μυαλού στην οποία αποκαλύπτεται η ψυχή, γίνεται φανερή.
Καθώς δοκιμάζω ήδη το πρώτο κοκτέιλ, συνειδητοποιώ πως τα ονόματα όλων τους αφηγούνται την ιστορία. Το κρατάω στο μυαλό μου, αλλά χαίρομαι που τίποτα δεν με υποχρεώνει να ακολουθήσω τη συλλογιστική της. Οι γεύσεις τους σίγουρα να έχουν να πουν περισσότερα από μια ιστορία.
Ενώ ξεκινώ, λοιπόν, με το the Motion After, The Motion Before, που διηγείται πως έχασε την αίσθηση του χρόνου ο ταξιδιώτης της ιστορίας μας, συνειδητοποιώ πως -με τα δεν ξέρω κι εγώ πόσα ρούμια από το Τρινιντάντ, από τη Τζαμάικα, από τα Μπαρμπάντος, με ανανά, από τη Γουιάνα, από τη Μαρτινίκα και με τα 157 βότανα που περιέχουν τα μοναστηριακά λικέρ που συμπληρώνουν το μείγμα και με τα τόσα του μπαχαρικά, το λάιμ, τη σοκολάτα και το μοσχοκάρυδο που έτριψε ο Αλεχάνδρο στο φινίρισμα- η απώλεια συνείδησης του χρόνου, μέσα σε αυτή την tikki κατάσταση, δεν θα πρέπει να είναι μια πολύ δύσκολη δουλειά. Στο σύνολο του είναι ήπια κι ευχάριστα γλυκό, με μια γλύκα που τονίζεται από το οινόπνευμα, χωρίς να λιγώνει.
Το δεύτερο, το Spinning Away, κινείται «με γρήγορες πεταλιές» στη λογική ενός sour, με το γαλλικό τζιν Citadelle από το Κονιάκ, με campari, ιρλανδέζικο ουίσκι, αγριοφράουλα, λικέρ γιούζου, λάιμ και μαστίχα να παντρεύονται όμορφα. Το The Broken Down Window, υπηρετεί ως όνομα μια εμμονή του Γκικόπουλου, να έχει πάντα κάτι που σπάει, για να ξορκίσει την τελειότητα του χώρου. Για μένα, βέβαια, το εν λόγω κοκτέιλ υπηρετεί την εμμονή μου στο Negroni, αφού είναι μια υπαινικτική παραλλαγή του, με γαλλικό τζιν από το Κονιάκ και παλιωμένο τζιν πάλι από το Κονιάκ, αλλά και ρούμι από τη Μαρτινίκα, πολλά και διαφορετικά βερμούτ κι άλλα τόσα, γοητευτικά μπίτερς. Οφείλω να ομολογήσω πως στο επόμενο, το Fragrance Connection, που «άνοιγε» με σαμπάνια και συνέχιζε με κονιάκ, λικέρ πορτοκάλι, φουντούκια μακαντάμια, τζίντζερ, μανταρίνι, λευκή τρούφα, μοσχοκάρυδο και μπίτερς ως λάτρης της σαμπάνιας, θεώρησα πως η παρουσία της δεν ήταν επαρκώς αισθητή, παρότι το σύνολο δεν μου ήταν αδιάφορο.
Το Give A Look At The Rock, όπου ο Γκικόπουλος προτείνει στον ταξιδιώτη να εξερευνήσει την πόλη μας-αναφορά στο βράχο της Ακρόπολης- το κοκτέιλ χτίζεται πάνω στο ούζο Άδολο, με βερμούτ, γαρύφαλλο κι αγγούρι που επιφέρουν μια παράξενη ισορροπία πάνω στις γλυκανισάτες νότες του ούζου κι ανοίγουν το δρόμο στους συνδυασμούς των υπολοίπων υλικών: Σιρόπι ακακίας (Giffard Gomme/ sirop de gomme d`acacia) πουρέ λευκόσαρκου ροδάκινου, λικέρ ανανά (Giffard Ananas des Caraibes). Στο Individuality, που είναι στην ουσία ένα σοβαρό punch, το κοκτέιλ χτίζεται πάνω στο ρούμι και πάλι, αλλά αυτή τη φορά το πορτοκάλι, η ελαφρώς καπνιστή πάπρικα και το πιπέρι Σιτσουάν, βοηθάνε να δέσει ο ανανάς με το «σπιτικό» λικέρ βύσσινου, το ρόδι (grenadine) και τα σμέουρα. Το μονοπάτι του Fearless Path, οδηγεί στο ουίσκι, και είναι γλυκό γιατί μας πάει στην Ιρλανδία και στο Κεντάκι, εκφράζεται με μια γλυκιά παιδικότητα: με δάκρυα, με αμύγδαλο, με coco pops, βανίλια και καφέ, όλα εκείνα τα στοιχεία που μας κάνουν ατρόμητους, όταν γινόμαστε και πάλι παιδιά. Το όγδοο και τελευταίο κοκτέιλ της λίστας, αυτό που αγάπησα- μετά το The Broken Down Window, φυσικά- αποκαλείται «Light is the Enemy», αναφορά στους πότες της νύχτας, που δεν θέλουν να ξημερώσει. Έχει ως βάση την τεκίλα, η οποία συνδυάζεται με ρούμι από την Μαρτινίκα, με Campari, κεράσια με μαρασκίνο (Dark Morello Cherries), παπαρούνα, τσίλι, πουρέ ανανά και φινίρεται με φρεσκοτριμμένη τόνκα, η οποία σε ακολουθεί κι όταν φανεί το πρώτο φως.
Φεύγοντας σκεφτόμουν πως λυπάμαι μεν που ο Αλέχαντρο δεν θα είναι πίσω από την μπάρα, αλλά χαίρομαι που γνώρισα την Βίβιαν Παπαϊωάννου και τον Αρμάντο Σίλβα (σύμφωνα με το Facebook), τους δυο εξαιρετικά ευγενείς μπαρτέντερ που φαίνονται έτοιμοι να «υπηρετήσουν» το ταξίδι της ψυχεδέλειας, με τη δέουσα προσήλωση στο χάρτη του δημιουργού της.
Παλαιών Πατρών Γερμανού 7 (Πλατεία Αγίων Θεοδώρων), Αθήνα-κέντρο Σταδίου, τηλ: 2155003850
*Το «ψυχεδέλεια» είναι αντιδάνειο από τα αγγλικά