Ήθελα χρόνια να προγραμματίσω μια εκδρομή εκεί αλλά πάντα
κάτι τύχαινε και δεν μου έβγαινε. Αυτή την φορά όμως το σύμπαν συνωμότησε ώστε
να έρθουν όλα βολικά. Η αφορμή ήρθε με την πρόσκληση από το πανέμορφο και
γραφικό Monopatia Resort,
στα Άνω Πεδινά -για το οποίο θα σας πω αναλυτικά παρακάτω- και συμπληρώθηκε με
την προσφορά μιας εντυπωσιακής Mercedes CLA !
Μπορεί το σπορ αυτοκίνητο να μην είναι το ιδανικό για ορεινές διαδρομές και
κακοτράχαλους δρόμους, μας πήγε όμως με ασφάλεια, ταχύτητα και στιλ εκεί. Και
μπορεί η διαδρομή να είναι μακριά (υπολογίστε περίπου πεντέμισι ώρες από Αθήνα)
και η εθνική οδός Κορίνθου-Πατρών και Αντιρρίου-Ιωαννίνων να μην είναι στην
καλύτερη κατάσταση, όμως το οδικό δίκτυο μεταξύ των διαφόρων χωριών εκεί είναι
μια χαρά και τελικά ευχαριστήθηκα την οδήγηση της CLA.
Αν πάτε και εσείς με αυτοκίνητο από Αθήνα, το ιδανικό είναι να ξεκινήσετε κατά τις 11 το πρωί, έτσι θα έχετε την ευκαιρία να σταματήσετε για μεσημεριανό στο γραφικό, παραλιακό Μενίδι της Άρτας. Εκεί, πάνω στην θάλασσα, έχει μερικές ταβέρνες-διαμαντάκια. Εμείς σταματήσαμε στην «Βουλιαγμένη» (πρώτη στα αριστερά), αλλά έγκυρες πηγές μου είπαν πολύ καλά λόγια και την τελευταία από την άλλη μεριά. Τι το ιδιαίτερο έχουν οι ταβέρνες αυτές; Τις γαρίδες του Αμβρακικού! Μιλάμε για απίθανη νοστιμιά και τιμές που κάνουν κάθε Αθηναίο να χαμογελά με την ευχάριστη έκπληξη! Εμείς δοκιμάσαμε μια πιατέλα με καμιά εικοσαριά μεγάλες, ολόφρεσκες και τέλεια τηγανισμένες γαρίδες, ένα μεγάλο, φρέσκο καλαμάρι όνειρο, πατάτες, χόρτα και μια χωριάτικη και πληρώσαμε €40!
Από εκεί τα Ιωάννινα είναι καμιά ώρα και η διαδρομή λίγα χιλιόμετρα πριν την πόλη γίνεται πραγματικά υπέροχη. Στην συνέχεια, τα Άνω Πεδινά απέχουν 35-40 λεπτά το πολύ. Από την στιγμή που ανεβαίνεις στο βουνό και μπαίνεις στο σύμπλεγμα των χωριών που αποτελούν τα Ζαγοροχώρια, μεταφέρεσαι σε ένα τοπίο με σπάνια ομορφιά, όπου η αυστηρότητα της πέτρας και των βράχων συνδυάζεται με οργιώδη βλάστηση, ποταμάκια, γεφύρια και κάποια από τα πιο καλοδιατηρημένα χωριά που μπορεί να βρει κανείς στην Ελλάδα. Οδηγώντας και παρατηρώντας τα Ζαγοροχώρια, δεν μπορεί να μην σκεφτεί κανείς ότι ο ορεινός τουρισμός στην Ελλάδα θα είχε εντελώς διαφορετική πορεία αν τα ελληνικά χωριά διατηρούσαν έστω και ένα 50% από την παραδοσιακή αρχιτεκτονική και γοητεία τους.
Η στιγμή που μπαίνεις στην περιοχή των Ζαγοροχωριών σημαδεύεται από τα πρώτα πέτρινα χτίσματα με τις χαρακτηριστικές σκεπές από γκρίζα πλάκα. Μέχρι και το βενζινάδικο εκεί είναι πέτρινο! Τα Άνω Πεδινά είναι πλέον καμιά δεκαριά χιλιόμετρα μακριά. Μπαίνοντας στο χωριό που αναπτύσσεται σε ένα σύμπλεγμα λόφων που ατενίζει την πεδιάδα, ταμπέλες μας οδηγούν στην γειτονιά του Monopatia Resort. Και δεν μιλάω τυχαία για γειτονιά. Αυτό ακριβώς είναι το συγκεκριμένο ξενοδοχείο, μια παραδοσιακή γειτονιά του χωριού από αναπαλαιωμένα, με μοναδικό γούστο, σπίτια και αρχοντικά του χωριού. Το πρώτο στεγάζει την ρεσεψιόν και μερικά δίκλινα δωμάτια, το διπλανό το –απίθανο- εστιατόριο, το μπαρ και τον χώρο του πρωινού και του καθιστικού και τα υπόλοιπα τις σουίτες, τα studioκαι τα υπόλοιπα δωμάτια!
Το Monopatia Resort αποτελεί υπόδειγμα του πως πρέπει να στήνεται ένα παραδοσιακό ξενοδοχείο πολυτελείας σε ένα ορεινό χωριό. Απόλυτα ενσωματωμένο στην αρχιτεκτονική του τόπου, προσφέρει κάθε άνεση, προσοχή στην λεπτομέρεια, αλλά και μια λιτή αισθητική και διακόσμηση που ταιριάζει άψογα με την δωρικότητα της περιοχής και των χωριών της. Όμως δεν είναι μόνο ο χώρος που το κάνει μοναδικό, ούτε και η ζεστασιά και η ποιότητα του σέρβις του, είναι και η γαστρονομία!
Μπαίνοντας στο μικρό εστιατόριο, το βλέμμα πέφτει στο
φροντισμένο κελάρι με τα κρασιά που έχει επιλέξει η οινοχόος Μαρία Κατσούλη και
οι προσδοκίες για κάτι ιδιαίτερο εκτινάσσονται. Και δεν διαψεύδονται καθώς
αρχίζουν να καταφτάνουν τα πιάτα του μενού της ημέρας. Η κυρία Χρυσάνθη
μαθήτευσε δίπλα στον Βασίλη Παπαρούνα (τον θυμάστε από το αθηναϊκό Συμπόσιο;)
που έχει στήσει την κουζίνα εδώ. Έχει όμως χέρι και η ίδια! Το ότι εδώ δοκίμασα
την ωραιότερο χορτόπιτα που έχω φάει (προφανώς με φύλλο ανοιγμένο στο χέρι)
ίσως και να ήταν αναμενόμενο με βάση την ιστορία και την γευστική κληρονομιά
της περιοχής. Αυτό που δεν περίμενα όμως ήταν το αλάνθαστο, ιδανικά χυλωμένο
και βρασμένο ριζότο με μανιτάρια μαζεμένα το ίδιο πρωί! Ένα πιάτο που
ακτινοβολούσε αρώματα και βαθιά νοστιμιά. Από εκεί και πέρα, το μελωμένο
αγριογούρουνο με την πυκνή σάλτσα ντομάτας και τον υποδειγματικό τραχανά, τα
τρυφερά και νόστιμα αρνίσια παϊδάκια, αλλά και τα τραγανά άγρια σπαράγγια ήταν
η αναμενόμενη συνέχεια ενός πρώτου δείπνου που τελικά αποδείχθηκε το καλύτερο
όλων στην περιοχή!
Οι επόμενες μέρες κύλησαν με εκδρομές, βόλτες και απολαυστικό φαγητό. Ξεκίναγαν άλλωστε με πίτες, χειροποίητες μαρμελάδες, ωραία ψωμιά, τυριά και αλλαντικά που αποτελούσαν το πρωινό του ξενοδοχείου μας. Ξεκινήσαμε από το γειτονικό Μονοδένδρι, έναν υπέροχο παραδοσιακό οικισμό με θέα στο εντυπωσιακό φαράγγι του Βίκου. Ένα φαράγγι με ρεκόρ Guiness καθώς συνδυάζει το πολύ μικρό πλάτος (1100 μέτρα) με βάθος που ξεπερνά τα 900! Όσοι αγαπάτε την πεζοπορία και τις εξερευνήσεις, στην ευρύτερη περιοχή θα βρείτε τον παράδεισό σας. Εγώ πάλι που αγαπώ περισσότερο τις πίτες και τα μανιτάρια βρήκα εδώ έναν άλλο παράδεισο και απόλαυσα ωραίες γεύσεις σχεδόν παντού σε ένα ομολογουμένως μαγευτικό σκηνικό. Φεύγοντας από Μονοδένδρι, στα σύνορα με τη γειτονική Βίτσα έχει βρεθεί ο αρχαιότερος οικισμός της Ηπείρου. Ενώ και η ίδια η Βίτσα είναι ένα όμορφο χωριό με καλοδιατηρημένα αρχοντικά και τον ναό της Παναγιάς που χτίστηκε κάπου μεταξύ 16ου και 17ου αιώνα.
Η Βίτσα έχει όμως και και μια από τις καλύτερες ταβέρνες-εστιατόρια της περιοχής: το «Κανέλα & Γαρύφαλλο». Ο ιδιοκτήτης και σεφ –και περιβαλλοντολόγος- Βασίλης Κατσούπας έχει οικογενειακή παράδοση στο φαγητό μια και η οικογένειά του είχε την ιστορική «Θράκα» στην Φωκίωνος Νέγρη. Ο ίδιος αφού πέρασε μερικά χρόνια και στον Καναδά, επέστρεψε Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στη Βίτσα όπου ασχολείται με τα μανιτάρια (μεταξύ άλλων καλλιεργεί και δενδρομανίταρα–πιο γνωστά ως σιτάκε-) και όπου άνοιξε και το εστιατόριό του που ειδικεύεται επίσης στα μανιτάρια! Καλοφτιαγμένη, πληθωρική κουζίνα με γήινες, εκφραστικές γεύσεις όπως η πλούσια τάρτα με βασιλομανίταρα, καραμελωμένα κρεμμύδια και κατσικίσιο τυρί ή η χοιρινή κρασάτη μπριζόλα με σιτάκε. Πέρα από τα ωραία πιάτα όμως, υπάρχει και μια μικρή αλλά αξιόλογη λίστα κρασιών και χειροποίητα λικέρ. Δοκιμάστε το εκπληκτικό λικέρ από μανιτάρια κανθαρέλλες και θα με θυμηθείτε!
Οι βόλτες και οι περιηγήσεις στην περιοχή συνεχίστηκαν. Το ένα ωραίο χωριό διαδεχόταν το άλλο, το τοπίο συναρπαστικό, τα γεφύρια μοναδικά. Πιστέψτε με, μερικές μέρες στα Ζαγοροχώρια τις οφείλετε στον εαυτό σας. Μην αφήσετε τις 5-6 ώρες οδήγησης να σας εμποδίσουν, άλλωστε υπάρχει και η λύση να φτάσετε αεροπορικά μέχρι τα Ιωάννινα και να νοικιάσετε αυτοκίνητο από εκεί. Τώρα, είναι ιδανική εποχή για να τα επισκεφθείτε αν και κάθε εποχή έχει την δική της γοητεία εδώ πάνω!
