Να εξηγηθώ όμως καλύτερα: Οι Ευρωπαίοι εισήγαγαν στην Ιαπωνία τα breadcrumbs (τα ψιλοτριμμένα ψίχουλα ξερού ψωμιού ή τρίμμα φρυγανιάς), αλλά και το κουρκούτι. Τα breadcrumbs εξελίχθηκαν σε panko, ενώ το κουρκούτι (ο αλευρένιος χυλός) που χρησιμοποιούσαν οι Πορτογάλοι για να τηγανίσουν ψάρια και λαχανικά, κατά την περίοδο νηστείας (Quatuor Tempora), μετονομάστηκε tempura.
H γιαπωνέζικη τεμπούρα διαφέρει αρκετά από το κουρκούτι, όπως το αντιλαμβανόμαστε στη Δύση, ανεξάρτητα από το διογκωτικό που θα επιλέξουμε να χρησιμοποιήσουμε (σόδα, αβγό, baking powder, μπίρα, μαγιά κλπ). Η διαφορά τους έγκειται κυρίως στην υφή, στο πάχος επικάλυψης και στην τραγανότητα. Το κουρκούτι είναι στην πραγματικότητα σαν μια πολύ αραιή ζύμη, ενώ η τεμπούρα είναι ένα πυκνό αλευρόνερο. Για την παρασκευή της συνήθως χρησιμοποιείται ένα ελαφρύ αλεύρι, που αναμειγνύεται ελάχιστα με παγωμένο νερό, χωρίς καν να διαλυθεί εντελώς, (η ανάμιξη γίνεται με chopsticks). H ελαφριά ανάμειξη, το παγωμένο νερό (ή σόδα) και το γεγονός ότι το μείγμα παρασκευάζεται την τελευταία στιγμή, έχουν σαν αποτέλεσμα να μην απελευθερωθεί η γλουτένη του άλευρου και να μη δημιουργηθεί ζύμη. Έτσι η τεμπούρα όταν τηγανίζεται μετατρέπεται σε μια πολύ ελαφριά, δαντελένια και πολύ τραγανή επικάλυψη, που προστατεύει μεν το υλικό που «ντύνει», χωρίς όμως να το βαραίνει. Αυτός είναι ίσως ο κύριος λόγος που κερδίζει συνεχώς έδαφος στις δυτικές κουζίνες.
Τεμπούρα βρίσκουμε πλέον, έτοιμη προς χρήση, και στα μεγάλα supermarkets, στα ράφια με τα ασιατικά προϊόντα.