H κρέμα γάλακτος δεν ανήκε στις πρώτες ύλες που χρησιμοποιούσε παραδοσιακά η ελληνική κουζίνα. Όταν μας ήρθε σαν στοιχείο της αξιοθαύμαστης -εκείνη την εποχή- γαλλικής κουζίνας, την υπερκαταναλώσαμε χρησιμοποιώντας τη χωρίς μέτρο, όχι μόνο στις συνταγές που προβλέπονταν, αλλά σχεδόν οπουδήποτε. Έκτοτε αφ’ ενός η γαλλική κουζίνα έχασε κάτι από την αίγλη της, όταν άλλες κουζίνες έγιναν της μόδας, αφ’ ετέρου ενοχοποιήθηκε λόγω των λιπαρών της. Εξ άλλου είναι βέβαιο, ότι όταν κάτι χρησιμοποιείται εκτός του μέτρου που του αναλογεί, επέρχεται κορεσμός, όπου για να αποκατασταθεί η ισορροπία φτάνουμε στον αντίποδα, με αποτέλεσμα η κρέμα γάλακτος σχεδόν να έχει αφοριστεί και τα πιάτα, όπου δικαίως τη ζητούσαν, άρχισαν να περνούν στα αζήτητα. Αυτό όμως που πραγματικά κινεί το ενδιαφέρον και στάθηκε αφορμή για αυτό το άρθρο είναι ότι παρόλη τη ζήτηση τις εποχές της δόξας της, στην Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε σχεδόν αποκλειστικά μόνο στη μορφή της ρευστής κρέμας-με αποτέλεσμα να «σουπιάζουν» και να «κόβουν» παρασκευές που απαιτούσαν double -heavy- cream, βελούδινη creme fraiche epaisse, βουτυράτη clotted cream ή ξινούτσικη sour cream.
Αν και η βάση είναι η ίδια, αυτές οι κρέμες διαφέρουν σημαντικά μεταξύ τους, ως προς την περιεκτικότητα σε λιπαρά, την πυκνότητα και τη γεύση και κατά συνέπεια και τη χρήση τους. Σήμερα σχεδόν όλες αυτές τις μορφές μπορούμε να τις βρούμε στο εμπόριο στα καλά super market και στα delicatessen. Μπορούμε ακόμη, αν θέλουμε, με αναζήτηση στο διαδίκτυο και ελάχιστη προετοιμασία να τις φτιάξουμε στο σπίτι, έχοντας σαν βάση μια απλή κρέμα γάλακτος.
Ενδεικτικά μπορείτε να τις βρείτε στα σούπερ μάρκετ: Μπαλάσκας, Αφροδίτης 39 στο Π.Φάληρο, Θανόπουλος, Ελαιών 38 στη Ν.Κηφισιά.