Πάνε δεκαπέντε χρόνια από τότε που έβαλε το Privilege μια άνω-όπως φάνηκε στη συνέχεια-τελεία, ρίχνοντας αυλαία σε μια ολόκληρη εποχή. Κι αυτό γιατί δεν ήταν ότι είχε μόνο πρωτοκαθεδρία για μια οχταετία στην αθηναϊκή νύχτα, αλλά επανατροφοδότησε με την αισθητική και τις απίθανες μουσικές του τη πίστα της πρωτεύουσας, με ένα νέο μοντέλο διασκέδασης στο clubbing που θα αντικαθιστούσε τη μαζικότητα με το ακριβοθώρητο, το λαϊκίστικο χύμα με το upper class ποιοτικό. Το Privilege ήταν και συνεχίζει να είναι από τότε που πάτησε το restart, ο Βασίλης Τσιλιχρήστος. Ακόμα και τις προάλλες που τον είδα κάποια στιγμή να εμφανίζεται στο νέο του μαγαζί που βρίσκεται σε μια απίθανη ταράτσα στο Γκάζι με θέα τα φουγάρα της Τεχνόπολης και την Ακρόπολη, αισθάνθηκα ότι έτσι ξαφνικά γέμισε με τον ίσκιο του τον χώρο. Βέβαια το Privilege στη νέα εποχή του, μοιάζει να είναι αρκετά διαφορετικό σε σχέση με το παρελθόν. Όχι ότι περίμενα από τον Τσιλιχρήστο να κάνει απλώς μια ρέπλικα. Είναι αρκετά οξυδερκής και δεν θα επαναλάμβανε ελαφρά τη καρδία μια πιο κλασική δεν γίνεται, πλην όμως ξαναζεσταμένη συνταγή. Οπότε τι εστί τελικά το Privilege του 2019; Και που το πάει;
Η απάντηση είναι απλή: ένα υψηλών προδιαγραφών restaurant club. Με αυτή τη σειρά και μάλιστα με μια ίσως παραπανίσια έμφαση στο γαστρονομικό κομμάτι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υστερούν στα υπόλοιπο παζλ. Απεναντίας, θα έλεγα. Η μπάρα έχει τη βαριά υπογραφή του κορυφαίου κυπριακού μπαρ Lost +Found, το οποίο φιγουράρει στη λίστα με τα πενήντα καλύτερα του κόσμου. Δεν έχουμε ξαναδεί στο κέντρο ένα τόσο καλοζυγισμένο πρότζεκτ που να συνδυάζει κουζίνα σε αυτό το επίπεδο, κοκτέιλ φτιαγμένα από μια dream team και τη στόφα ενός club με αυτή την παρακαταθήκη. Αν βάλω στην εξίσωση και την σαγηνευτική θέα στην Ακρόπολη που όσες φορές και να την έχεις δει σου κλέβει το βλέμμα, θα έλεγα ότι Privilege έχει όλα τα φόντα να γίνει πανελλαδικής εμβέλειας. Αυτό μένει να το δούμε. Περνώντας στο φαγητό, έχουμε ξαναγράψει ότι την γευστική επιμέλεια έχει αναλάβει ο πολύ ταλαντούχος, σεφ και συνιδιοκτήτης του Simul, Νίκος Θωμάς και στη κουζίνα βρίσκεται ένας παλιός συνεργάτης του Βασίλη Τσιλιχρήστου, ο Κώστας Τερζούδης. Είχε θητεύσει παλιότερα στο Villa Mercedes και είναι αρκετά έμπειρος για να διαχειριστεί την εκτέλεση ενός μενού, το οποίο παρά τον ανεπιτήδευτο χαρακτήρα του έχει αρκετή δουλειά και ραμμένη λεπτομέρεια στα πιάτα. Κάπου εδώ θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω ότι στο νέο σχήμα του Privilege συμμετέχει και ο Μανώλης Πλατής, παίζοντας έναν καθοριστικό ρόλο στο προφίλ του εστιατορίου και όχι μόνο.
Εκείνο το βράδυ, πρέπει να ήταν ή το πρώτο ή το δεύτερο μετά τη πρεμιέρα, δοκιμάσαμε αρκετά πιάτα κι ενώ ξέρω καλά τη φλέβα που έχει ο Νίκος Θωμάς στη μαγειρική, με εξέπληξε για ακόμη μια φορά με τις ωραιότατες ιδέες, τις προσεγμένες εκτελέσεις, τις γοητευτικές παρουσιάσεις και τη νοστιμιά που κρύβουν τα πιάτα του. Η κουζίνα πατάει γερά και με τα δυο πόδια στο μοντέρνο ευρωπαϊκό comfort που έχει όμως και μια μικρή δόση από μπιστρονομία, τόση ώστε να δίνει αυτό το κάτι παραπάνω στο τελικό αποτέλεσμα. Δεν θα πω ότι είναι αψεγάδιαστο. Πως θα μπορούσε άλλωστε από τη πρώτη εβδομάδα; Θα πω εντούτοις ότι κρύβει ορισμένα πολύ δυνατά στιγμιότυπα τα οποία δείχνουν τη δυναμική. Θα αναφέρω μόνο τρία-τέσσερα ενδεικτικά πιάτα που με κέρδισαν και προσεχώς θα επανέλθουμε με αναλυτική κριτική. Το ένα είναι το εξαιρετικά εκφραστικό μοσχαρίσιο ταρτάρ με τηγανητό αυγό ορτυκιού. Υπέροχα κομμένο και βαθιά νόστιμο το κρέας σου άφηνε στο στόμα μια επίγευση-άλλο πράγμα! Το δεύτερο πιάτο που είπα «εδώ είμαστε» ήταν τα χειροποίητα νιόκι πατάτας που είχαν δέσει πολύ αρμονικά με ένα υπέροχο πέστο λαχανίδας, αμύγδαλα ξινομυζήθρα και τζελ λεμονιού. Τα ριγκατόνι με μοσχαρίσια ουρά και μπεσαμέλ αξίζουν τα εύσημα για την πλουσιότατη γεύση τους, ενώ πριν καν πάρεις ακόμη τη πρώτη πιρουνιά ενεργοποιούν τους σιελογόνους αδένες άμα τη εμφάνιση. Η σκορπίνα έρχεται ζουμερή και πολλά υποσχόμενη με το που θα τη δείτε να «κάνει πασαρέλα» στο τραπέζι με διχρωμία. Στο μισό φιλέτο του ψαριού απλώνουν τσιμιτσούρι και στο άλλο μισό σάλτσα πάπρικας, ενώ τα χόρτα με το λαδολέμονο αχινού τα βρήκα εξίσου άψογα. Όμορφο χύλωμα είχε και η fregola sarda που συνοδεύει τον αστακό. Αυτό, ναι, είναι ένα εκλεπτυσμένο comfort που δε γίνεται να σε αφήσει αδιάφορο. Από το κρεατοφαγικό section, τέλος, μεταξύ φιλέτου και rib eye ψηφίζω το δεύτερο. Μην υποτιμήσετε όμως τον βουτυράτο πουρέ πατάτας που τα συνοδεύει γιατί του αξίζει να τον πάρεις μπροστά σου και έτσι εθιστικός όπως είναι, να του δώσεις να καταλάβει.
Βουτάδων 6, Γκάζι τηλ. 2289 200000