Το La Pantera Negra έχει μια ζωντάνια και έναν urban χαρακτήρα που σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή, έτσι όπως κουζίνα, μπάρα και τραπέζια μπλέκονται αρμονικά και εκρηκτικά. Είναι ένα εστιατόριο που απηχεί την προσωπικότητα του δημιουργού του και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Από τις αφίσες και τα αντικείμενα, μέχρι τα υπέροχα πιάτα που έχει σχεδιάσει ο ίδιος μαζί με την εικαστικό-κεραμίστρια Δέσποινα Ξενάκη, όλα εδώ είναι μελετημένα αλλά και χαλαρά.
Μπορεί κανείς να προβληματιστεί για την επιλογή της περιοχής –Πλάκα- ή για τις τσιμπημένες τιμές δεδομένου του μπιστρό χαρακτήρα του μαγαζιού. Ομολογώ ότι προσωπικά έχω προβληματιστεί και για τα δύο, ωστόσο το συνολικό «προϊόν» La Pantera Negra είναι αναμφίβολα δυνατό και η ποιότητα των πιάτων, αλλά και οι ακριβές πρώτες ύλες δικαιολογούν τις τιμές. Όμως το εστιατόριο έχει ένα ακόμη ατού, το σέρβις του. Δεν είναι καθόλου δεδομένο, στην Αθήνα, να βρεις μια τόσο ενημερωμένη και μετρημένη ομάδα σέρβις.
Η κουζίνα του Δημήτρη Κατριβέση έχει δύναμη, αυθεντικότητα, δημιουργικότητα. Καταφέρνει να συνδυάσει την comfort αίσθηση, τη βαθιά γεύση, τα πλούσια αρώματα με τη φινέτσα. Έχει τεχνική, δεν φοβάται τις εντάσεις που χαρακτηρίζουν άλλωστε και την περουβιανή κουζίνα. Στο μενού του υπάρχουν πιάτα εξαιρετικά που σε προκαλούν να τα ονειρεύεσαι και να ανυπομονείς να τα ξαναγευτείς όπως αυτό το εκπληκτικό χυλωμένο ρύζι (λέγε με ριζότο περίπου) με βοδινή ουρά, κατσικίσιο τυρί, gravy και σόγια που είναι από τα νοστιμότερα πιάτα που μπορεί να δοκιμάσει κανείς στην πόλη. Και δεν είναι μόνο αυτό. Ο αχινός με αβγοτάραχο σε σος ajo bianco (ξαδελφάκι του γκασπάτσο με λευκό σκόρδο) με φυστίκι, που σερβίρεται σε ένα μπολ από πάγο, είναι ένα πιάτο που συνδυάζει την εκφραστικότητα και τις καθαρές γεύσεις με τη φινέτσα. Το τιραντίτο από καπνιστό τόνο με παγωτό ουασάμπι, κρέμα από αμύγδαλα, αβγοτάραχο, γάλα τίγρη (η κλασική περουβιανή μαρινάδα του σεβίτσε με λάιμ, τσίλι, κρεμμύδι, αλατοπίπερο και λίγο ζωμό ψαριού) και μυρωδικά είναι ένα απολαυστικό, πολυεπίπεδο πιάτο. Αλλά και πιο απλά πιάτα όπως τα φρέσκα στρείδια σε γάλα τίγρη και μάνγκο ή τα τηγανισμένα bao είναι πιάτα που με κάνουν να ανυπομονώ για το επόμενο δείπνο μου στο La Pantera Negra. Μαζί τους μια σειρά από πολύ καλά πιάτα όπως τα διάφορα σεβίτσε, τα κλασικά αντικούτσο ή το φίνο λαβράκι στον ατμό μέσα σε φύλλο μπανανιάς με σος από aji Amarillo (κίτρινη περουβιανή πιπεριά) και κόλιανδρο. Υπάρχουν βέβαια και ορισμένες αστοχίες που δεν επιτρέπουν –ακόμη- στο εστιατόριο να κατακτήσει το επόμενο βαθμολογικό σκαλοπάτι. Παράδειγμα; Το σεβίτσε με το γάλα καρύδας που πνίγεται από την ένταση της καρύδας. Αλλά και το –αναμφίβολα νόστιμο- τηγανιτό bao με χαβιάρι, σκόνη αβγοτάραχο και καπνιστό βούτυρο –που λόγω χαβιαριού δικαιολογημένα κοστίζει €10- είναι ιδιαίτερα αμήχανο καθώς αυτό που τελικά γεύεται κανείς είναι μόνο …το καπνιστό βούτυρο.
Θα μπορούσα να συνεχίσω απαριθμώντας ή μάλλον αναπολώντας πιάτα αλλά θα σταματήσω εδώ γιατί, παρά το χθεσινό γαστρονομικό όργιο στο FNL event στο Dry & Raw του Δρακούλη, έχω ήδη αρχίσει να πεινάω! Δυο πραγματάκια μόνο πριν κλείσω. Πρώτον, πρέπει να δοκιμάσετε το τηγανιτό κινέζικο ψωμάκι με σοκολάτα και dulce de leche, είναι –ας πούμε ποιητική αδεία- το απόλυτο ντόνατ! Δεύτερον, αυτές τις μέρες περιμένουν μια δική τους εισαγωγή από ισπανικά κρασιά που θα δώσουν έξτρα ενδιαφέρον στην –απλά- συμπαθητική λίστα κρασιών.