Το Παγκράτι ήταν ανέκαθεν μια γειτονιά στην Αθήνα που είχε τον κόσμο της. Και αν κρατήσω πατημένο για αρκετή ώρα το rewind, είχε και μια παλιά αίγλη από εκείνες που σπάνια συναντούσες σε γειτονιές της Αθήνας. Αρκεί να βάλετε μόνο τις προσωπικότητες που πέρασαν κάποτε από τα τραπέζια του Μαγεμένου Αυλού, του Καραβίτη, του Βυρίνη, του Λέντζου με τον θρυλικό φραπέ, του Αερόστατου, και θα καταλάβετε ότι το Παγκράτι έζησε για πολλά χρόνια ένδοξες στιγμές. Στο κατώφλι του 2000 η άλλοτε κραταιά Υμηττού μεταμορφώθηκε σε μια πιάτσα από άθλια καφέ που άλλαζαν προς το χειρότερο την εικόνα της περιοχής. Η Χρεμωνίδου ερήμωνε. Αργότερα και το Village Center. Μια αλυσιδωτή αντίδραση που έφερε την παρακμή και όπως ήταν φυσικό μια φοβερή θαμπάδα στην εικόνα του.
Οι γκουρμέ το γνώριζαν μόνο για τη σπουδαία Σπονδή με τα δυο αστέρια Michelin που ήταν και παραμένει υπεραρκετή για να υπάρχει καρφιτσωμένο ως το σημαντικότερο σημαιάκι στο γαστρονομικό ψηφιδωτό της πρωτεύουσας. Oι υπόλοιποι μοιραζόνταν ανάμεσα στο Ciao Italia για μεταμεσονύκτια πίτσα και κρουασάν, άντε και στο Colibri. Όταν άνοιξε το Chelsea και το Μαύρο Πρόβατο του Press Cafe άρχισαν ξαφνικά να συρρέουν στο Παγκράτι άνθρωποι από όλη την Αθήνα. Η μαγιά για την αναγέννηση-έστω μετά κόπων και βασάνων-είχε ήδη μπει. Τη στιγμή που μιλάμε η γειτονιά ζει μια νέα άνθηση και έχει γίνει ξανά ένας από τους βασικούς πόλους έλξης για downtown έξοδο με επίκεντρο τόσο το φαγητό όσο όμως και το ποτό. Πλέον το πεδίο έχει από πανέμορφα εστιατόρια που εμπνέονται από το κίνημα της μπιστρονομίας και all day μαγαζιά με προσεγμένο comfort food, μέχρι ενδιαφέροντα ιταλικά, πολύ καλό street food και σουβλάκι, new age καφενειομεζεδοπωλεία, όμορφες ταβέρνες και μπαρ που σερβίρουν speciality καφέ και ευπρεπή κοκτέιλ.
Το πιο καινούργιο μαγαζί που έστρεψε τα βλέμματα πολλών προς Παγκράτι μεριά είναι η πανέμορφο και στιλάτη τζιν-τονερία Frater & Soror, που δημιούργησαν ο Λευτέρης Γεωργόπουλος και ο Θάνος Τσουνάκας μαζί με τον Μανώλη Λυκιαρδόπουλο και τον Γιώργο Γιγή, στην οδό Αμύντα. Η απλή, καθημερινή κάρτα της «αδελφότητας» είναι μικρή, αλλά γεμάτη έξυπνες προτάσεις, με πολλές αναφορές στο σύγχρονο αμερικάνικο street food, εστιάζοντας ταυτόχρονα και στην τάση της μπιστρονομίας. Απρόσμενα λεπτή και νόστιμη η σούπα παρμεζάνας του Δήμου Μπαλόπουλου με τραχανά, αλλά και το μοσχαρίσιο ταρτάρ εν είδει αποδομημένου λαχανοντολμά, με βελούδινο κι οριακά αιχμηρό αυγολέμονο είναι από τα πιάτα που σε κάνουν να επιστρέψεις. Σε πιο γαστρονομικό ρυθμό κινείται το speakeasy Φ.Β.Κ στο υπόγειο του Frater & Soror, με τον Μπαλόπουλο να δημιουργεί μια ιδιοσυγκρασιακή fine dining κουζίνα που αντλεί έμπνευση από τα παρισινά high end μπιστρό, όπως το Le Chateaubriand.
Λίγο πιο πάνω στην Αρχελάου υπάρχει το Walla Walla, που άνοιξε λίγο πριν την εκπνοή του 2018 με σεφ τον Κώστα Τσίγκα, αλλά πλέον το managment του εστιατορίου έχει περάσει στον Νικηφόρο Κεχαγιαδάκη και στην ομάδα του βραβευμένου με δυο αστέρια FNL, Aleria. Αυτό σημαίνει ότι ο Γκίκας Ξενάκης ανανέωσε ριζικά την κουζίνα του εστιατορίου που έχει a propos μια μεγάλη αδυναμία στο κρασί, με ένα comfort food υψηλού επιπέδου που ισορροπεί ανάμεσα στο ρουστίκ και στο έντεχνο. Με φοβερή ισορροπία. Δοκιμάστε την θαυμάσια κοτόπιτα του Ξενάκη με γραβιέρα ωρίμανσης και άγρια βότανα και τα χοιρινά μάγουλα Bourguignon με βελούδινο πουρέ πατάτας, εσαλότ και μπέικον που καίνε δικαίως καρδιές.
Στο
τεραίν, τώρα, του bistronomy κινούνται και ο
Δημήτρης Ζύμπα μαζί με τον Νίκο Βοριά, στο γουστόζικο Alficon. Έχουν δημιουργικές ανησυχίες, ωραίες ιδέες και μια συγκινητική επιμονή να πετύχουν το δύσκολο στοίχημα που έβαλαν, ανοίγοντας ένα
μαγαζί με γκουρμέ ταυτότητα και διεθνείς προσλαμβάνουσες, χωρίς αυτό να
σημαίνει ότι αφήνουν την Ελλάδα έξω από το παιχνίδι. Στο ανοιξιάτικο μενού
φιγουράρει μεταξύ άλλων ένας γιαουρτοταβάς με μοσχαρίσια γλυκάδια και ρύζι μαζί με ένα ναξιώτικο
κατσικάκι με φάβα πουρέ και πορτοκάλι.
Από την Νάξο έρχονται ως επί το πλείστον και τα προϊόντα που μαγειρεύονται με φροντίδα από τον Δημήτρη Βλάχο στο Musique Cafe & More, επί της πλατείας Προσκόπων, σε ένα all day μενού με χαλαρό προφίλ και αρκετή νοστιμιά που ποντάρει στην πολύ καλή πρώτη ύλη από το νησί. Έχει όμως και ωραία ενέργεια. Στο Tre Sorelle, τώρα, πάλι στην ίδια ακτίνα της πλατείας, τσιμπολογάμε νόστιμη πίτσα με λεπτή ζύμη και ενδιαφέροντα topping παρέα με Negroni και Paloma, ενώ ο Δημήτρης Αϊδίνης στο Neuf που έχει casual χαρακτήρα παρουσιάζει μια ενδιαφέρουσα μίξη ευρωπαϊκών σπεσιαλιτέ και στην μπάρα σας περιμένει μια γκάμα από τυριά και κρασιά για να περάσετε πιο ανέμελα την ώρα σας.
Ωραία δουλειά όμως κάνουν και στο Santa Lucia που άνοιξαν πριν από ένα χρόνο περίπου ο δημοσιογράφος Μανώλης Αναγνωστάκης μαζί με την Βασιλική Παπαθεοδώρου, βάζοντας την Ιταλία και την Κρήτη να ανοίξουν έναν πολύ γοητευτικό διάλογο. Έτσι η burrata συνοδεύεται από ντοματίνια που έρχονται από το Λασίθι και πάει λέγοντας. Αλλά και ο Stefano Rossi στο Cupola σε κάνει να νιώθεις πολλές φορές με το ιταλικό του DNA την οικειότητα και το comfort των γεύσεων που χαρακτηρίζουν την κουζίνα της γειτόνισσας χώρας. Για μένα, πάντως, εξαιρετική πίτσα θα δοκιμάσετε στο τριόροφο Mystic, το οποίο προσφέρει μια μεγάλη ποικιλία και από ζυμαρικά. Στη πίτσα πάντως έχουν masterclass. Σημειωτέον δε, ότι χρησιμοποιούν και διάφορα υλικά που κάνουν ακόμα πιο ανατρεπτικά τα σενάρια όπως βιολογικό αλεύρι κάνναβης και αραφινάριστο θαλλασινό αλάτι, ενώ στο ισόγειο θα συναντήσετε το Μπακαλάκι, ένα γλυκύτατο ντελικατέσεν με ελληνικά προϊόντα.
