Η Ελλάδα διαθέτει έναν μοναδικό πλούτο γηγενών ποικιλιών και κάθε μια τους προσφέρει ένα μοναδικό καλειδοσκόπιο αρωμάτων και γεύσεων. Ωστόσο εξίσου μοναδικός είναι και ο τρόπος τιμολόγησής τους, τρόπος που λαμβάνει υπ’ όψιν του ένα πλήθος από ιδιαιτερότητες. Από την σπανιότητα και το υψηλό κόστος καλλιέργειας μέχρι τις απαιτήσεις για μακριές ωριμάνσεις και την εμπορική επιτυχία, δεκάδες είναι οι λόγοι που θα μπορούσαν να αποτελέσουν δικαιολογία για την τιμή ενός κρασιού.
Έτσι μια τέτοια κουβέντα θεωρητικά δεν έχει κανένα νόημα, την στιγμή μάλιστα που η σύγκριση διαφορετικών ποικιλιών είναι σαν την σύγκριση διαφορετικών φρούτων! Ωστόσο, παρόλο το “μη συγκρίσιμο” του πράγματος, οποιοδήποτε κρασί που ζητάει ένα αξιοσέβαστο ποσό θα πρέπει – κατά την ταπεινή μου γνώμη- να διαθέτει μια πολύ καλή ποιότητα αλλά και το δυναμικό τουλάχιστον μεσοπρόθεσμης παλαίωσης.
Ίσως κάποιοι από σας να έχετε ήδη ξεκινήσει την έπαρση των λάβαρων της διαφωνίας, αλλά αρκεί μια ματιά στον παγκόσμιο αμπελώνα για να διαπιστώσει ότι ακόμα και τα μέσης τιμής κρασιά και είναι (ως επί το πλείστον) καλά κρασιά και μπορούν να εξελιχθούν στην φιάλη για τουλάχιστον μια 8ετία.
Το ίδιο συμβαίνει κατ’ αναλογία και για τα καλά Ελληνικά κρασιά από γηγενείς ποικιλίες, κάποιες εκ των οποίων μάλιστα προσφέρουν τα παραπάνω σε εξαιρετικές τιμές ακόμα και σε σχέση με τον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Κάποιες άλλες όμως είναι περισσότερο ή λιγότερο υπερτιμημένες, και υποθέτω ότι κάθε οινόφιλος θα έχει το δικό του Top 5.
Το προσωπικό μου πάντως δεν περιλαμβάνει ούτε το Ασύρτικο, ούτε το Αηδάνι ούτε βέβαια καμία από αυτές τις σπάνιες ποικιλίες που οινοποιούνται από έναν και μόνο παραγωγό. Γιατί; Γιατί θεωρώ ότι το πρώτο δεν είναι τρομακτικά ακριβό για αυτά που προσφέρει –ακόμα και αν προέρχεται από την “παράλογη” πλέον Σαντορίνη- το δεύτερο επιτυγχάνει αρκετά υψηλό μέσο όρο και πολυπλοκότητα ενώ από την άλλη κρασιά όπως το “Κόνιαρος” δεν μπορούν να …πάρουν στον λαιμό τους τις ομώνυμες ποικιλίες!
Κάτω από αυτό το πρίσμα λοιπόν, ιδού η δική μου Over-priced λίστα, δοσμένη με αλφαβητική σειρά:
Αγιωργίτικο
Ίσως η συμμετοχή της σημαντικότερης ερυθρής ποικιλίας της χώρας σε αυτή τη λίστα να αποτελεί έκπληξη, την στιγμή μάλιστα που το Αγιωργίτικο προσφέρει κάποια κρασιά με πολύ καλό value for money. Τα περισσότερα πάντως είναι υπερτιμημένα, είτε μιλάμε για κλασσικές Νεμέες των €12-15 είτε βέβαια για τις super premium ετικέτες των €40+ , καμία εκ των οποίων -κατά τη γνώμη μου- δεν μπορεί να συναγωνιστεί τα κατά πολύ φθηνότερα κορυφαία δείγματα Ξινόμαυρου ή Μαυροδάφνης.
Βλάχικο
Ομολογώ ότι αγαπώ ιδιαίτερα το Βλάχικο, μιας και όταν οι καιρικές συνθήκες το επιτρέπουν μας χαρίζει μια λίαν ελκυστική (και μοναδική) πιπεράτη ελαφράδα. Όμως, τουλάχιστον μέχρι τώρα, ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις η ποικιλία της Ηπείρου προσφέρει κρασιά που κατά βάση δεν διαθέτουν ιδιαίτερη πολυπλοκότητα. Δυστυχώς όμως αυτή η απλοϊκότητα σπάνια κοστίζει λιγότερο από €15 στο ράφι, τιμή που μπορεί να φέρει στο ποτήρι μας κρασάρες!
Μαλαγουζιά
Για πολλά-πολλά χρόνια η ποικιλία που ανέδειξαν το Κτήμα Πόρτο Καρράς και ο Βαγγέλης Γεροβασιλείου μέτραγε ελάχιστους εκπροσώπους, έως ότου ξαφνικά βρέθηκε φυτεμένο σε κάθε γωνιά της χώρας! Ναι το σκέρτσο των κορυφαίων Μαλαγουζιών ξεμυαλίζει, όμως για κάθε μία από αυτές υπάρχουν δεκάδες μετριότατες προτάσεις που όλες τους ζητούν πολλά λεφτά για τα Ελληνικά δεδομένα. Αφήστε που πλέον τα καλά Μοσχοφίλερα και τα Μοσχάτα μπορούν καλύτερα…
Μαυροτράγανο
Εντάξει, κατανοώ ότι η Σαντορίνη έψαχνε απεγνωσμένα ένα ερυθρό ανάλογο του Ασύρτικου (αν και το Chablis δεν έχει “βάλει” κάποιο κόκκινο δίπλα στο Chardonnay του). Προσωπικά δεν είμαι διόλου βέβαιος ότι ούτε αυτή, ούτε τα γειτονικά νησιά αλλά ούτε και η ηπειρωτική Ελλάδα το έχουν βρει στο πρόσωπο του Μαυροτράγανου. Κάθε τραγανό “κρατς” πάντως κοστίζει περισσότερα από αυτό ενός πρωτοκλασάτου Chianti, μιας φοβερής Ribera del Duero, η ενός Cru του Ροδανού!
Ρομπόλα
Η Ρομπόλα πάντα ήταν ένα από τα ακριβότερα σταφύλια της χώρας και αυτό μάλλον εξακολουθεί να ισχύει όπως αποδεικνύουν οι εκ Κεφαλονιάς εκπρόσωποι. Σε σύγκριση με συγγενικού προφίλ ποικιλίες η Ρομπόλα προσφέρει ελάχιστα περισσότερα από τον κατά πολύ φθηνότερο ποιοτικό Ροδίτη και υπολείπεται του καλού εκτός Σαντορίνης Ασύρτικου, ενώ και η ικανότητά της να παλαιώνει νομίζω ότι μάλλον έχει υπερτιμηθεί…
Για την εικονογράφηση του άρθρου του Σίμου Γεωργόπουλου καταφύγαμε στο χιούμορ. Τα σταφύλια αυτά πουλήθηκαν, τον Ιούλιο του 2019, $11,000 στην Ιαπωνία! Αν μιλάμε για υπερτιμημένα σταφύλια, τότε ας έχουμε κατά νου το απόλυτο άκρο!