Κερασάκι στην τούρτα η φετινή μου επιλογή να εξαντλήσω την μπλε αίθουσα, απόφαση που με έφερε στον ιδιαίτερα συνωστισμένη 3η αίθουσα.
Ευτυχώς τα stands 49-70 προσέφεραν πολλές ετικέτες άξιες προσοχής και έτσι η 2η μέρα της μεγαλύτερης έκθεσης Ελληνικού κρασιού στον κόσμο πέρασε κουραστικά πλην ευχάριστα, φέρνοντας τα παρακάτω κρασιά στο μπλοκάκι με τις προτιμήσεις μου.
Αφρώδη κρασιά
Καρανίκα, Brut 2017: Αρκετά έντονα αρώματα λεμονιού και λουίζας διαθέτει αυτό το αφρώδες από το Αμύνταιο. Όξινη ισορροπία στο στόμα με μπισκότα και ζύμες να βάζουν ισχυρή methode traditionnelle υπογραφή. +2-3 χρόνια. (8/10)
Cantina Colli Euganei, Prosecco Extra Dry NV: Χαμηλό σε ένταση αχλαδιού και άχυρου αυτό το Prosecco από τους γεμάτα όστρακα λόφους του Euranei. Ενδιαφέρον όμως στο στόμα, με καλή οξύτητα να κοντράρει την τονισμένη γλύκα. (7/10)
Λευκά κρασιά
Gut Οggau, Theodora 2017: Ένα φυσικό Αυστριακό κρασί, αποτέλεσμα της συνεργασίας Gruner Veltliner και Welsh Riesling. Εκρηκτικό στα ζαχαρωμένα φρούτα, προσφέρει φοβερό, τανικό μάκρος παρόλη την ελαφράδα του. (8,5/10)
Inama, Vulcaia 2016: Πόσο τρομακτικό μπορεί να είναι ένα λευκό Sauvignon με 15% αλκοόλ; Όσο επιτρέπει ο μεγάλος παραγωγός του Veneto, με το γεμάτο λιβάνι Vulcaia να σπάει τα κοντέρ λιπαρότητας και πλούτου. Εντυπωσιακό! (8,5/10)
Διαμαντάκος, Πρεκνάδι 2018: Άλλη μια εξαιρετική δουλειά από τον Γιώργο Διαμαντάκο, που προσφέρει όλη την πυκνή, κρεμώδη παρουσία και τα αρώματα μπανάνας και αρμπαρόριζας χωρίς να θυσιάζει στάλα οξύτητας. (8/10)
Άκρατος, Ασσύρτικο 2016: Το οινοποιείο της Χαλκιδικής ξεκίνησε την παρουσία του με καθαρές οινοποιήσεις αλλά και το Ασσύρτικο σαν αιχμή του δόρατος. Πολύ γεμάτο, ισορροπημένο και μακρύ, με ορυκτά και άχυρο στην μύτη. +3 χρόνια (8/10)
Χατζηγεωργίου, Sauvignon Blanc 2017: Το δυνατότερο χαρτί του Καβαλιώτικου οινοποιείου είναι ελαφρύ, τραγανό και άγριο, ωστόσο διαθέτει μια στάλα γλύκας που ανεβάζει την κλασσικότατη μύτη λευκόσαρκων και πικρών φρούτων. (7,5/10)
Κελεσίδης, Evodeas 2018: Περίεργη αυτή η μίξη Μαλαγουζιάς και blanc des noir Ξινόμαυρου! Όμως δουλεύει προσφέροντας φύλλα ντομάτας στην μύτη αλλά και ισορροπημένο, γεμάτο αρμπαρόριζα στόμα. Στρόγγυλο, μέσου βάρους. (7/10)
Κώστας Πυργάκης, Έλξη Μοσχοφίλερο 2018: Ένα Μοσχοφίλερο από τον έτερο Πυργάκη του Ασπρόκαμπου με περισσότερο λεμόνι και λιγότερο τριαντάφυλλο από το συνηθισμένο. Καλή οξύτητα, σχετικός όγκος και επίμονο τελείωμα. (7/10)
Κώστας Πυργάκης, Sampi 2018: Μια πολύ καλή ημίγλυκη πρόταση, blend άφθονου Ροδίτη και λίγου Μοσχοφίλερου. Χαμηλό στις εντάσεις αχλαδιού όμως ιδιαίτερα ισορροπημένο, με την οξύτητα να ρεφάρει ιδανικά 36 brix γλύκας. (6,5/10)
Ροζέ κρασιά
Διαμαντής, Ξινόμαυρο/Μοσχόμαυρο 2018: Με εντυπωσίασε στο Drink Pink, τα κατάφερε ξανά στο Οινόραμα. Το ροζέ από την Σιάτιστα παραδίδει μαθήματα αυστηρότητας, διάρκειας και μάκρους και τα αρτύζει με άγουρο καρπούζι. (8,5/10)
Ντουράκης, Ριζίτης 2018: Το Grenache έχει αποδείξει ότι είναι η απόλυτη ποικιλία για ροζέ, και ο Ριζίτης προσφέρει με την αρωγή του ντροπαλή μύτη ξινών φρούτων και ευχάριστη ισορροπία. Πάνω από όλα όμως προσφέρει και απίθανη τιμή. (6,5/10)
Ερυθρά κρασιά
Barollo, Frank! 2016: Το όνομα θυμίζει Πιεμόντε, όμως το οινοποιείο Barollo δραστηριοποιείται στο Veneto και μας χαρίζει ένα υπέροχο Cabernet Franc. Έντονο στα αρώματα μελανιού και βιολέτας, κομψό αλλά και ικανό για 10ετία. (8,5/10)
La Piera, Les Orbiers de la Piera 2008: Αν και η τρίτη ετικέτα (!), το φοβερό Les Orbiers εκμεταλλεύεται τον περφεξιονισμό του νοτιογαλλικού κτήματος και μας προσφέρει πλούσιο σώμα, κρεμώδη αίσθηση και σοκολατένιο τελείωμα. (8,5/10)
Καμκούτη, Cava Kourites 2013: Η κορύφωση της μέχρι τώρα εντυπωσιακής δουλειάς του παραγωγού από το Βελβεντό, με εντυπωσιακότατη μύτη αγριοκέρασου και κρέατος, απίθανη διάρκεια και άγριο γλυκόξινο χαρακτήρα. +3-5 χρόνια. (8,5/10)
Florian, Syrah 2014: Σχεδόν κόβεις τα αρώματα της τσουκνίδας, του ευκαλύπτου και του ώριμου φρούτου με το μαχαιροπίρουνο σε αυτό το Θεσσαλονικιό Syrah. Γλυκό μπάσιμο στο στόμα και μακριά βοτανική τανικότητα. Full bodied. (8,5/10)
Μερκούρη, Refosco 2016: Από τον κλώνο Μερκούρη, αυτό το απίθανο Refosco είναι εκρηκτικό στο flavor λουλουδιών και άγριου φρούτου. Ωστόσο η μύτη θέλει μια 5ετία να ανοίξει. Το ίδιο και οι τανίνες για να μαλακώσουν... (8,5/10)
Αβαντίς, Freedom: Αυτό το φυσικό Syrah εκμεταλλεύεται την έλλειψη θειωδών για να ανοίξει διάπλατα ένα παράθυρο πυκνών γλυκών μαύρων φρούτων και μελάσας. Πλούσιο και ζουμερά γλυκόξινο, βάζει λίγες τανινούλες στο τελείωμα. (8/10)
Μοσχόπολις, 18 Μαυροτράγανο/ Syrah 2016: Πέρυσι ήταν η πιο φίνα Αιώρα που με εντυπωσίασε, φέτος αυτό το ασυνήθιστο blend. Νεοκοσμικό και σαρκώδες, διαθέτει ώριμο φρούτο, πληθωρική αίσθηση και σοκολατένιο τελείωμα. (8/10)
Μερκούρη, Κτήμα Μερκούρη 2016: Πάντα αξιολάτρευτο, αξιόπιστο και τίμια τιμολογημένο το εμβληματικό αυτό Ελληνικό κρασί. Μακρύ και γλυκόξινο, διαθέτει flavor μαρμελάδας φράουλας και γραφίτη στην μύτη. +5-10 χρόνια. (8/10)
Αβαντίς, Μαυροκουντούρα 2014: Ο Απόστολος Μούντριχας έχει πλέον τιθασεύσει τέλεια την σκληρή ποικιλία και το αποτέλεσμα είναι ένα στιβαρό αλλά όχι επιθετικό κρασί με ζωντανό φρούτο, μέτριο σώμα και αρμονικό στόμα. Έως το 2025. (8/10)
Διαμαντάκος, Νάουσα 2017: Μια κορυφαία έκφραση της μοντέρνας Νάουσας, με εντυπωσιακά έντονα αρώματα βιολέτας και γαρίφαλου. Αιθέριο και στο στόμα, αφού είναι ελαφρύ και αρμονικό. Βέβαια οι τανίνες θέλουν 3-5 χρόνια παλαίωσης. (8/10)
Elena Fucci, Titolo 2015: 6 εκτάρια δίνουν το καρπό τους για το ένα και μοναδικό κρασί της Elena Fucci. To Aglianico del Vulture της είναι άγριο και σκληρό, όπως και ο ορεινός (650μ) τόπος που το γέννησε. Κελάρι τουλάχιστον μέχρι το ΄25. (8/10)
Μπελίδης, Ξινόμαυρο/Μοσχόμαυρο 2013: Ενδιαφέρουσα ισόποση ανάμειξη των ποικιλιών της Κοζάνης, που προσφέρει ευχάριστη ελαφράδα, μαλακότητα αλλά και την ανθώδη αίσθηση του Pinot Noir. Μέτριο value πάντως…(7,5/10)
Μπαραφάκα, Ιδέα 2017: Ένα πολύ ευχάριστο Αγιωργίτικο δεξαμενής που μπορεί να μην δρέπει δάφνες συμπύκνωσης, ρεφάρει ωστόσο με τυπικότητα κερασιού και βοτάνων στην μύτη, γλυκόπιοτη παρουσία στο στόμα και άρτια οινοποίηση. (7/10)
Μπουγιούρη, Ερυθρός 2017: Αν και εμφιαλώνει μόλις 5 χρόνια, το οινοποιείο του Κιθαιρώνα τα καταφέρνει υπέροχα. Και αυτό το blend Cab/Syrah το αποδεικνύει. με πιπεράτο, μαλακό και ευκολόπιοτο χαρακτήρα αλλά και εξαιρετικό value. (6,5/10)
Γλυκά κρασιά
Nopera, Epitome 1 NV: Αυτή τη φορά προτιμώ το Epitome από το οικονομικότερο Vintage. Και αυτό γιατί το πολύτιμο, Σαμιώτικο κρασί είναι υπερσυμπυκνωμένο, μακρύ και βελούδινο, με flavor χουρμά, καραμέλας και βερίκοκου. (9/10)
Μερκούρη, Χόρταις 2008: Και πάλι εντυπωσιακό αυτό το σπάνιο γλυκό κρασί από την Ηλεία. Ιδιαίτερα για αυτούς που είναι διατεθειμένοι να περιμένουν τις τανίνες να μαλακώσουν και το άρωμα σταφίδας και φασκόμηλου να ανοίξει και άλλο. (8,5/10)
Ντουράκης, Euphoria 2017: Μοναδικού χαρακτήρα κρασί από Ρωμαίικο, με πυκνά αρώματα βερίκοκου να ντύνονται με αλμυρό μανδύα που θυμίζει Αυστριακό Eiswein! Κατά τα άλλα μακρύ, ντελικάτο και όμορφα γλυκόξινο. +5 χρόνια. (8,5/10)
Πατραϊκή, Μοσχάτος Πατρών 2018: Τα μόλις 9€/750ml είναι λόγος αναφοράς, όμως αυτό το Μοσχάτο τραβά την προσοχή και για το άρωμα βερίκοκου και χόρτων και για την ωραία χωνεμένη αλκοόλη αλλά και για την ζωντάνια του! (7/10)
Πατραϊκή, Μαυροδάφνη Πατρών NV: Υδαρής πλην τυπική μύτη, με αρώματα σταφίδας και φασκόμηλου. Όμως παρόλο που κανείς δεν έχει απαιτήσεις από ένα τόσο φθηνό κρασί, η γευστική διάρκεια και ισορροπία είναι αξιοσημείωτες. (6/10)