Ένα κομμάτι που περιελάμβανε τον πιο δυναμικό αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα αμπελώνα της Κεφαλονιάς αλλά και άλλα εξαιρετικά οινοποιεία, που δεν με άφησαν να χαλαρώσω στιγμή κρατώντας με στο Ζάππειο μέχρι και το τελευταίο λεπτό αυτής της γιορτής του Ελληνικού (και όχι μόνον) κρασιού.
Λευκά κρασιά
Σκλάβος, Μεταγειτνιών 2016 Magnum:Αν το ’17 σε τελειώνει το ΄16 σε… αποτελειώνει! Πιο κλειστό αλλά φρεσκότερο αρωματικά, φέρνει στο ποτήρι mi cuit βερίκοκο και γευστική αγριάδα. Η επίγευση είναι ατελείωτη… Από το ΄25 (9,5/10)
Σκλάβος, Μεταγειτνιών 2017: Ζαχαρωμένος ανανάς, μέλι και δέρμα συνθέτουν πρωτόγνωρες καταστάσεις συμπύκνωσης και έντασης. Το ίδιο και διάρκειας μες στο στόμα, με την αβυσσαλέα δύναμη να πουσάρεται από γλύκα και τανίνες. (9,5/10)
Σκλάβος, Τσαούσι 2017: Το βιοδυναμικό αυτό Τσαούσι στέλνει την ποικιλία σε στρατοσφαιρικά ποιοτικά επίπεδα. Η εκπληκτική συμπύκνωση ζαχαρωμένων φρούτων και μελιού συνοδεύεται από όγκο και δύναμη που προκαλούν τρόμο! (9/10)
Σκλάβος, Ρομπόλα 2017:Λίγα Riesling στον κόσμο μπορούν να δώσουν με τέτοια ένταση και πυκνότητα το λεμόνι και το πετρόλ όσο αυτή η Ρομπόλα! Ελαφριά και όξινη θα ήθελε λίγο flavor ακόμα για να πατήσει το κατώφλι του σπουδαίου. (8,5/10)
Aurora, Fiobbo 2014: Ένα κρασί από την σπάνια ποικιλία Pecorino του Marche,που παλαιώνει κατά το ήμισυ σε βαρέλια 1500lt. Ανανάς και άγουρο μάνγκο αποκαλύπτονται στην μύτη, ενώ το στόμα είναι κρεμώδες και ισορροπημένο (8,5/10)
Champalou, Vouvray Sec 2017:Αν και θεωρητικά ξηρό, αυτό το Chenin Blanc από τον τόπο των μεγάλων γλυκών κρασιών φέρνει μέλι και λίγο βοτρύτη στην μύτη, γλυκόξινη ισορροπία στο στόμα και εξαιρετική διάρκεια. + 5-10 χρόνια. (8,5/10)
Jolivet, Sancerre 2018:Ο σπουδαίος παραγωγός βάζει λευκόσαρκο φρούτο πλάι στο ατσάλι του Sancerre χωρίς όμως να προδώσει το terroir του. Ίσα- ίσα μάλιστα που η πρότασή του ξεχειλίζει από wet wool αυστηρότητα. Έως το 2027. (8,5/10)
Γαβαλάς, Σαντορίνη 2018: Η πρόταση του Γιώργου Γαβαλά στην cult μπλε φιάλη διαθέτει άφθονο πλούτο και δύναμη μαζί με αρώματα πράσινου μήλου και ορυκτών. Λιγότερο εξελιγμένη από άλλες χρονιές, απαιτεί 5-7 χρόνια κελάρι. (8,5/10)
Gentilini, Robola Wild Paths 2018: Η Ρομπόλα εξαντλεί την αυστηρότητα, την οξύτητα και το νεύρο της σε αυτό το single vineyard κρασί. Όμως ο όγκος, η ορυκτότητα και η επίγευση που τα περιβάλουν υπόσχονται μεγαλεία το ΄23…(8,5/10)
Ζαφειράκης, Natura 2017:Όλα …άγρια και φυσικά για αυτήν την Μαλαγουζιά που είναι γεμάτη αυστηρότητα, με χαμηλή ένταση πράσινης πιπεριάς, ελαφράδα, οξύτητα και λίγες τανίνες. Το flavor πάντως θυμίζει ζαχαρωμένο λεμόνι…+4 χρόνια. (8,5/10)
Τρουπής, Τομή Μαντινεία 2018: Το καλύτερο Μοσχοφίλερο της χώρας είναι και πάλι αξιοθαύμαστο, με πυκνά αρώματα ανθών πορτοκαλιού, wet wool και λεμονιού. Αν και ελαφρύ, είναι γεμάτο αγριάδα και αυστηρότητα. Από το ΄22. (8,5/10)
Πετρακόπουλος, Gold 2018: Παρόλη τη νιότη του το καθαρόαιμο αυτό Ζακυνθινό μοσχοβολά μπανάνα και αχλάδι. Όμως είναι ο πλούτος και το νεύρο του αυτά που εντυπωσιάζουν, καθώς και το πιπεράτο, στυφούτσικο τελείωμα. +4 χρόνια. (8/10)
Χαριτάτος, Λευκός 2017: Μέχρι τώρα νόμιζα ότι το οινοποιείο του Ληξουρίου έχει μπερδέψει την Ρομπόλα με το Μοσχάτο! Όμως το ΄17 όχι μόνο είναι επί τέλους Μοσχάτο αλλά είναι και το πλέον αέρινο, εύθραυστο και ντελικάτο ever! (8/10)
Κυρ Γιάννη, 4 Λίμνες 2017: Το Gewurztraminer δίνει τον εξωτισμό στο blend με λίτσι, τζίντζερ και ώριμα κίτρινα φρούτα, ενώ το Chardonnay με την αρωγή μετρημένου βαρελιού φροντίζει για την στρογγυλάδα …διαβήτη! (8/10)
Χρυσοστόμου, Ασύρτικο NV: To κρασί αυτό είναι ένα blend των εσοδειών ΄15, ΄16 και ΄17 και ως εκ τούτου βάζει στο ποτήρι και άγουρα και ώριμα στοιχεία. Όλα αυτά όμως χωρίς να θυσιάσει την τανική δύναμη και το μάκρος. +4 χρόνια. (8/10)
Ευάμπελος Γη, Ασύρτικο 2017: Ένα από τα πλέον σταθερά εκτός Σαντορίνης Ασύρτικα. Όξινο και μπαρουτοκαπνισμένο, δεν προδίδει διόλου το βαρέλι με βανίλια στο στόμα. Η αγριάδα του πάντως απαιτεί κελάρι μέχρι το’22. (7,5/10)
Στραταριδάκης, Άσπρα Χαράκια 2018: Εξωτική η πρόσφατη εσοδεία αυτού του Βιδιανού, με μάνγκο και ανανά να πρωταγωνιστούν και όχι να απλά να σιγοντάρουν το βερίκοκο. Εξαιρετική οξύτητα και σώμα, μάκρος για 4ετία. (7,5/10)
Στραταριδάκης, Μοσχάτο Σπίνας 2018: Αν ψάχνετε ένα Μοσχάτο που να διαθέτει πλούτο και όγκο τότε η πρόταση του Ηρακλειώτικου οινοποιείου δεν θα σας απογοητεύσει. Στα συν το έντονο άρωμα ροδόνερου και η αξιόλογη οξύτητα. (7,5/10)
Αδάμ, Chardonnay 2018: Συνήθως το Chardonnay του οινοποιείου από την Θεσσαλονίκη είναι αλκοολικό και πλαδαρό, όμως το ΄18 το ασχημόπαπο μεταμορφώθηκε σε ένα κύκνο μανταρινένιας φρεσκάδας! +1 χρόνο. (7,5/10)
Κλίμα Γράμψα, Allegro 2018: Το φρέσκο κρασί της οικογένειας Γράμψα είναι πραγματικά φρέσκο, με το Σκιαδόπουλο και την Μοσχατέλα να προσφέρουν εξαιρετική δροσιά, λεμονάτη ελαφράδα και μια λουλουδάτη τσαχπινιά. (7/10)
Ροζέ κρασιά
Τρουπής, Τομή Ροζέ 2018: Το κορυφαίο ροζέ από Μοσχοφίλερο ακόμα είναι ιδιαίτερα κλειστό στα αρώματα τσουκνίδας, ξινόμηλου και άγουρου αχλαδιού. Ρεφάρει πάντως με εντυπωσιακή αγριάδα και επίμονο τελείωμα. Από το ΄22. (8,5/10)
Κυρ Γιάννη, L` Esprit du Lac 2018: Νεαρό ακόμα το Ξινόμαυρο από το Αμύνταιο και ντροπαλά ως εκ τούτου τα αρώματα wet wool και τσουκνίδας. Το στόμα όμως προσφέρει άφθονο σώμα και όγκο καθώς και αξιοσημείωτη διάρκεια. (8,5/10)
Regine Simiere, Petale de Rose 2018: Ένα υποδειγματικό ροζέ από την Προβηγκία, blend ερυθρών και λευκών ποικιλιών. Αν και η μύτη λευκόσαρκων φρούτων και λουλουδιών είναι ευχάριστη, το ατού είναι το πολύ δυνατό, κρεμώδες στόμα (8/10)
Χρυσοστόμου, Μουσσαίος 2018: Ένα blend Ξινόμαυρου και Λημνιώνα από τα 110 ιδιόκτητα στρέμματα στην Πύδνα Πιερίας. Η μύτη γεμίζει πετροκέρασα και το στόμα κρεμώδη αίσθηση, όμως το κρασί δεν γίνεται σε καμιά περίπτωση βαρύ. (7,5/10)
Πετρακόπουλος, Ροζ 2018: Αυστηρή λόγω νεότητας ροζέ εκδοχή της Μαυροδάφνης, με άγουρα ξινά φρούτα στην μύτη και μέσου βάρους κρεμώδες, ισορροπημένο στόμα. Κάντε υπομονή μερικούς μήνες πριν το ανοίξετε…(7,5/10)
Κλίμα Γράμψα, The Sun Rose 2018: Πολύ “πατημένος” ακόμα ο Ζακυνθινός Αυγουστιάτης, με τα αρώματα του πετροκέρασου ίσα που να διακρίνονται. Όμως ο συνήθης αξιαγάπητος πιπεράτος και στρόγγυλος χαρακτήρας είναι παρών! (7,5)
Ερυθρά Κρασιά
Baudry, Chinon 2016: Εκπληκτικής έντασης και στόφας μύτη βιολέτας, αγριοκέρασου, ορυκτών και μελανιού για αυτό το απίθανο Chinon. Ελαφρύ αλλά επίμονο προσφέρει τυπική οξύτητα και χορτίλα που αναζητούν 7ετή “ξάπλα”. (9/10)
Σκλάβος, Οργίων Cuvee Biologique 2017: Για πρώτη φορά η βιολογική Μαυροδάφνη του Σκλάβου με κερδίζει περισσότερο από την συμβατική. Αιτία η απόλυτη αρμονία μύτης στόματος και οι υποδειγματικές τανίνες. Από το 2022. (8,5)
Ζαφειράκης, Λημνιώνα 2016: Υπέροχη και γεμάτη με φίνα ένταση βιολέτας και αγριοκέρασου η Λημνιώνα του Ζαφειράκη. Ελαφριά αλλά επίμονη στο στόμα, διαθέτει και πάλι εκπληκτικά ντελικάτες τανίνες και κλάση. + 5 χρόνια. (8,5/10)
Ζαφειράκης, Terrakotta Λημνιώνα 2016: Ο Χρήστος Ζαφειράκης έτσι και αλλιώς διαχειρίζεται τόσο σοφά το βαρέλι που η εκδοχή σε αμφορείς δεν κάνει και μεγάλη διαφορά από την “απλή”, με εξαίρεση τον απαλό, κρεμώδη χαρακτήρα. (8,5/10)
Krontiras, Dona Silvina Reserva Malbec 2012: Το εμβληματικό κρασί της Krontiras διαθέτει απίστευτη συμπύκνωση μαύρου φρούτου και μελανιού και πλούσιο σώμα. Η αγριάδα των τανινών πάντως απαιτεί 10ετή παλαίωση…(8,5/10)
Wende, Beyer Ranch Zinfandel 2013: Καρπός ανάμιξης 3 αμπελώνων του Livermore, αυτό το ντροπαλό στο αλκοόλ Zinfandel είναι γλυκόπιοτο και μαλακό, όμως ταυτόχρονα ζωντανό και γεμάτο πικάντικα πιπεράτα αρώματα. (8,5/10)
Πετρακόπουλος, Mavro 2017: Ένταση και συμπύκνωση στα …μαύρα προσφέρει αυτή η γεμάτη μαύρο φρούτο και αποξηραμένη σταφίδα Μαυροδάφνη. Το στόμα διαθέτει ισχυρότατη δομή αλλά και άγριες τανίνες. Κελάρι λοιπόν ως το ΄25… (8/10)
Στραταριδάκης, Κόκκινα Χώματα 2014: Αυτό το blend Cabernet και Κοτσιφαλιού είναι με διαφορά το καλύτερο ερυθρό του οινοποιείου, με την μύτη να χαρίζει πεύκο και ώριμο μαύρο φρούτο και το στόμα να γεμίζει με ιδανική δόση σκληράδας. (8/10)
Krontiras, Natural Malbec 2017: Η φυσική οινοποίηση του Malbec σαν αποτέλεσμα έχει μια βόμβα ελαφριάς φρεσκάδας, που όμως δεν κάνει εκπτώσεις ούτε στο μάκρος αλλά ούτε και στην ευγένεια των ανθωδών αρωμάτων. (8/10)
Αρβανιτίδη, Merlot 2016: Μαθήματα τυπικότητας παραδίδει το Merlot από τον Ασκό Θεσσαλονίκης. Και το ΄16 δεν αποτελέι εξαίρεση προσφέροντας όμορφη φυτικότητα, γευστική ισορροπία και μετρημένο αλκοόλ. (7,5/10)
Ευάμπελος Γη, Φιλοκτήτης 2016: Συνήθως τα ερυθρά του οινοποιείου από τον Δομοκό δεν με εντυπωσιάζουν όσο τα λευκά του, όμως ο Φιλοκτήτης του ΄16 είναι ο πιο πειστικός αρωματικά αλλά και ο πιο ισορροπημένος και μαλακός ever.(7,5/10)
Τρουπής, Φτέρη Αγιωργίτικο 2018: Για μια ακόμη χρονιά αυτό το οινοποιημένο σε inox Αγιωργίτικο είναι από τις καλύτερες φρέσκες εκδοχές της ποικιλίας. Ελαφρύ και μαλακό διαθέτει τυπικό άρωμα φρέσκου κερασιού και άφθονη δροσιά. (7/10)
Κυρ Γιάννη, Παράγκα 2017: Τελευταία, το εισαγωγικό κρασί της Κυρ Γιάννη είναι και το πλέον πειστικό. Ωραία γλυκόξινη γεύση, ελαφράδα και μαλακότητα όπως επιτάσσει η κατηγορία συνδυάζονται με φρεσκάδα φρούτων και λουλουδιών. (7/10)
Γλυκά κρασιά
Σκλάβος, Vin Doux du Soleil 2017: Υπέρπυκνες εκρήξεις βερίκοκου σε όλες της μορφές ακολουθούν την κάθε εισπνοή αυτού του κορυφαίου λιαστού Μοσχάτου, ενώ τόνοι οξύτητας “τραβούν” 9,6 Be σε ένα ατελείωτο κρεσέντο. (8,5/10)
Λήμνος Wines, Λέλιος Οίνος NV: Ο συνεταιρισμός της Λήμνου παρουσιάστηκε αγνώριστος σε σχέση με τους Οίνους Αιγαίου και ο παλαιωμένος για 3 χρόνια Λέλιος το αποδεικνύει με καραμελένια, βελούδινη αίσθηση και flavor χουρμά. (7,5/10)
Truffle Hunter, Leda Blush Rose NV:Όταν Moscato και Brachetto ερωτευτούν το σκέρτσο χτυπάει ταβάνι, εκφρασμένο με λουκούμι και γλυκό ρόδι, ελαφρύ σώμα και έναν συνδυασμό CO2 και οξύτητας που προσδίδει Πιεμοντέζικο flair. (7/10)
Λήμνος Wines, Μοσχάτος Λήμνου 2018: Δεν προσφέρει όσα ο Λέλιος αλλά ζητά λιγότερα από τα μισά, ως εκ τούτου αυτό το γεμάτο μέντα μαλακό και φρέσκο γλυκό κρασί κέρδισε με μεγαλύτερη ευκολία την θέση του σε αυτήν την λίστα. (6,5/10)