Άρχισα να παρακολουθώ στενά το Noma στα social media, αφότου διάβασα μια συνέντευξη του Rene Retzepi με αφορμή την μεταφορά του εστιατορίου, για ένα μήνα, στο Τόκιο. Μεταξύ άλλων εξέφρασε στον δημοσιογράφο τους φόβους του για το ρίσκο που έχει για το εστιατόριο μια τέτοια κίνηση!
"Μπορεί να αποτύχουμε παταγωδώς αν δεν δουλέψουμε σκληρά και μεθοδικά" του είπε. Οι σχεδόν 2500 τυχεροί που κατάφεραν να κλείσουν μια πολυπόθητη θέση στο Mandarin Oriental και οι 15000 που παρέμειναν στην λίστα αναμονής διέψευσαν ασφαλώς τις επιφυλάξεις του κορυφαίου σεφ.
Έκτοτε μου καρφώθηκε στο μυαλό το ερώτημα: τι στο καλό κάνει αυτός ο τύπος και η ομάδα του έτσι ώστε να καταφέρνουν σχεδόν να παραλύουν και να γοητεύουν σε τέτοιο βαθμό το γαστρονομικό σύμπαν; Μαγειρεύουν πολύ καλά θα μου πείτε. Προφανώς. Προκαλούν κάποιες φορές ταΐζοντας τους πελάτες τους ζωντανά μυρμήγκια και γαρίδες που προσπαθούν να δραπετεύσουν από τον πάγο; Και αυτό, μπορεί. Έχουν άριστες δημόσιες σχέσεις; Γιατί, όχι;
Το κομμάτι της ιστορίας όμως που έχει για μένα ψωμί και με
εξιτάρει, είναι το πως επικοινωνούν τη δουλειά τους, μέσω των social medi,a
στους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που τους ακολουθούν σε αυτά.
Το πιο πρόσφατο ποστ στον λογαριασμό τους στο Instagram ήταν μια φωτογραφία με ένα σμήνος μελισσών την ώρα της παραγωγικής τους διαδικασίας. Μια πρώτη ανάγνωση είναι ότι μας δείχνουν πως φτιάχνουν το δικό τους μέλι! Θα μείνουμε όμως εκεί; Έχω την αίσθηση -ή τουλάχιστον αυτό εισέπραξα εγώ με το που την είδα- ότι επιχειρούν να μας τονίσουν ότι η παραμονή τους στην πρώτη γραμμή της παγκόσμιας γαστρονομίας, μόνο τυχαία δεν είναι.
Παρομοιάζουν τους εαυτούς τους με τις εργατικές και ακαταπόνητες μέλισσες, δηλαδή μια τέλεια και οργανωμένη κοινωνία με αυστηρούς κανόνες και κώδικες.
Ανοίγω μια παρένθεση για να πω ότι πάντα με γοήτευε ο κόσμος των μελισσών. Το πως δηλαδή, αν εξαιρέσεις τους κηφήνες (που και αυτοί χρησιμεύουν στο να κάνουν τα γούστα της βασίλισσας χωρίς όμως να βγάζουν δουλειά), οι εργάτριες και η ίδια η βασίλισσα, παρά τους διακριτούς ρόλους της ιεραρχίας, συνεργάζονται κάποιες φορές πολύ στενά χωρίς δογματισμούς και με εκατέρωθεν κανονισμούς για την επίτευξη του τελικού τους στόχου. Χωρίς πολλά φρου-φρου και αρώματα. Χρησιμοποιώντας τεχνητά άνθη, συνδεμένα με pc, μελετητές απέδειξαν ότι οι μέλισσες δεν χαράζουν μια πορεία απλώς με βάση την τυχαία σειρά που βρήκαν προηγουμένως τα λουλούδια, αλλά πάνε από λουλούδι σε λουλούδι ακολουθώντας συγκεκριμένη τακτική, που τους επιτρέπει να πετάνε όσο γίνεται λιγότερο.
Αντί, λοιπόν, να βγάζουν σέλφις ή κανονικές φωτογραφίες με στιγμιότυπα από την κουζίνα όταν μαγειρεύουν ή την σάλα γεμάτη από κόσμο ή και εγώ δεν ξέρω τι άλλο, μας την βγαίνουν αλλιώς. "Δουλεύουμε, συνεργαζόμαστε, ερευνούμε και οι κινήσεις μας είναι προσεχτικές εκτιμώντας τον χρόνο που είναι πολύτιμος σαν τις μέλισσες. Αυτός είναι ένας πολύ βασικός λόγος που βρισκόμαστε στην κορυφή και θέλουμε να το ξέρετε".
Μετά σκέφτηκα την σχέση που έχουν τα δικά μας εστιατόρια με αυτού του είδους την επικοινωνία. Το πως ενδεχομένως μπορεί να λειτουργήσει μια τόσο απλή εικόνα, έστω ασυνείδητα, με θετικό πρόσημο για αυτόν που τη βλέπει. Να προετοιμάσουν δηλαδή έναν υποψήφιο πελάτη τους πριν ακόμα καθίσει στο τραπέζι και να τον πείσουν ότι πίσω από αυτό που θα δοκιμάσει κρύβεται ένας αθέατος κόσμος. Ένα εργοτάξιο που δούλεψε σκληρά και μεθοδικά όπως οι μέλισσες για δυο ώρες δικής του ευχαρίστησης.