Υπάρχει μια βαθιά επιρροή της γαλλικής επανάστασης σε αυτό το παράξενο μαγαζί, που καθώς εντοπίζεται δύσκολα στο σκοτεινό δρομάκι του, στο Βοτανικό, σε προϊδεάζει περισσότερο για ένα speak-easy, παρά για το ολοζώντανο wine bar-restaurant που αντικρύζεις διαβαίνοντας το κατώφλι του, σε μέρες αιχμής. Από τότε με είχε παραξενέψει πως – παρά, τη βαθιά του γνώση – ο Δημήτρης Λίτινας έχει επιλέξει να προτείνει στον κόσμο τα κρασιά του, μιλώντας για αυτά σα να είναι κάτι πολύ απλό, οικείο κι εύκολα προσβάσιμο σε όλους ακόμα, και στους αρχάριους. Το ίδιο έκανε και με τα πολύ καλοδιαλεγμένα του τυριά, τα οποία πρότεινε, υπερβαίνοντας τα στενά όρια της αρμονίας τους με το κρασί. Τότε έψαχνα ακόμα να καταλάβω πως θα γινόμουν βασίλισσα σε τούτο το μαγαζί, χωρίς… παραμύθι.
Και δεν έγινα! Μου άρεσε μεν αυτό ζούσα κάθε φορά, αλλά δεν
έβλεπα το μήνυμα. Ώσπου φέτος, πήγα ένα
βράδυ, με μια φίλη. Το μαγαζί δεν ήταν γεμάτο, αλλά κάτι είχε αλλάξει. Κάτι λίγο
στο χώρο, που μεταμορφώθηκε με την αναδιάρθρωση των τραπεζιών που «ψήλωσαν» κι
έγιναν πιο μπαρίτσικα για να ταιριάζουν με τα stools τους, κάτι που προστέθηκε
η γωνιά του «τυρο-αλλαντοπωλείου» με την τέντα του και κάτι πολύ στον κατάλογο
που φέτος άλλαξε τελείως και όπως μας πληροφορεί κι ο τίτλος του, «Queen’s Bar
Food», έχει στηθεί στη λογική της μοιρασιάς, του λεγόμενου to share, για να
καταλαβαινόμαστε, και παρουσιάζεται με τρία πλατό με ποικιλίες που αντιστοιχούν
με το τι θα πιεί κανείς. Όχι, εξειδικευμένα για το κάθε κρασί. Υπάρχει απλώς
μια ποικιλία για ουίσκι, με καπνιστά ψάρια (σκουμπρί σολομό, χέλι, πέστροφα και
τσίρο), που συνοδεύεται από spicy μαγιονέζα, ταραμά με γλυκοπατάτα, τοματίνια
κονφί και κάπαρη. Υπάρχει μια άλλη για λευκό κρασί που περιλαμβάνει καλαμάρι σοτέ
με pernod, ceviche μυλοκόπι, ταρτάρ σολομού, γαρίδες ψητές με πέστο κόλιανδρου,
τόνο anticucho και συνοδεύεται από πίκλες και σαλάτες (φακή, φινόκιο, chuka
wakame και τοματίνια κονφί). Η τρίτη ποικιλία για κόκκινο κρασί περιλαμβάνει κρέατα
από επιλεγμένες φάρμες (κεμπάπ μαύρου χοίρου, κόντρα νεροβούβαλου, πρόβειο
λουκάνικο, αρνίσιο μπούτι, λαιμό από μαύρο χοίρο) που συνοδεύονται από τις
αντίστοιχες σαλάτες, σάλτσες και πίτες. Χαλαρά, για να σιγο-τσιμπάμε και να μην
πίνουμε «ξεροσφύρι». Αλλά και για τους πιο πεινασμένους υπάρχουν και καμιά
δεκαριά πιάτων, σε ατομικές (;) μερίδες, στις οποίες περιλαμβάνονται και τρεις
επιλογές σε raclette (με πατάτες baby, με σοταρισμένα άγρια μανιτάρια και με
πικάντικο λουκάνικο νεροβούβαλου) κι ένα πεϊνιρλί ως επιστέγασμα της comfortαντίληψης,
που θέλει να βγάλει το κρασί από τα άδυτα των μυημένων και να το απελευθερώσει από
την πίεση της απαιτητικής καθημερινότητας, από την οποία γυρεύει να ξεφύγει
όποιος βγαίνει για δειπνήσει και να διασκεδάσει, συγχρόνως. Γιατί και θα
διασκεδάσει. Τις Πέμπτες η ορχήστρα του Δημήτρη Καλαντζή παίζει jazz. Κάποιες
από αυτές τις Πέμπτες ονειρεύομαι κι εγώ. Κάποιες άλλες, όμως, βραδιές τυχαίνει
να κάνουν κανένα extra guest διάφοροι γνωστοί ραδιοφωνικοί παραγωγοί.
Τις Κυριακές τα μεσημέρια, που το τραπέζι στρώνεται α λα ελληνικά, ο σεφ Σπύρος Κοντός προτείνει γιουβέτσια, κόκορα με χυλοπίτες, ρολό στο φούρνο με πατάτες, φρικασέ και τηγανιές, το μουσικό ρεπερτόριο αλλάζει κι ακούγονται πιο λαϊκές πενιές.
Μπορεί ο Δημήτρης Λίτινας να μην «πουλάει» παραμύθι με βασίλισσα όπως το φαντάστηκα αρχικά, δίνει όμως στο καθένα από μας μια ευκαιρία να νιώσει πως ξέφυγε από τη ρουτίνα του κι είναι τόσο ελεύθερος… όσο μια βασίλισσα η ένας βασιλιάς, έστω της μιας βραδιάς.
Βεροίας 13 (πάροδος Ιεράς Οδού), τηλ. 2103459299