Η έκθεση φυσικών κρασιών Βάκχες διοργανώθηκε για 3η χρονιά και μου έδωσε την ευκαιρία να δοκιμάσω όλα τα κρασιά των 26 οινοποιείων που συμμετείχαν. Όμως η τελική αίσθηση ήταν περισσότερο αυτή του προβληματισμού και λιγότερο αυτή της προσμονής να μοιραστώ τα, κατά την γνώμη μου, πιο αξιόλογα, όπως συμβαίνει με άλλες εκθέσεις.
Τα κρασιά ελαχίστων παρεμβάσεων είναι σίγουρα η πιο καυτή τάση των τελευταίων χρόνων. Είτε αυτές οι “απουσίες” παρεμβάσεων λαμβάνουν χώρα στο αμπέλι με την μορφή βιολογικών ή βιοδυναμικών τρόπων καλλιέργειας, είτε στο οινοποιείο –παραμονές λευκών σταφυλιών με τα στέμφυλα, απουσία προσθήκης θειωδών, χρήση άγριων ζυμών, απουσία κάθε τεχνητού τρόπου διαύγασης κ.α.- τα λεγόμενα φυσικά κρασιά κρατούν αμείωτο το buzz ανάμεσα σε μια μερίδα οινόφιλων.
Δεν ξέρω πόσοι είναι αυτοί, όμως είμαι σίγουρος ότι αυτή η κατηγορία δεν απευθύνεται στην πλειοψηφία των οινόφιλων αλλά μια μερίδα που περισσότερο συζητούν για κρασιά και λιγότερο αγοράζουν για να πιούν!
Επιπρόσθετα ο θόρυβος γύρω από αυτά ενισχύεται από πολλά wine bar, τα οποία προβάλουν ετικέτες του στυλ ως απόδειξη του “ανήσυχου” και “ψαγμένου” του χαρακτήρα τους, προτρέποντας τους πελάτες τους να τα φέρουν στα ποτήρια τους. Ή ακριβέστερα στο ποτήρι τους, αφού συνήθως η παραγγελιά ενός τέτοιου κρασιού “με το ποτήρι” συνήθως οδηγεί στην ευγενική φράση “ενδιαφέρον, αλλά φέρε μας κάτι normal τώρα”. Και οι προσωπικές σχέσεις που αναπτύσσονται σε τέτοια μέρη μπορεί να επιτρέπουν το άδειασμα του μπουκαλιού, όμως επιτρέψετε μου να έχω βάσιμες αμφιβολίες αν ακόμα και οι ορκισμένοι φίλοι τους θα παράγγελναν σε ένα εστιατόριο ή θα άνοιγαν στο σπίτι τους μια ολόκληρη φιάλη.
Φαντάζομαι ότι πολλοί ήδη θα βρίσκονται στον δρόμο για να με λιντσάρουν, όμως με τα παραπάνω διόλου δεν έχω σκοπό να ακυρώσω σπουδαίες δουλειές που μάλιστα έχω χιλιο-επαινέσει, μιας και σε αυτό το natural κύμα σερφάρουν ονόματα όπως ο Ευρυβιάδης Σκλάβος, ο Χρήστος Ζαφειράκης, το Κτήμα Πετρακόπουλου, το Κτήμα Μαρκοβίτη και ο Τετράμυθος. Για να μην αναφέρω παγκόσμιους τιτάνες όπως το Domaine de la Romanee Conti, το Domaine Leflaive. το Domaine Leroy και τον Nicolas Joly!
Αμέτρητα
ανάλογα ονόματα θα μπορούσαν να αναφερθούν, το “natural ταξίδι” των οποίων είναι μακρύ και επίπονο,
απαιτώντας ακόμα και δεκαετίες για να τους φέρουν σε μια οινικά συγκλονιστική Ιθάκη. Και μέχρι
αυτό να τελειώσει βέβαια μας προσέφεραν
πλήθος εκπληκτικών “συμβατικών” κρασιών.
Για να παίξεις 5 απλές νότες ικανές να συγκινήσουν συνήθως θα πρέπει να κατέχεις τέλεια μια πολύπλοκη παρτιτούρα· και για να τραβήξεις 3 σπουδαίες πινελιές θα πρέπει να διαθέτεις έναν άρτιο τεχνικά χρωστήρα
Όλη αυτή η αφαίρεση και η σκληρή δουλειά σε κάθε επίπεδο θα μπορούσε να τεθεί σε όρους μουσικής ή ζωγραφικής. Για να παίξεις 5 απλές νότες ικανές να συγκινήσουν συνήθως θα πρέπει να κατέχεις τέλεια μια πολύπλοκη παρτιτούρα· και για να τραβήξεις 3 σπουδαίες πινελιές θα πρέπει να διαθέτεις έναν άρτιο τεχνικά χρωστήρα. Ενδεικτικά τα λόγια του Pablo Picasso “Μου πήρε τέσσερα χρόνια να μάθω να ζωγραφίζω σαν τον Ραφαήλ και μια ολόκληρη ζωή να μάθω να ζωγραφίζω σαν παιδί!”
Επανερχόμενος στα του οίνου μας, εγώ είμαι ο πρώτος που εδώ και δεκαετίες υποστηρίζω ότι “το κρασί είναι σαν το πιτόγυρο. Αν δεν είναι λίγο βρώμικο δεν είναι νόστιμο!” Όμως μια μεγάλη μερίδα των κρασιών της έκθεσης με έκανε να ξεχάσω τι θα πει κρασί. Φαντάζομαι ότι η αφθονία των οινολογικών προβλημάτων, η επικράτηση της ανισορροπίας, ο πολλαπλός οργασμός της πτητικής οξύτητας και η επίδειξη κακών οινοποιητικών χειρισμών μπορεί για κάποιους να φαντάζουν cool ή ακόμα και sexy. Όμως σίγουρα εγώ δεν θα είμαι από αυτούς που θα χαρακτηρίσει έτσι την δουλειά οινοποιείων όπως των Καλαθά, Τάτση, Γεώργα, Θαλασσινού και Αφιανέ…
Παρακάτω ακολουθούν οι λιγοστές πραγματικά καλές προτάσεις της έκθεσης εκτός από αυτές των οινοποιείων που ανέφερα παραπάνω και τα οποία κατά την γνώμη μου είναι ανάμεσα στα κορυφαία της χώρας. Οινοποιεία την δουλειά των οποίων μπορείτε να βρείτε σε πολλά άλλα άρθρα μου και τα οποία αποδεικνύουν ότι δεν έχει σημασία τι ετικέτα βάζεις στην δουλειά που κάνεις αλλά πως την κάνεις!
Αόρι: Μοσχάτο Σπίνας 2022: Τι φοβερά διαπιστευτήρια προσφέρει αυτό το κρητικό λευκό από αυτόριζα, ορεινά αμπέλια (800μ+)! Ελαφρύ και πολύ άγριο, διαθέτει ατίθασο χαρακτήρα και μάκρος για 4ετή …σωφρονισμό ώστε να ηρεμήσει. (7,5/10)
Αόρι: Κοτσιφάλι 2022: Άλλο ένα διαμάντι από το οινοποιείο- αποκάλυψη των Χανίων, με ίδια συνταγή και αποτέλεσμα! Μεγάλα υψόμετρα, μεγάλα αμπέλια και μακριά αίσθηση άγουρου φραγκοστάφυλου που εκλιπαρεί για 4ετή παλαίωση. (8/10)
Καρίμαλης, Αραλεέ 2019: Ένα Ικαριώτικο blend Φωκιανού/ Μανδηλαριάς που ωριμάζει για 18μήνες σε inox! Μπορεί να φλερτάρει με την πτητική ωστόσο γοητεύει με το σαρκώδες, γεμάτο τσουκνίδα και φασκόμηλο στόμα του. (7,5/10)
Κοντογιάννης, Mangata Μαυρούδι 2021: Καλή δουλειά υπό την καθοδήγηση της οικογένειας Ζουμπούλη για το οινοποιείο από την Κορινθία, η οποία κορυφώνεται με αυτό το βαρυφορτωμένο με λουλούδια και κορόμηλο, βουτυράτο ερυθρό (7,5/10)
Oenos Nature, Ραψάνη 2017: Ο Απόστολος Θυμιόπουλος οινοποιεί ένα υπέροχο ΠΟΠ κρασί από το αμπέλι του Κώστα Λιάπη. Πυκνό στην ντομάτα και την σταφίδα, πληθωρικά γλυκό στο στόμα και με τανίνες για 5ετή παλαίωση. (8/10)
Sant’ Or, Ροδίτης 2022: Το οινοποιείο στο Σανταμέρι Πατρών γεμίζει με ζύμες και λεμόνι το ποτήρι σε μια σχεδόν orange cuvee, μπολιασμένη με τανίνες και δύναμη. Ένα φλερτ στα όρια, που όμως ποτέ δεν γίνεται επικίνδυνο…(7,5/10)
Φλαμουρού, Γαϊδουριά 2021: Ο Στέφανος Μιχάλης βάζει το κρασί στην Ανάφη, με την σπάνια λευκή Γαϊδουριά να ξεχωρίζει από την αξιόλογη γκάμα του. Άτονη στα αρώματα αλλά πλούσια σε οξύτητα και τανίνες, αποζητά 2 χρόνια κελάρι! (7,5/10)
X Bourgo, Ερυθρό 2020: Ένα φοβερό Μαυροτράγανο από την Τήνο που παλαιώνει σε 500αρια βαρέλια εκφράζοντας όλη την Αιγαιοπελαγίτικη αγριάδα. Μέτριο στο σώμα ντοπάρεται με οξύτητα και στιβαρές τανίνες σε ένα αυστηρό σύνολο. (8,5/10)