Γράμμα από τη Μύκονο

Δεν έχω ιδέα τι μέλλει γενέσθαι αυτό το καλοκαίρι στη Μύκονο, αλλά δε χρειάζεται να είναι κάποιος μάντης για να καταλάβει ότι η ντίβα του ελληνικού καλοκαιριού, δεν πτοείται καθόλου εύκολα. Οι φετινές εξελίξεις στο γαστρονομικό και ξενοδοχειακό τερέν είναι καταιγιστικές. Σας έχουμε δώσει άλλωστε το ρεπορτάζ για τα ιδιαιτέρως δυναμικά openings που μονοπωλούν φέτος το ενδιαφέρον. Αναμένουμε πολλές αφίξεις ακόμη στο προσεχές διάστημα οπότε ετοιμαστείτε και για τις ανάλογες ανταποκρίσεις. Η πιο ηχηρή πρεμιέρα της σεζόν βέβαια είναι χωρίς αμφιβολία το Noema, στη Χώρα, εκεί όπου παλιότερα συναντούσαμε το πασίγνωστο Uno Con Carne. Πρόκειται για ένα κατά τη γνώμη μου εξαιρετικά καλαίσθητο και upperclass project βαρέων βαρών που θα αναπτυχθεί του χρόνου με εντυπωσιακό τρόπο, παίζει πολύ φευγάτες μουσικές και στο επίκεντρο βρίσκεται μια σύγχρονη προσέγγιση της κυκλαδίτικης κουζίνας δια χειρός του σεφ και συνιδιοκτήτη του, Αθηναγόρα Κωστάκου. Χρέη επικεφαλής της μπριγκάντας στο υπερπαραγωγικό restaurant bar έχει αναλάβει ο Πάνος Τσίκας, ένα από τα καλύτερα «χέρια» στην ελληνική γευστική σκηνή, ο οποίος μας είχε εκπλήξει πριν από τρία χρόνια στο Selene. Ο εξαιρετικός σομελιέ Κωνσταντίνος Κοσμόπουλος επιμελείται μια λίστα κρασιών με σχεδόν 250 ετικέτες, ανάμεσα στις οποίες θα βρείτε και πολλά οινικά διαμάντια. Ήταν ένα από τα μαγαζιά που ανυπομονούσα να δοκιμάσω αυτό το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος που βρέθηκα στη Μύκονο και θα διαβάσετε αναλυτικά τις εντυπώσεις μου την ερχόμενη εβδομάδα. Αυτή τη φορά πάντως δεν έκανα restaurant hopping μια και - παράξενο πως είναι η αλήθεια - δεν ήμουν στο νησί με την επαγγελματική μου ιδιότητα.  

Το Nammos πάντως το οποίο από την επόμενη σεζόν θα ανοίξει σε Λονδίνο και Ντουμπάϊ παραμένει όσο extravaganza το είχα αφήσει, κι αν κρίνω από όσα δοκίμασα το φαγητό του φέτος παρουσιάζει σε γενικές γραμμές μια κάμψη με κάποια ακατανόητα φάουλ σε τεχνικό επίπεδο. Εξαιρούνται τα τηγανητά κεφτεδάκια και κάποια αλλά πιάτα τα οποία είναι πλέον διαχρονικά και πάντα νόστιμα. Θα ήταν όμως παράλειψη να μην υπογραμμίσω ότι το σέρβις του τόσα χρόνια μετά, συνεχίζει να είναι το απόλυτο case study. Επίσης να σας πω ότι μάλλον έχουν ηρεμήσει τα πνεύματα με το γειτονικό Kensho και όλα δείχνουν ότι έχουμε επίσημη εκεχειρία. Θα θυμάστε ίσως τα περσινά ευτράπελα με τα κρεμασμένα εσώρουχα και το τείχος με τις ξαπλώστρες από τη πλευρά του Nammos που θύμιζε εμπόλεμη ζώνη. Πάνε τώρα αυτά. Από την άλλη, το πόσο ευχαριστήθηκα για ακόμη μια φορά την εμπειρία στο Scorpios, δε λέγεται. Ο Αλέξης Ζόπας κρατάει τις γεύσεις σταθερά σε υψηλό επίπεδο, ο αεικίνητος Γιώργος Ζερβογιάννης παίζει την λίστα των κρασιών στα δάχτυλα και ο Σπύρος Αρτελάρης δίνει στο φινάλε μια ξεχωριστή παράσταση με τα ωραία γλυκά του.