Αν και περισσότερο γνωστή για την Ρομπόλα της, η αιχμή του οινικού δόρατος της Κεφαλονιάς είναι κατά την γνώμη μου η Μαυροδάφνη. Και αυτό γιατί προσφέρει ξηρές οινοποιήσεις που κόβουν την ανάσα, υποχρεώνοντάς σε να παραδεχτείς ότι στο νησί δεν υπάρχουν καλές και κακές Μαυροδάφνες αλλά καλές και καλύτερες!
Το οινοποιείο του Νίκου Πετρακόπουλου διαθέτει δύο στην ιντριγκαδόρικη γκάμα του, αμφότερες χωρίς αμφιβολία μέλη της τελευταίας κατηγορίας. Μάλιστα το εντυπωσιακό Mavro θα μπορούσε να αποτελεί τέλος του ερυθρού ταξιδιού για πάρα πολλούς παραγωγούς της χώρας, όμως ο παραγωγός από τα Θηράμονα κυκλοφορεί μια ακόμα πιο φιλόδοξη και σπάνια cuvee 800 φιαλών, από ένα προφυλλοξηρικό αμπελώνα 60 ετών στην Παλλική.
Το Mov αρχικά σε κάνει να σκεφτείς ότι τα ονόματα μπερδεύτηκαν, όμως το χρώμα του είναι όντως ανοιχτότερο από αυτό του Mavro! Μην φανταστείτε πάντως ότι επιτρέπει και διάβασμα εφημερίδας, μιας και οι τρομακτικά χαμηλές αποδόσεις του προσδίδουν μια σχεδόν αδιαπέραστη πυκνότητα!
Το ίδιο θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί - αφού προσθέσει την φράση “εκρηκτική ένταση”- και για την μύτη, μιας και τόνοι μαύρου φρούτου, σιροπιού φασκόμηλου, εκχυλίσματος ευκαλύπτου, αιμάτινου κρέατος και πιπεριού πυροβολούν κατά ριπάς.
Η εκφραστικότητα αυτή προετοιμάζει για block buster καταστάσεις, όμως το Mov θυμίζει υπεραυτοκίνητο που περνάει την αβυσσαλέα δύναμή του το δρόμο χωρίς να κάνει donuts με κέντρο τις μπροστινές του ρόδες. Έτσι η γλύκα, η οξύτητα και οι τανίνες βρίσκονται σε απόλυτη ισορροπία, όχι όμως μόνο λόγω των σοφών δόσεων τους αλλά κυρίως λόγω της συνύπαρξής τους σε ένα ομοιογενές σώμα, με την ευγένεια να κορυφώνεται σε τέλειες τανίνες.
Μπορεί η προτροπή για μετάγγιση να μου φαντάζει περιττή, όμως η επιλογή των 15-17ºC και του Riedel Vinum Syrah αποτελούν μονόδρομο προκειμένου να δικαιολογηθούν όλοι οι πόντοι της βαθμολογίας του. Είμαι σίγουρος ότι θα θεωρηθώ προκλητικός αν προτείνω το “meditation ξεροσφύρι” σε περίπτωση έλλειψης περιστεριού, ζαρκαδιού ή λαγού, όμως το Rib Eye που ήδη φέρατε στο μυαλό σας και είναι ακριβότερο και δεν θα ακολουθήσει σε κλάση!
Δεν ξέρω αν φταίει η χρονιά, η ευγενικότερη διαχείριση των εκχυλίσεων και του βαρελιού ή το γεγονός ότι το δοκιμάζω πρώτη φορά στην ηρεμία του σπιτιού, η ουσία πάντως είναι ότι το Mov αποτελεί μια ύψιστη έκφραση της ποικιλίας δικαιολογώντας ως εκ τούτου την υψηλή τιμή των 45€. Και παρόλο που θα προσθέσω την λέξη “σχεδόν” κάπου στην μέση της πρότασης, αυτό σπάνια έχει γραφτεί από μένα για ένα ελληνικό κόκκινο. Πόσο δε μάλλον για ένα Mov…
Βαθμολογία: 9/10.