Milos, θριαμβευτική επιστροφή

Η επιστροφή του Milos στην Αθήνα είναι ένα πολύ σημαντικό γαστρονομικό νέο, το οποίο μάλιστα σας είχαμε αποκαλύψει αποκλειστικά πριν από δύο χρόνια σχεδόν, το Φεβρουάριο του 2020 λίγο πριν ξεκινήσει το σερί των lockdown. Μιλάμε για το μοναδικό ελληνικό global brand με επτά ακόμη εστιατόρια ανά τον κόσμο και άλλα τρία να ετοιμάζονται! Το γεγονός αποκτά ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα καθώς το estiatorio Milos της πατρίδας του δημιουργού του Κώστα Σπηλιάδη στεγάζεται στο πρώτο Xenodocheio Milos που άνοιξε στον κόσμο και για το οποίο θα μιλήσουμε αναλυτικότερα σε άλλο άρθρο.

Το νέο Milos είναι ένα πανέμορφο εστιατόριο! Η σάλα του είναι επιβλητική αλλά όχι αχανής, μοντέρνα άλλα όχι ψυχρή. Ο συνδυασμός μαρμάρου και ξανθού «ανεπεξέργαστου» ξύλου, με τον φωτισμό και τα έργα τέχνης (όπως για παράδειγμα αυτό το φανταστικό φωτιστικό από «δίχτυ» με ψάρια-φώτα) δημιουργούν ένα θερμό περιβάλλον υψηλής αισθητικής.

Το προηγούμενο Milos στο Athens Hilton είχε από την πρώτη στιγμή σημαντικό πρόβλημα ατμόσφαιρας κατά την γνώμη μου, ωστόσο συνέβαλε αποφασιστικά στην αποενοχοποίηση και τελικά την καθιέρωση της ελληνικής κουζίνας ως βασική εστιατορική τάση μέσα στην ίδια τη χώρα της. Συνολικά δε, τα Milos, έχουν πετύχει κάτι πολύ σπουδαιότερο: να αναδείξουν τη γαστρονομική αξία πολλών ελληνικών πρώτων υλών σε παγκόσμιο επίπεδο! Και -ας το παραδεχθούμε- ο Κώστας Σπηλιάδης, με την εμμονική αναζήτηση του «καλύτερου» και την άριστη διαχείρισή του έχει πετύχει να κάνει και εμάς τους ίδιους τους Έλληνες να υποκλιθούμε σε υλικά που μπορεί να θεωρούσαμε ταπεινά ή δεδομένα.

ο Κώστας Σπηλιάδης, με την εμμονική αναζήτηση του «καλύτερου» και την άριστη διαχείρισή του έχει πετύχει να κάνει και εμάς τους ίδιους τους Έλληνες να υποκλιθούμε σε υλικά που μπορεί να θεωρούσαμε ταπεινά ή δεδομένα

Έγραφα σε μια παλιότερη κριτική μου: «Είναι πολύ εύκολο να παρεξηγήσει κανείς το Milos, είναι πολύ εύκολο να το απορρίψει λέγοντας ότι το φαγητό του δεν διαφέρει σε τίποτα από μιας απλής ψαροταβέρνας και είναι απλά πιο ακριβό. Η αλήθεια είναι ότι οι λάτρεις του ψαριού έχουν ο καθένας το «δικό τους» μαγαζί, που τους ξέρουν, τους εμπιστεύονται, που τρώνε καλά και φρέσκα κλπ κλπ. Είναι ο λόγος που προσωπικά θεωρώ τις ψαροταβέρνες το πιο άτιμο είδος εστιατορίου …αυτό όμως είναι μια άλλη κουβέντα. Ας πάμε πίσω στο Milos και ας προσπαθήσω να εξηγήσω την σημασία του. Σκεφτείτε τις καλύτερες ψαροταβέρνες στη χώρα. Μια έχει καταπληκτικά μπαρμπούνια, άλλη φημίζεται για τα μεγάλα, ολόφρεσκα ψάρια και την μαεστρία στο ψήσιμο, άλλη εκτός από τα φρέσκα ψάρια έχει και μποστάνι, άλλη ειδικεύεται στα όστρακα και πάει λέγοντας. Ανάλογα με την τοποθεσία και τις «άκρες» του ιδιοκτήτη η κάθε ψαροταβέρνα έχει και τα δικά της δυνατά σημεία (και βέβαια στο 90% από αυτές οι γνωστοί τους έχουν πρόσβαση σε φρεσκότερα ψάρια κλπ). Τι είναι αυτό που κάνει το Milos σπουδαίο λοιπόν; Κυρίως η δυνατότητα να συγκεντρώνει τα καλύτερα υλικά, τα πιο φρέσκα ψάρια και θαλασσινά, τις καλύτερες ντομάτες, τα νοστιμότερα χορταρικά από κάθε γωνιά της Ελλάδας, στην Αθήνα. Σε αυτό προσθέστε τον ιδανικό τρόπο διαχείρισης, τα άψογα ψησίματα, το έξοχο τηγάνι, τη φινέτσα της μαρινάδας στα ωμά και τα τέλεια κοψίματα. Και όλα αυτά σερβίρονται σε ένα πολυτελές εστιατόριο, με πολύ καλό σέρβις και μια πολύ ενδιαφέρουσα λίστα κρασιών.»

Τα παραπάνω εξηγούν πιστεύω την γαστρονομική αξία του εστιατορίου. Στο πρώτο του μενού, το νέο Milos, δείχνει απόλυτα φορμαρισμένο παρουσιάζοντας όλα τα κλασικά πιάτα του σε «απόλυτες» εκδοχές. Το ψητό χταπόδι με φάβα είναι απλά το καλύτερο που έχω δοκιμάσει ποτέ (το μόνο που θα παρέλειπα είναι αυτό το ροζ πιπέρι που τείνει να καταδυναστεύει τις υπόλοιπες γεύσεις). Το φρέσκο καλαμάρι τηγανίζεται κυριολεκτικά αέρινα. Η θρυλική τοματοσαλάτα ξεχειλίζει άρωμα και το σταμναγκάθι είναι τέλειο από κάθε άποψη. Μόνο τα διάσημα τηγανιτά του (κολοκουθάκι, μελιτζάνα, γραβιέρα-σαγανάκι) βρήκα να υστερούν μια ιδέα από το γνωστό επίπεδο τελειότητας που συνήθως τα χαρακτηρίζει. Στις πρώτες του μέρες, το εστιατόριο αναδεικνύει εντυπωσιακά τον Αμβρακικό. Από τις γαρίδες του, μέχρι το εκπληκτικό και ιδανικό καπνιστό χέλι ή τους έξοχα τηγανιτούς γοβιούς, τα προϊόντα της περιοχής συναρπάζουν. Κατά τα άλλα, ο καπνιστός σολομός (του οίκου Carpier) είναι κορυφαίος και σερβίρεται με μια ιδέα γιαούρτι και χαβιάρι Osetra (της Fine Fine Food Collection), ενώ οι πελαγίσιες τσιπούρες που δοκιμάσαμε ψητές με λίγο ελαιόλαδο και ανθό αλατιού από τα Κύθηρα ήταν πολύ απλά τέλειες!

Η λίστα κρασιών είναι ήδη ενδιαφέρουσα αλλά θα συμπληρωθεί και θα αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον και αρκετά κρασιά σε παλαιότερες χρονιές, ενώ το σέρβις είναι ήδη σε υψηλό επίπεδο. Το νέο Milos μπορεί να μην έχει τον παράγοντα του «εξωτισμού» που θα έκανε περισσότερους Έλληνες να δικαιολογήσουν τις υψηλές τιμές του, είναι όμως ένα σπουδαίο fine dining εστιατόριο και μάλιστα σε μια γευστική κατηγορία που η Αθήνα «οφείλει» να διαθέτει.