Κάποιο βράδυ, στο τέλος της προηγούμενης εβδομάδας κάλεσα ένα taxibeat και του ζήτησα να με πάει στη Λαχαναγορά. Παρατήρησα στον καθρέφτη την έκφραση του οδηγού, ο οποίος χωρίς να πει λέξη, έδειξε να αναρωτιέται τι δουλειά είχα, τέτοια ώρα, στο Ρέντη. Το παρέβλεψα, αλλά όταν με άφησε έξω από το εστιατόριο «διάβασα» στα μάτια του μια ανακούφιση που δεν θα χανόμουν στα «δύσκολα της νύχτας». Όπως συνηθίζω, σε όλη τη διαδρομή προσπαθούσα να επεξεργαστώ το μήνυμα που εκπέμπει το όνομα της σύγχρονης μπακαλόταβερνας: «Τα Μεζεκλίκια της Λαχαναγοράς». Η επιλογή, λοιπόν, του τουρκικού επιθήματος -lık, μεζεκλίκια αντί του μεζέδες, παραπέμπει αμέσως σε κάτι ανατολίτικο (τουρκ. μεζε(κ)λίκι < mezelik). Κι αμέσως μετά έρχεται εκείνο το Λαχαναγορά, που όσο κι αν έχουν αλλάξει τα πάντα, συνεκδοχικά, τουλάχιστον προκαλεί κάποιους cult συνειρμούς, που σε κάνουν να φαντασιώνεις πως εισέρχεσαι, λάθρα, σε ένα κόσμο που σου είναι ξένος, κάτι αντίστοιχο με αυτό που ένιωθαν άλλοτε οι κοσμικές κυρίες με τις γούνες, που συνωστίζονταν για να φάνε πατσά, τα ξημερώματα στη Βαρβάκειο.
Μπαίνοντας όμως στη φωτεινή αίθουσα του νέου καταστήματος του Πέτρου Μαρζτούκου και του Γιάννη Χριστόπουλου, όλοι οι μύθοι που έπλαθα στο ταξί καταρρίφθηκαν.
Αφενός γιατί τα Μεζεκλίκια της Λαχαναγοράς είναι καταρχήν ένα πρόσχαρο μπακάλικο γιατί το αρχιτεκτονικό γραφείο Mπάφης & partners που ανέλαβε τη διακόσμηση κράτησε όλα τα όμορφα στοιχεία του παλιού βιομηχανικού χώρου (έντυσε τα δοκάρια του με μαύρη λαμαρίνα, έστρωσε ένα μέρος του δαπέδου με παραδοσιακά πλακάκια κι έβαψε τα προϋπάρχοντα εργοστασιακά τούβλα άσπρα). Εδώ μπορεί κανείς να αγοράσει αλλαντικά (συνεργάζονται με τον Μιράν), τυριά και αλίπαστα, αλλά και διάφορα άλλα προϊόντα από μικρούς παραγωγούς∙ χειροποίητα ζυμαρικά, όσπρια, παξιμάδια, βότανα, σάλτσες, ξίδια, προϊόντα με βάση τα μανιτάρια και την τρούφα από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Μετεώρων, ελαιόλαδα και κρασιά.
Αφετέρου υπάρχει κι ένας ευχάριστος χώρος,
όπου μπορούμε να καθίσουμε και να δοκιμάσουμε μεζέδες φτιαγμένους με όλα αυτά
που βλέπουμε στα ράφια και τα ψυγεία, για παράδειγμα τηγανητά αυγά με πατάτες
και σουτζούκι, ομελέτα με ψιλοκομμένο σαλάμι και σχοινόπρασο, πεϊνιρλί με
ντομάτα, κασέρι και παστουρμά, φάβα με καραμελωμένα κρεμμύδια. Φυσικά στο μικρό
μενού, που σχεδίασε η νεαρή σεφ Μαρία Κοφίτσα και εκτελεί ο Στράτος Καραμανώλης,
υπάρχουν και κάποια πιάτα φαγητού πέρα από τους μεζέδες, όπως το χουνκιάρ
μπεγιεντί, οι γίγαντες με χωριάτικο
λουκάνικο και οι κεφτέδες με σάλτσα ντομάτας και σος γιαουρτιού.
Οι καιροί έχουν αλλάξει, η Αγορά του Καταναλωτή, δυο βήματα από το Μοσχάτο και την Καλλιθέα, έχει γίνει ένα προορισμός, ακόμα και πέραν των ωρών της λειτουργίας της, όπως αποδείκνυαν οι παρέες που συνέχιζαν να έρχονται, μέχρι αργά το βράδυ, για να απολαύσουν το νόστιμο, απλό φαγητό και την ιδιαιτερότητα ενός γεύματος στο «στομάχι της Αθήνας»*
Info: Κεντρική Λαχαναγορά Ρέντη - Αγορά του καταναλωτή (Πλατφόρμα Λιανικής), τηλ. 210 4820020. Ανοιχτά: Κυριακή-Σάββατο 08:00-23:00.
*Κατ’ αντιστοιχία με το Στομάχι του Παρισιού (Le Ventre de Paris), το μυθιστόρημα του Emile Zola, που το 1873 ονόμασε έτσι τις Halles, την τότε κεντρική αγορά του Παρισιού.