Δεν
είναι η πρώτη φορά που βρήκαμε τη σάλα της Μαρίνας κατάμεστη από κόσμο. Της
έχουν δώσει πολλές φορές τα εύσημα οι ντόπιοι, αλλά την τιμούν δεόντως και οι
ξένοι επισκέπτες που συρρέουν για διακοπές στη Χαλκιδική. Μεσημέρι, απόγευμα
και βράδυ στο εστιατόριο του Κωνσταντίνου Κανακάρη στη Ποτίδαια, δίπλα στα
καρνάγια, γίνεται πατείς με, πατώ σε από ψαροφάγους και μπορεί αυτό καθαυτό να
μην αποτελεί πάντα αποδεικτικό ποιότητας, εν προκειμένω όμως επιβεβαιώνει τη
προφανή διαχρονικότητα της Μαρίνας ως ένα από τα κορυφαία κλασικά σημεία
θαλασσινής εστιάσης στην Ελλάδα. Η σταθερότητα στη κουζίνα, η φοβερή μαεστρία
σε τηγάνι και σχάρα, η πρώτη ύλη που σπαρταράει και αστράφτει από φρεσκάδα, η
μεγάλη εμπειρία στη σωστή διαχείρισή της, τα αξιομνημόνευτα ζυμαρικά και μια
σειρά από πιο σύγχρονα μαγειρικά κόλπα την ανεβάζουν κάθε χρόνο στο βάθρο της
διάκρισης με ένα αστέρι από τον θεσμό των FNL Best Restaurant Awards. Πανάξια
κατά τη γνώμη μου. Ο Κωνσταντίνος Κανακάρης είναι ανήσυχο πνεύμα και αυτό μου
αρέσει πολύ. Δεν αφήνει να πέσει τίποτα κάτω, οργώνει το μαγαζί με
διακριτικότητα κάνοντας ακόμη και τις δουλειές του σέρβις, σκανάρει διαρκώς την
αίθουσα για να γίνουν όλα τηρουμένων των αναλογιών στην εντέλεια, παρατηρεί,
είναι εκεί πανταχού παρών, προτείνοντας με υπερηφάνεια και αρχοντικό τρόπο τα
καλούδια της ψαριέρας του. Έχει στα πόδια του τη θάλασσα και το ξέρει. Ξέρει
επίσης ότι είναι καλός, αλλά δεν επαναπαύεται. Και όλα αυτά με μια ησυχία που
σε κάνει να αισθάνεσαι ασφαλής και όμορφα σε αυτό το γευστικό αραξοβόλι. Γιαυτό
και μένα ο ίδιος μου θύμισε την τελευταία φορά χαρακτήρα του Ταρκόφσκυ, που ως
επί το πλείστον ήταν εξωτερικά ήσυχοι, μέσα τους όμως περνούσε ένα ρεύμα που
ήταν αδύνατο να μη το αισθανθείς. Έτσι κι εδώ.
Τούτων λεχθέντων θα σας πω ότι τις προάλλες στη Μαρίνα φάγαμε με τη συνάδελφο, Θάλεια Τσιχλάκη, καλύτερα από ποτέ. Έλαχε σε μένα να γράψω τη κριτική και το κάνω με χαρά γιατί ήταν ένα γεύμα, το οποίο μες την απλότητά του το καταευχαριστήθηκα. Και μπορεί να μη χρησιμοποιώ σχεδόν ποτέ τον επιθετικό προσδιορισμό «συγκλονιστικό» για να περιγράψω ένα πιάτο, αλλά για αυτά τα φρέσκα αυγά αχινού που δοκιμάσαμε στην αρχή, αποφάσισα να ξοδέψω τη μία από τις τρεις φορές που μου αναλογεί να κάνω σε ψαροταβέρνα για την επόμενη πενταετία. Συνεχίσαμε με μια πιρουνάτη μελιτζάνα με ντελικάτο κάπνισμα, ωραία δεμένη με διακριτική και απαλά μυρωδικά, ενώ από τα ωμά θα ξεχωρίσω τον πολύ καλό τόνο που ταίριαξε μια χαρά στο σύνολο με τα δροσερά κομματάκια καρπουζιού και το απίθανο μπαρμπούνι, κομμένο σε λεπτές φέτες, με μια ονειρεμένη στιλπνή σάρκα. Από την άλλη το λαυράκι σε ταρτάρ μου φάνηκε αδύναμο, αν και η γκασπάτσο ντομάτας που το συνόδευε στο πλάι έβγαζε φοβερά αρώματα. Ο ικανότατος σεφ Θοδωρής Γκαβέζος που ηγείται της κουζίνας για τρίτη χρονιά, ετοίμασε λίγο πριν το φινάλε μια καθηλωτικά νόστιμη λινγκουινάδα με κωλοχτύπα, την οποία βαθμολόγησα με 8/10 και θα θυμάμαι για καιρό. Το πελαγίσιο μουσμούλι μας βγήκε από τη σχάρα δεξιοτεχνικά ψημένο, χυμώδες και ήταν σκέτη απόλαυση. Όταν έφτασε όμως η σειρά των επιδορπίων είχαμε ήδη κατεβάσει πιρούνια και σε μια κρίση αντιεπαγγελματισμού δοκίμασα μόνο μια κουταλιά από ένα στραγγιστό γιαουρτί Γρεβενών, με σορμπέ μάνγκο, μαριναρισμένο φρέσκο μάνγκο σε fruit pepper και χυμό ανανα αρωματισμένο με grand marnier, το οποίο μου φάνηκε αρκετά συμπαθητικό, ισορροπημένο και ό, τι έπρεπε για εκείνη την ώρα.