Καλή και άγια η υψηλή γαστρονομία, τα πολύ καλοβαλμένα εστιατόρια που σερβίρουν μια μοντέρνα εκδοχή της εθνικής μας κουζίνας, τα διαρκώς ανερχόμενα μπιστρό με τις comfort νοστιμιές, τα κρεατοφαγικά πόστα, τα φοβερά ψαρομάγαζα ή τα εξωτικά έθνικ στέκια, αλλά το ζητούμενο των καιρών για τον περισσότερο κόσμο παραμένει μια ολοκληρωμένη πρόταση εξόδου για φαγητό σε οικονομική τιμή. Πρόκειται ασφαλώς για ένα σταθερό αίτημα του κοινού, το οποίο άρχισε να γίνεται επιτακτικότερο όταν η οικονομική κρίση ζόρισε για τα καλά τα πράγματα. Αλλά και κάτι άλλο που δεν σχετίζεται τόσο με το πορτοφόλι μας. Μια καθημερινή που θέλουμε να αποφορτιστούμε από τη δουλειά και το κυνηγητό της μέρας, ψάχνουμε τη θαλπωρή σε ένα εστιατόριο που είναι φιλικό –με όποιον τρόπο- στο χρήστη ή σε μια αξιόλογη ταβέρνα που θα μας ηρεμήσει με τα ωραία της μαγειρευτά. Αποζητάμε μετά το σινεμά να το ρίξουμε έξω με ένα ζουμερό μπέργκερ ή τρώγοντας πίτσα. Ή ακόμα και το σουβλάκι μας, που λέει ο λόγος, μια χαρά το απολαμβάνουμε ορισμένες φορές και στα τραπέζια μιας ψησταριάς.
Θα
μπορούσα να σας απαριθμήσω πολλές περιπτώσεις όπου οι συνθήκες θέλουν ιδέες που
να χωρούν στο καθημερινό budget μας, πληρώντας ασφαλώς ταυτόχρονα και κάποια
minimum ποιοτικά κριτήρια, χωρίς παρολαυτά να έχουμε παράλογες απαιτήσεις. Σε
αυτό το σημείο καλό θα ήταν να διαχωρίσουμε το προσιτό από το value for money,
δηλαδή από την άριστη σύμπλευση ποιότητας και τιμής. Το low budget με λίγα
λόγια είναι το αρκετά οικονομικά και τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό δεν
ξεπερνάει μετά βίας ξεπερνάει τα €25 το άτομο. Μπορεί σε εξαιρετικές
περιπτώσεις να φτάνει και τα €30. Ενώ εξαιρετική σχέση ποιότητας και τιμής
μπορεί να έχει και ένα ακριβό εστιατόριο όταν τα πιάτα του αποτελούνται από
ακριβά υλικά, αλλά σε συνάρτηση με την εμπειρία δεν σε πιάνει πονοκέφαλος όταν
πληρώνεις. Ένα τέτοιο-ακραίο ίσως αλλά ουσιαστικό-παράδειγμα είναι το κορυφαίο
τριάστερο εστιατόριο του Pierre Gagnairre στο Παρίσι, το οποίο έχει ένα ειδικά
διαμορφωμένο μεσημεριανό μενού στα €90 όταν το βράδυ η τιμή εκτοξεύεται στα
€310 το άτομο. Πίσω στα δικά μας, τώρα, δεν είναι και λίγοι οι επιχειρηματίες
στην εστίαση που έπιασαν το νόημα της προσιτής καλοπέρασης από νωρίς και
επένδυσαν σε τέτοιου είδους προτάσεις τις οποίες αγκαλιάζουν ολοένα και
περισσότεροι. Δεν το έκαναν, όμως, με προχειρότητα. Ούτε θυσίασαν την πρώτη
τους ύλη για να κρατήσουν χαμηλά τον λογαριασμό. Πίστεψαν στο low budget,
δούλεψαν σκληρά για να το υπηρετήσουν και τους βγήκε.
Αρχίζοντας
από τα πιο casual μέρη, θα ξεχωρίσω την πανέμορφη και cosy ροτισερί, Spit Jack (Σκούφου 10, Πλάκα) (φωτό παρουσίασης άρθρου) με την
νεοϋορκέζικη αύρα, για τα ροδοκοκκινισμένα της κοτόπουλα στη σούβλα, και για
την καλή πορκέτα και με τραγανή πετσούλα που είναι στην κυριολεξία πειρασμός.
Αν και από τα πρώτα εστιατόρια που λανσαρίστηκαν ως low budget κάνοντας μεγάλο
σουξέ, ήταν το Μαύρο Πρόβατο του
Press Cafe (Αρριανού 31-33, Παγκράτι), στο Παγκράτι. Κέρδισε κάθε λογής κόσμο
με τις φιλικές του τιμές από την πρώτη στιγμή, ενώ η απλή ελληνική κουζίνα του
παραμένει μέχρι και σήμερα πολύ συμπαθητική. Έχει και μια δεύτερη έδρα στα
Μελίσσια. Μετά τη συνεργασία, τώρα, με τον Άγγελο Λάντο, βρήκαμε αισθητά
αναβαθμισμένο και το Penny Lane
(φωτό επάνω) (Θουκυδίδου 10, Χαλάνδρι), στα βόρεια προάστια. Δοκιμάστε τη φοβερά νόστιμη
shepherd’s pie με το μελωμένο μοσχαράκι και τα λαχανικά. Αλλά και το Bar.B.Q (Ελ. Βενιζέλου 46) στη Νέα
Σμύρνη, έβαλε εξαρχής την προσιτή κρεοφαγία. Οι μερίδες είναι μεγάλες και
χορταστικές ενώ αρκετά πιάτα διατίθενται και στην μισή ποσότητα με την ανάλογη
τιμή.
Τα
Burger Joint (Φοίβης 17, Γλυφάδα /
Δ. Σολωμού 4, Ν. Ψυχικό) δεν χρειάζονται συστάσεις. Ο Γιώργος Παπακώστας χωρίς
να κάνει εκπτώσεις στην ποιότητα σερβίρει μπέργκερ με ζουμερό μπιφτέκι σε ένα
σωρό εκδοχές, αλλά εξίσου καλή είναι και η πίτσα του. Πολύ ενδιαφέρουσα
περίπτωση για μια πιο γρήγορη στάση είναι το λιλιπούτειο μαγαζάκι της
οικογένειας Κιλτσικσή στο κέντρο. Το Feyrouz
(Καρόρη 23 & Αιόλου, Αθήνα) φτιάχνει το νοστιμότερο και πιο αυθεντικό
λαχμαντζούν στην πρωτεύουσα, με λεπτή χειροποίητη ζύμη και πεντανόστιμο κιμά.
Μη προσπεράσετε το εξίσου πολύ καλό πεϊνιρλί με σουτζούκι, που το λένε pide.
Μπορεί να είναι κάργα χορτοφαγικό, αλλά το Baba
Ghanoush, (Εμπεδοκλέους 25-27) (φωτό επάνω) δεν απευθύνεται μόνο στους vegetarians. Εδώ
τρώτε στο πάσο της κουζίνας, μπροστά στη τζαμαρία ή στα λιγοστά τραπεζάκια έξω,
χρυσαφένιο φαλάφελ σε διάφορες βερσιόν, πολύ καλές σαλάτες και φυσικά
μπαμπαγκανούς, δηλαδή μελιντζανοσαλάτα με έξτρα πιτάκια. Στο Margherita Pizza Artigianale (Λεωφ.
Κηφισίας 363, Νέα Ερυθραία), θα βρείτε μια από τις καλύτερες πίτσες στην Αθήνα
με ναπολιτάνικη ραχοκοκαλιά, η οποία όμως έχει ελληνικά προϊόντα από
μικροπαραγωγούς που την κάνουν γαλανόλευκη.
Τέλος, σε πατροπαράδοτο τεραίν μεταξύ πολλών αξιόλογων διευθύνσεων ξεχωρίζει σίγουρα η περίφημη ταβέρνα του Οικονόμου (Τρώων 41 & Κυδαντιδών, Άνω Πετράλωνα) με ιστορία από το 1930. Τα λαδερά του είναι ασυναγώνιστα, έχει και μια φοβερή χορτόπιτα από εκείνες που σπάνια συναντάς στην Αθήνα. Στο Ρεμούτσικο (Αγ. Δημητρίου 120, Αγ. Δημήτριος) θα πάτε για τα ροδοψημένα παϊδάκια του. Έχουν και αρνιού και προβατίνας. Θα δοκιμάσετε και ζουμερή παντσέτα, ενώ στο τέλος μετά βίας ο λογαριασμός αγγίζει το εικοσάρικο. Φιλικές τιμές αλλά και μια σπουδαία κρεατόσουπα με πατάτες, καρότα και ζωμό-σκέτο βάλσαμο έχει και το Βραστό (Ρόδων 3, Χαλάνδρι). Αν είστε όμως μεγάλη παρέα και σηκώνει η όρεξη σας σκληροπυρηνικές καταστάσεις, μη διστάσετε να παραγγείλετε τη μοσχαροκεφαλή που φτιάχνουν στο φούρνο. Δυσεύρετος μεζές από τους λίγους. Κι αν σας βγάλει ο δρόμος προς τη Μεταμόρφωση, στο Γίδι (Λεωφ. Τατοΐου 17) (φωτό επάνω) του Βασίλη Ακρίβου μοστράρουν εκτός από κάποιες μοσχαρίσιες κοπές, συκωταριές, πρόβατα, αρνιά, τα οποία αν έχετε καρνιβορικά ένστικτα και δεν θέλετε να πληρώσετε πολλά, θα εκτιμήσετε δεόντως.